بنده‌‌ی شهوت بتر نزدیک حق ** از غلام و بندگان مسترق‌‌

بنده‌‌ی شهوت بتر نزدیک حق ** از غلام و بندگان مسترق‌‌ 3815

کاین به یک لفظی شود از خواجه حر ** و آن زید شیرین و میرد سخت مر

بنده‌‌ی شهوت ندارد خود خلاص ** جز به فضل ایزد و انعام خاص‌‌

در چهی افتاد کان را غور نیست ** و آن گناه اوست جبر و جور نیست‌‌

در چهی انداخت او خود را که من ** در خور قعرش نمی‌‌یابم رسن‌‌

بس کنم گر این سخن افزون شود ** خود جگر چه بود که خارا خون شود 3820

این جگرها خون نشد نز سختی است ** غفلت و مشغولی و بد بختی است‌‌

خون شود روزی که خونش سود نیست ** خون شو آن وقتی که خون مردود نیست‌‌

چون گواهی بندگان مقبول نیست ** عدل او باشد که بنده‌‌ی غول نیست‌‌

گشت ارسلناک شاهد در نذر ** ز آن که بود از کون او حر ابن حر

چون که حرم خشم کی بندد مرا ** نیست اینجا جز صفات حق در آ 3825

اندر آ کازاد کردت فضل حق ** ز آن که رحمت داشت بر خشمش سبق‌‌

اندر آ اکنون که رستی از خطر ** سنگ بودی کیمیا کردت گهر

رسته‌‌ای از کفر و خارستان او ** چون گلی بشکفته در بستان هو

تو منی و من توام ای محتشم ** تو علی بودی علی را چون کشم‌‌

معصیت کردی به از هر طاعتی ** آسمان پیموده‌‌ای در ساعتی‌‌ 3830

بس خجسته معصیت کان کرد مرد ** نی ز خاری بر دمد اوراق ورد

نی گناه عمر و قصد رسول ** می‌‌کشیدش تا به درگاه قبول‌‌

نی به سحر ساحران فرعونشان ** می‌‌کشید و گشت دولت عونشان‌‌

گر نبودی سحرشان و آن جحود ** کی کشیدیشان به فرعون عنود

کی بدیدندی عصا و معجزات ** معصیت طاعت شد ای قوم عصات‌‌ 3835

ناامیدی را خدا گردن زده است ** چون گنه مانند طاعت آمده ست‌‌

چون مبدل می‌‌کند او سیئات ** طاعتی‌‌اش می‌‌کند رغم وشات‌‌

زین شود مرجوم شیطان رجیم ** و ز حسد او بطرقد گردد دو نیم‌‌

او بکوشد تا گناهی پرورد ** ز آن گنه ما را به چاهی آورد

چون ببیند کان گنه شد طاعتی ** گردد او را نامبارک ساعتی‌‌ 3840

اندر آ من در گشادم مر ترا ** تف زدی و تحفه دادم مر ترا

مر جفاگر را چنینها می‌‌دهم ** پیش پای چپ چه سان سر می‌‌نهم‌‌

پس وفاگر را چه بخشم تو بدان ** گنجها و ملکهای جاودان‌‌

گفتن پیغامبر علیه السلام به گوش رکابدار امیر المؤمنین علی علیه السلام که کشتن علی بر دست تو خواهد بودن خبرت کردم‌‌

من چنان مردم که بر خونی خویش ** نوش لطف من نشد در قهر نیش‌‌

گفت پیغمبر به گوش چاکرم ** کاو برد روزی ز گردن این سرم‌‌ 3845

کرد آگه آن رسول از وحی دوست ** که هلاکم عاقبت بر دست اوست‌‌

او همی‌‌گوید بکش پیشین مرا ** تا نیاید از من این منکر خطا

من همی‌‌گویم چو مرگ من ز تست ** با قضا من چون توانم حیله جست‌‌

او همی‌‌افتد به پیشم کای کریم ** مر مرا کن از برای حق دو نیم‌‌

تا نیاید بر من این انجام بد ** تا نسوزد جان من بر جان خود 3850

من همی‌‌گویم برو جف القلم ** ز آن قلم بس سر نگون گردد علم‌‌

هیچ بغضی نیست در جانم ز تو ** ز آن که این را من نمی‌‌دانم ز تو

آلت حقی تو فاعل دست حق ** چون زنم بر آلت حق طعن و دق‌‌

گفت او پس آن قصاص از بهر چیست ** گفت هم از حق و آن سر خفی است‌‌

گر کند بر فعل خود او اعتراض ** ز اعتراض خود برویاند ریاض‌‌ 3855

اعتراض او را رسد بر فعل خود ** ز آن که در قهر است و در لطف او احد

اندر این شهر حوادث میر اوست ** در ممالک مالک تدبیر اوست‌‌

آلت خود را اگر او بشکند ** آن شکسته گشته را نیکو کند

رمز ننسخ آیه او ننسها ** نأت خیرا در عقب می‌‌دان مها

هر شریعت را که حق منسوخ کرد ** او گیا برد و عوض آورد ورد 3860

شب کند منسوخ شغل روز را ** بین جمادی خرد افروز را

باز شب منسوخ شد از نور روز ** تا جمادی سوخت ز آن آتش فروز

گر چه ظلمت آمد آن نوم و سبات ** نی درون ظلمت است آب حیات‌‌

نی در آن ظلمت خردها تازه شد ** سکته‌‌ای سرمایه‌‌ی آوازه شد