سالها در بند وصل ماه خود ** شاهمات و مات شاهنشاه خود

عاقبت جوینده یابنده بود ** که فرج از صبر زاینده بود 595

گفت روزی یار او که امشب بیا ** که بپختم از پی تو لوبیا

در فلان حجره نشین تا نیم‌شب ** تا بیایم نیم‌شب من بی طلب

مرد قربان کرد و نانها بخش کرد ** چون پدید آمد مهش از زیر گرد

شب در آن حجره نشست آن گرمدار ** بر امید وعده‌ی آن یار غار

بعد نصف اللیل آمد یار او ** صادق الوعدانه آن دلدار او 600

عاشق خود را فتاده خفته دید ** اندکی از آستین او درید

گردگانی چندش اندر جیب کرد ** که تو طفلی گیر این می‌باز نرد

چون سحر از خواب عاشق بر جهید ** آستین و گردگانها را بدید