قطره‌‌ای کاو در هوا شد یا که ریخت ** از خزینه‌‌ی قدرت تو کی گریخت‌‌

گر در آید در عدم یا صد عدم ** چون بخوانیش او کند از سر قدم‌‌

صد هزاران ضد ضد را می‌‌کشد ** بازشان حکم تو بیرون می‌‌کشد

از عدمها سوی هستی هر زمان ** هست یا رب کاروان در کاروان‌‌

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار

باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین‌‌

ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ‌‌

این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است‌‌

بوی گل دیدی که آن جا گل نبود ** جوش مل دیدی که آن جا مل نبود 1900

بو قلاووز است و رهبر مر ترا ** می‌‌برد تا خلد و کوثر مر ترا

بو دوای چشم باشد نور ساز ** شد ز بویی دیده‌‌ی یعقوب باز

بوی بد مر دیده را تاری کند ** بوی یوسف دیده را یاری کند

تو که یوسف نیستی یعقوب باش ** همچو او با گریه و آشوب باش‌‌

بشنو این پند از حکیم غزنوی ** تا بیابی در تن کهنه نوی‌‌ 1905

ناز را رویی بباید همچو ورد ** چون نداری گرد بد خویی مگرد

زشت باشد روی نازیبا و ناز ** سخت باشد چشم نابینا و درد

پیش یوسف نازش و خوبی مکن ** جز نیاز و آه یعقوبی مکن‌‌

معنی مردن ز طوطی بد نیاز ** در نیاز و فقر خود را مرده ساز

تا دم عیسی ترا زنده کند ** همچو خویشت خوب و فرخنده کند 1910

از بهاران کی شود سر سبز سنگ ** خاک شو تا گل برویی رنگ رنگ‌‌

سالها تو سنگ بودی دل خراش ** آزمون را یک زمانی خاک باش‌‌

داستان پیر چنگی که در عهد عمر از بهر خدا روز بی‌‌نوایی چنگ زد میان گورستان‌‌

آن شنیده ستی که در عهد عمر ** بود چنگی مطربی با کر و فر

بلبل از آواز او بی‌‌خود شدی ** یک طرب ز آواز خوبش صد شدی‌‌

مجلس و مجمع دمش آراستی ** وز نوای او قیامت خاستی‌‌ 1915

همچو اسرافیل کاوازش به فن ** مردگان را جان در آرد در بدن‌‌

یا رسیلی بود اسرافیل را ** کز سماعش پر برستی فیل را

سازد اسرافیل روزی ناله را ** جان دهد پوسیده‌‌ی صد ساله را

انبیا را در درون هم نغمه‌‌هاست ** طالبان را ز آن حیات بی‌‌بهاست‌‌

نشنود آن نغمه‌‌ها را گوش حس ** کز ستمها گوش حس باشد نجس‌‌ 1920

نشنود نغمه‌‌ی پری را آدمی ** کاو بود ز اسرار پریان اعجمی‌‌

گر چه هم نغمه‌‌ی پری زین عالم است ** نغمه‌‌ی دل برتر از هر دو دم است‌‌

که پری و آدمی زندانی‌‌اند ** هر دو در زندان این نادانی‌‌اند

معشر الجن سوره‌‌ی رحمان بخوان ** تستطیعوا تنفذوا را باز دان‌‌

نغمه‌‌های اندرون اولیا ** اولا گوید که ای اجزای لا 1925

هین ز لای نفی سرها بر زنید ** این خیال و وهم یک سو افکنید

ای همه پوسیده در کون و فساد ** جان باقیتان نرویید و نزاد

گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935