طالعم شیر است نقش شیر زن ** جهد کن رنگ کبودی سیر زن‌‌

طالعم شیر است نقش شیر زن ** جهد کن رنگ کبودی سیر زن‌‌ 2985

گفت بر چه موضعت صورت زنم ** گفت بر شانه‌‌گهم زن آن رقم‌‌

چون که او سوزن فرو بردن گرفت ** درد آن در شانگه مسکن گرفت‌‌

پهلوان در ناله آمد کای سنی ** مر مرا کشتی چه صورت می‌‌زنی‌‌

گفت آخر شیر فرمودی مرا ** گفت از چه عضو کردی ابتدا

گفت از دمگاه آغازیده‌‌ام ** گفت دم بگذار ای دو دیده‌‌ام‌‌ 2990

از دم و دمگاه شیرم دم گرفت ** دمگه او دمگهم محکم گرفت‌‌

شیر بی‌‌دم باش گو ای شیر ساز ** که دلم سستی گرفت از زخم گاز

جانب دیگر گرفت آن شخص زخم ** بی‌‌محابا بی‌‌مواسا بی‌‌ز رحم‌‌

بانگ کرد او کاین چه اندام است از او ** گفت این گوش است ای مرد نکو

گفت تا گوشش نباشد ای حکیم ** گوش را بگذار و کوته کن گلیم‌‌ 2995

جانب دیگر خلش آغاز کرد ** باز قزوینی فغان را ساز کرد

کاین سوم جانب چه اندام است نیز ** گفت این است اشکم شیر ای عزیز

گفت تا اشکم نباشد شیر را ** چه شکم باید نگار سیر را

خیره شد دلاک و بس حیران بماند ** تا به دیر انگشت در دندان بماند

بر زمین زد سوزن از خشم اوستاد ** گفت در عالم کسی را این فتاد 3000

شیر بی‌‌دم و سر و اشکم که دید ** این چنین شیری خدا خود نافرید

ای برادر صبر کن بر درد نیش ** تا رهی از نیش نفس گبر خویش‌‌

کان گروهی که رهیدند از وجود ** چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود

هر که مرد اندر تن او نفس گبر ** مر و را فرمان برد خورشید و ابر

چون دلش آموخت شمع افروختن ** آفتاب او را نیارد سوختن‌‌ 3005

گفت حق در آفتاب منتجم ** ذکر تزاور کذا عن کهفهم‌‌

خار جمله لطف چون گل می‌‌شود ** پیش جزوی کاو سوی کل می‌‌رود

چیست تعظیم خدا افراشتن ** خویشتن را خوار و خاکی داشتن‌‌

چیست توحید خدا آموختن ** خویشتن را پیش واحد سوختن‌‌

گر همی‌‌خواهی که بفروزی چو روز ** هستی همچون شب خود را بسوز 3010

هستی‌‌ات در هست آن هستی نواز ** همچو مس در کیمیا اندر گداز

در من و ما سخت کرده ستی دو دست ** هست این جمله‌‌ی خرابی از دو هست‌‌

رفتن گرگ و روباه در خدمت شیر به شکار

شیر و گرگ و روبهی بهر شکار ** رفته بودند از طلب در کوهسار

تا به پشت همدگر بر صیدها ** سخت بر بندند بار قیدها

هر سه با هم اندر آن صحرای ژرف ** صیدها گیرند بسیار و شگرف‌‌ 3015

گر چه ز یشان شیر نر را ننگ بود ** لیک کرد اکرام و همراهی نمود

این چنین شه را ز لشکر زحمت است ** لیک همره شد جماعت رحمت است‌‌

این چنین مه را ز اختر ننگهاست ** او میان اختران بهر سخاست‌‌

امر شاورهم پیمبر را رسید ** گر چه رایی نیست رایش را ندید

در ترازو جو رفیق زر شده ست ** نی از آن که جو چو زر گوهر شده ست‌‌ 3020

روح قالب را کنون همره شده ست ** مدتی سگ حارس درگه شده ست‌‌

چون که رفتند این جماعت سوی کوه ** در رکاب شیر با فر و شکوه‌‌

گاو کوهی و بز و خرگوش زفت ** یافتند و کار ایشان پیش رفت‌‌

هر که باشد در پی شیر حراب ** کم نیاید روز و شب او را کباب‌‌

چون ز که در بیشه آوردندشان ** کشته و مجروح و اندر خون کشان‌‌ 3025

گرگ و روبه را طمع بود اندر آن ** که رود قسمت به عدل خسروان‌‌

عکس طمع هر دوشان بر شیر زد ** شیر دانست آن طمعها را سند

هر که باشد شیر اسرار و امیر ** او بداند هر چه اندیشد ضمیر

هین نگه دار ای دل اندیشه جو ** دل ز اندیشه‌‌ی بدی در پیش او

داند و خر را همی‌‌راند خموش ** در رخت خندد برای روی‌‌پوش‌‌ 3030

شیر چون دانست آن وسواسشان ** وانگفت و داشت آن دم پاسشان‌‌

لیک با خود گفت بنمایم سزا ** مر شما را ای خسیسان گدا

مر شما را بس نیامد رای من ** ظنتان این است در اعطای من‌‌

ای عقول و رایتان از رای من ** از عطاهای جهان آرای من‌‌