ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ‌‌

این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است‌‌

بوی گل دیدی که آن جا گل نبود ** جوش مل دیدی که آن جا مل نبود 1900

بو قلاووز است و رهبر مر ترا ** می‌‌برد تا خلد و کوثر مر ترا

بو دوای چشم باشد نور ساز ** شد ز بویی دیده‌‌ی یعقوب باز

بوی بد مر دیده را تاری کند ** بوی یوسف دیده را یاری کند

تو که یوسف نیستی یعقوب باش ** همچو او با گریه و آشوب باش‌‌

بشنو این پند از حکیم غزنوی ** تا بیابی در تن کهنه نوی‌‌ 1905

ناز را رویی بباید همچو ورد ** چون نداری گرد بد خویی مگرد

زشت باشد روی نازیبا و ناز ** سخت باشد چشم نابینا و درد

پیش یوسف نازش و خوبی مکن ** جز نیاز و آه یعقوبی مکن‌‌

معنی مردن ز طوطی بد نیاز ** در نیاز و فقر خود را مرده ساز

تا دم عیسی ترا زنده کند ** همچو خویشت خوب و فرخنده کند 1910

از بهاران کی شود سر سبز سنگ ** خاک شو تا گل برویی رنگ رنگ‌‌

سالها تو سنگ بودی دل خراش ** آزمون را یک زمانی خاک باش‌‌

داستان پیر چنگی که در عهد عمر از بهر خدا روز بی‌‌نوایی چنگ زد میان گورستان‌‌

آن شنیده ستی که در عهد عمر ** بود چنگی مطربی با کر و فر

بلبل از آواز او بی‌‌خود شدی ** یک طرب ز آواز خوبش صد شدی‌‌

مجلس و مجمع دمش آراستی ** وز نوای او قیامت خاستی‌‌ 1915

همچو اسرافیل کاوازش به فن ** مردگان را جان در آرد در بدن‌‌

یا رسیلی بود اسرافیل را ** کز سماعش پر برستی فیل را

سازد اسرافیل روزی ناله را ** جان دهد پوسیده‌‌ی صد ساله را

انبیا را در درون هم نغمه‌‌هاست ** طالبان را ز آن حیات بی‌‌بهاست‌‌

نشنود آن نغمه‌‌ها را گوش حس ** کز ستمها گوش حس باشد نجس‌‌ 1920

نشنود نغمه‌‌ی پری را آدمی ** کاو بود ز اسرار پریان اعجمی‌‌

گر چه هم نغمه‌‌ی پری زین عالم است ** نغمه‌‌ی دل برتر از هر دو دم است‌‌

که پری و آدمی زندانی‌‌اند ** هر دو در زندان این نادانی‌‌اند

معشر الجن سوره‌‌ی رحمان بخوان ** تستطیعوا تنفذوا را باز دان‌‌

نغمه‌‌های اندرون اولیا ** اولا گوید که ای اجزای لا 1925

هین ز لای نفی سرها بر زنید ** این خیال و وهم یک سو افکنید

ای همه پوسیده در کون و فساد ** جان باقیتان نرویید و نزاد

گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو

کاین کدو با خنب پیوسته ست سخت ** نی چو تو شاد آن کدوی نیک بخت‌‌ 1945

گفت طوبی من رآنی مصطفا ** و الذی یبصر لمن وجهی رأی‌‌

چون چراغی نور شمعی را کشید ** هر که دید آن را یقین آن شمع دید