ابر را هم تازیانه‌ی آتشین ** می‌زنندش کانچنان رو نه چنین

بر فلان وادی ببار این سو مبار ** گوشمالش می‌دهد که گوش دار

عقل تو از آفتابی بیش نیست ** اندر آن فکری که نهی آمد مه‌ایست

کژ منه ای عقل تو هم گام خویش ** تا نیاید آن خسوف رو به پیش 935

چون گنه کمتر بود نیم آفتاب ** منکسف بینی و نیمی نورتاب

که به قدر جرم می‌گیرم ترا ** این بود تقریر در داد و جزا

خواه نیک و خواه بد فاش و ستیر ** بر همه اشیا سمیعیم و بصیر

زین گذر کن ای پدر نوروز شد ** خلق از خلاق خوش پدفوز شد

باز آمد آب جان در جوی ما ** باز آمد شاه ما در کوی ما 940

می‌خرامد بخت و دامن می‌کشد ** نوبت توبه شکستن می‌زند