گفت نان در رسم و عادت داده‌‌اید ** دست از بهر خدا نگشاده‌‌اید

بهر فخر و بهر بوش و بهر ناز ** نه از برای ترس و تقوی و نیاز

مال تخم است و به هر شوره منه ** تیغ را در دست هر ره زن مده‌‌

اهل دین را باز دان از اهل کین ** همنشین حق بجو با او نشین‌‌

هر کسی بر قوم خود ایثار کرد ** کاغه پندارد که او خود کار کرد 3720

خدو انداختن خصم در روی امیر المؤمنین علی علیه السلام و انداختن علی شمشیر را از دست‌‌

از علی آموز اخلاص عمل ** شیر حق را دان مطهر از دغل‌‌

در غزا بر پهلوانی دست یافت ** زود شمشیری بر آورد و شتافت‌‌

او خدو انداخت در روی علی ** افتخار هر نبی و هر ولی‌‌

آن خدو زد بر رخی که روی ماه ** سجده آرد پیش او در سجده‌‌گاه‌‌

در زمان انداخت شمشیر آن علی ** کرد او اندر غزایش کاهلی‌‌ 3725

گشت حیران آن مبارز زین عمل ** وز نمودن عفو و رحمت بی‌‌محل‌‌

گفت بر من تیغ تیز افراشتی ** از چه افکندی مرا بگذاشتی‌‌

آن چه دیدی بهتر از پیکار من ** تا شدی تو سست در اشکار من‌‌

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست ** تا چنان برقی نمود و باز جست‌‌

آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید 3730

آن چه دیدی برتر از کون و مکان ** که به از جان بود و بخشیدیم جان‌‌

در شجاعت شیر ربانی ستی ** در مروت خود که داند کیستی‌‌

در مروت ابر موسایی به تیه ** کآمد از وی خوان و نان بی‌‌شبیه‌‌

ابرها گندم دهد کان را به جهد ** پخته و شیرین کند مردم چو شهد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد ** پخته و شیرین بی‌‌زحمت بداد 3735

از برای پخته خواران کرم ** رحمتش افراشت در عالم علم‌‌

تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا ** کم نشد یک روز از آن اهل رجا

تا هم ایشان از خسیسی خاستند ** گندنا و تره و خس خواستند

امت احمد که هستند از کرام ** تا قیامت هست باقی آن طعام‌‌

چون ابیت عند ربی فاش شد ** یطعم و یسقی کنایت زاش شد 3740

هیچ بی‌‌تاویل این را در پذیر ** تا در آید در گلو چون شهد و شیر

ز آن که تاویل است وا داد عطا ** چون که بیند آن حقیقت را خطا

آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست ** عقل کل مغز است و عقل جزو پوست‌‌

خویش را تاویل کن نه اخبار را ** مغز را بد گوی نی گلزار را

ای علی که جمله عقل و دیده‌‌ای ** شمه ای واگو از آن چه دیده‌‌ای‌‌ 3745

تیغ حلمت جان ما را چاک کرد ** آب علمت خاک ما را پاک کرد

باز گو دانم که این اسرار هوست ** ز آن که بی‌‌شمشیر کشتن کار اوست‌‌

صانع بی‌‌آلت و بی‌‌جارحه ** واهب این هدیه‌‌های رابحه‌‌

صد هزاران می‌‌چشاند هوش را ** که خبر نبود دو چشم و گوش را

باز گو ای باز عرش خوش شکار ** تا چه دیدی این زمان از کردگار 3750

چشم تو ادراک غیب آموخته ** چشمهای حاضران بر دوخته‌‌

آن یکی ماهی همی‌‌بیند عیان ** و آن یکی تاریک می‌‌بیند جهان‌‌

و آن یکی سه ماه می‌‌بیند به هم ** این سه کس بنشسته یک موضع نعم‌‌

چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز ** در تو آویزان و از من در گریز

سحر عین است این عجب لطف خفی است ** بر تو نقش گرگ و بر من یوسفی است‌‌ 3755

عالم ار هجده هزار است و فزون ** هر نظر را نیست این هجده زبون‌‌

راز بگشا ای علی مرتضی ** ای پس سوء القضاء حسن القضاء

یا تو واگو آن چه عقلت یافته ست ** یا بگویم آن چه بر من تافته ست‌‌

از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان‌‌

لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه‌‌ 3760

از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول‌‌

ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765