که چرا تو یاد احمد می‌کنی ** بنده‌ی بد منکر دین منی

می‌زد اندر آفتابش او به خار ** او احد می‌گفت بهر افتخار 890

تا که صدیق آن طرف بر می‌گذشت ** آن احد گفتن به گوش او برفت

چشم او پر آب شد دل پر عنا ** زان احد می‌یافت بوی آشنا

بعد از آن خلوت بدیدش پند داد ** کز جهودان خفیه می‌دار اعتقاد

عالم السرست پنهان دار کام ** گفت کردم توبه پیشت ای همام

روز دیگر از پگه صدیق تفت ** آن طرف از بهر کاری می‌برفت 895

باز احد بشنید و ضرب زخم خار ** برفروزید از دلش سوز و شرار

باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد

توبه کردن زین نمط بسیار شد ** عاقبت از توبه او بیزار شد