که پری و آدمی زندانی‌‌اند ** هر دو در زندان این نادانی‌‌اند

معشر الجن سوره‌‌ی رحمان بخوان ** تستطیعوا تنفذوا را باز دان‌‌

نغمه‌‌های اندرون اولیا ** اولا گوید که ای اجزای لا 1925

هین ز لای نفی سرها بر زنید ** این خیال و وهم یک سو افکنید

ای همه پوسیده در کون و فساد ** جان باقیتان نرویید و نزاد

گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو

کاین کدو با خنب پیوسته ست سخت ** نی چو تو شاد آن کدوی نیک بخت‌‌ 1945

گفت طوبی من رآنی مصطفا ** و الذی یبصر لمن وجهی رأی‌‌

چون چراغی نور شمعی را کشید ** هر که دید آن را یقین آن شمع دید

همچنین تا صد چراغ ار نقل شد ** دیدن آخر لقای اصل شد

خواه از نور پسین بستان تو آن ** هیچ فرقی نیست خواه از شمع‌‌دان‌‌

خواه بین نور از چراغ آخرین ** خواه بین نورش ز شمع غابرین‌‌ 1950

در بیان این حدیث که إن لربکم فی أیام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها

گفت پیغمبر که نفحتهای حق ** اندر این ایام می‌‌آرد سبق‌‌

گوش و هش دارید این اوقات را ** در ربایید این چنین نفحات را

نفحه آمد مر شما را دید و رفت ** هر که را که خواست جان بخشید و رفت‌‌

نفحه‌‌ی دیگر رسید آگاه باش ** تا از این هم وانمانی خواجه‌‌تاش‌‌

جان ناری یافت از وی انطفا ** مرده پوشید از بقای او قبا 1955

تازگی و جنبش طوبی است این ** همچو جنبشهای حیوان نیست این‌‌

گر در افتد در زمین و آسمان ** زهره‌‌هاشان آب گردد در زمان‌‌

خود ز بیم این دم بی‌‌منتها ** باز خوان فأبين أن یحملنها

ور نه خود أشفقن منها چون بدی ** گرنه از بیمش دل که خون شدی‌‌

دوش دیگر لون این می‌‌داد دست ** لقمه‌‌ی چندی در آمد ره ببست‌‌ 1960

بهر لقمه گشته لقمانی گرو ** وقت لقمان است ای لقمه برو

از هوای لقمه‌‌ی این خار خار ** از کف لقمان همی‌‌جویید خار

در کف او خار و سایه‌‌ش نیز نیست ** لیکتان از حرص آن تمییز نیست‌‌

خار دان آن را که خرما دیده‌‌ای ** ز آن که بس نان کور و بس نادیده‌‌ای‌‌

جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌ 1965

اشتر آمد این وجود خار خوار ** مصطفی زادی بر این اشتر سوار

اشترا تنگ گلی بر پشت تست ** کز نسیمش در تو صد گلزار رست‌‌

میل تو سوی مغیلان است و ریگ ** تا چه گل چینی ز خار مرده‌‌ریگ‌‌

ای بگشته زین طلب از کو به کو ** چند گویی کین گلستان کو و کو

پیش از آن کین خار پا بیرون کنی ** چشم تاریک است جولان چون کنی‌‌ 1970

آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌