ناقة الله آب خورد از جوی و میغ ** آب حق را داشتند از حق دریغ‌‌

ناقه‌‌ی صالح چو جسم صالحان ** شد کمینی در هلاک طالحان‌‌

تا بر آن امت ز حکم مرگ و درد ** ناقة الله و سقیاها چه کرد

شحنه‌‌ی قهر خدا ز یشان بجست ** خونبهای اشتری شهری درست‌‌

روح همچون صالح و تن ناقه است ** روح اندر وصل و تن در فاقه است‌‌ 2515

روح صالح قابل آفات نیست ** زخم بر ناقه بود بر ذات نیست‌‌

کس نیابد بر دل ایشان ظفر ** بر صدف آمد ضرر نی بر گهر

روح صالح قابل آزار نیست ** نور یزدان سغبه‌‌ی کفار نیست‌‌

حق از آن پیوست با جسمی نهان ** تاش آزارند و بینند امتحان‌‌

بی‌‌خبر کآزار این آزار اوست ** آب این خم متصل با آب جوست‌‌ 2520

ز آن تعلق کرد با جسمی اله ** تا که گردد جمله عالم را پناه‌‌

ناقه‌‌ی جسم ولی را بنده باش ** تا شوی با روح صالح خواجه‌‌تاش‌‌

گفت صالح چون که کردید این حسد ** بعد سه روز از خدا نقمت رسد

بعد سه روز دگر از جان ستان ** آفتی آید که دارد سه نشان‌‌

رنگ روی جمله تان گردد دگر ** رنگ رنگ مختلف اندر نظر 2525

روز اول رویتان چون زعفران ** در دوم رو سرخ همچون ارغوان‌‌

در سوم گردد همه روها سیاه ** بعد از آن اندر رسد قهر اله‌‌

گر نشان خواهید از من زین وعید ** کره‌‌ی ناقه به سوی که دوید

گر توانیدش گرفتن چاره هست ** ور نه خود مرغ امید از دام جست‌‌

کس نتانست اندر آن کره رسید ** رفت در کهسارها شد ناپدید 2530

گفت دیدید آن قضا مبرم شده ست ** صورت اومید را گردن زده ست‌‌

کره‌‌ی ناقه چه باشد خاطرش ** که بجا آرید ز احسان و برش‌‌

گر بجا آید دلش رستید از آن ** ور نه نومیدید و ساعد را گزان‌‌

چون شنیدند این وعید منکدر ** چشم بنهادند و آن را منتظر

روز اول روی خود دیدند زرد ** می‌‌زدند از ناامیدی آه سرد 2535

سرخ شد روی همه روز دوم ** نوبت اومید و توبه گشت گم‌‌

شد سیه روز سوم روی همه ** حکم صالح راست شد بی‌‌ملحمه‌‌

چون همه در ناامیدی سر زدند ** همچو مرغان در دو زانو آمدند

در نبی آورد جبریل امین ** شرح این زانو زدن را جاثمین‌‌

زانو آن دم زن که تعلیمت کنند ** وز چنین زانو زدن بیمت کنند 2540

منتظر گشتند زخم قهر را ** قهر آمد نیست کرد آن شهر را

صالح از خکوت بسوی شهر رفت ** شهر دید اندر میان دود و نفت

ناله از اجزای ایشان می‌‌شنید ** نوحه پیدا نوحه گویان ناپدید

ز استخوانهاشان شنید او ناله‌‌ها ** اشک ریز از جانشان چون ژاله‌‌ها

صالح آن بشنید و گریه ساز کرد ** نوحه بر نوحه گران آغاز کرد 2545

گفت ای قومی به باطل زیسته ** وز شما من پیش حق بگریسته‌‌

حق بگفته صبر کن بر جورشان ** پندشان ده بس نماند از دورشان‌‌

من بگفته پند شد بند از جفا ** شیر پند از مهر جوشد وز صفا

بس که کردید از جفا بر جای من ** شیر پند افسرد در رگهای من‌‌

حق مرا گفته ترا لطفی دهم ** بر سر آن زخمها مرهم نهم‌‌ 2550

صاف کرده حق دلم را چون سما ** روفته از خاطرم جور شما

در نصیحت من شده بار دگر ** گفته امثال و سخنها چون شکر

شیر تازه از شکر انگیخته ** شیر و شهدی با سخن آمیخته‌‌

در شما چون زهر گشته آن سخن ** ز آن که زهرستان بدید از بیخ و بن‌‌

چون شوم غمگین که غم شد سر نگون ** غم شما بودید ای قوم حرون‌‌ 2555

هیچ کس بر مرگ غم نوحه کند ** ریش سر چون شد کسی مو بر کند

رو به خود کرد و بگفت ای نوحه‌‌گر ** نوحه‌‌ات را می‌‌نیرزد آن نفر

کژ مخوان ای راست خواننده‌‌ی مبین ** کیف آسی قل لقوم ظالمین‌‌

باز اندر چشم و دل او گریه یافت ** رحمتی بی‌‌علتی در وی بتافت‌‌

قطره می‌‌بارید و حیران گشته بود ** قطره‌‌ی بی‌‌علت از دریای جود 2560