سخت‌تر افشرده‌ام در شر قدم ** که لفی خسرم ز قهرت دم به دم

سخت‌تر افشرده‌ام در شر قدم ** که لفی خسرم ز قهرت دم به دم 770

Yarabbi de, kötülüğe kuvvetle adım attım. Bu yüzden kahrınla daima zarar ve ziyan içindeyim.

از نصیحتهای تو کر بوده‌ام ** بت‌شکن دعوی و بت‌گر بوده‌ام

Senin öğütlerine karşı kulağım sağırdır. Put kırıyorum diye dâvadaydım ama put yapıyormuşum meğer.

یاد صنعت فرض‌تر یا یاد مرگ ** مرگ مانند خزان تو اصل برگ

Senin yaptığın şeyleri senin sanatlarını anmak mı farzdır, ölümü anmak mı? Ölüm, güz mevsimine benzer, sense yaprakların aslısın.

سالها این مرگ طبلک می‌زند ** گوش تو بیگاه جنبش می‌کند

Şu ölüm yıllardır davulcağızını döver durur da senin kulağın vakitsiz ve yersiz oynar.

گوید اندر نزع از جان آه مرگ ** این زمان کردت ز خود آگاه مرگ

Fakat can verme çağında ah ölüm dersin. Ölüm şimdi mi seni uyandırdı?

این گلوی مرگ از نعره گرفت ** طبل او بشکافت از ضرب شگفت 775

Ölümün, nâra atmadan boğazı yırtıldı sesi tutuldu; dövüle dövüle davulu patladı!

در دقایق خویش را در بافتی ** رمز مردن این زمان در یافتی

Sense kendini bir şeylere verdin, ince eleyip sık dokudun; ne sesini duydun, ne davulunu! Fakat ölümün ne demek olduğunu şimdi anladın işte!

تشبیه مغفلی کی عمر ضایع کند و وقت مرگ در آن تنگاتنگ توبه و استغفار کردن گیرد به تعزیت داشتن شیعه‌ی اهل حلب هر سالی در ایام عاشورا به دروازه‌ی انطاکیه و رسیدن غریب شاعر از سفر و پرسیدن کی این غریو چه تعزیه است

Ömrü zayedip tam can verme çağında,o darlık zamanında tövbe etmeye koyulmak,her yıl Halep’teki Şîa’nın âşure günlerinde Antakya kapısında yas tutmasına benzer.Garip bir şair, yoldan gelmişti de:”Bu gürültü,bu feryat nedir kime yas tutuluyor?” diye sormuştu.

روز عاشورا همه اهل حلب ** باب انطاکیه اندر تا به شب

Âşure günü, bütün Halep’liler, Antakya kapısına gelirler, ta geceye kadar.

گرد آید مرد و زن جمعی عظیم ** ماتم آن خاندان دارد مقیم

Kadın erkek, büyük bir kalabalık toplanır, Ehlibeyt’in yasını tutarlardı.

ناله و نوحه کنند اندر بکا ** شیعه عاشورا برای کربلا

Bağırırlar, ağlarlar, feryat ederlerdi. Şîa, Kerbelâ vakası için yas tutardı.