آتش اندر زن به گرگان چون سپند ** ز آن که آن گرگان عدوی یوسفند

جان بابا گویدت ابلیس هین ** تا به دم بفریبدت دیو لعین‏

این چنین تلبیس با بابات کرد ** آدمی را این سیه رخ مات کرد

بر سر شطرنج چست است این غراب ** تو مبین بازی به چشم نیم خواب‏ 130

ز آن که فرزین بندها داند بسی ** که بگیرد در گلویت چون خسی‏

در گلو ماند خس او سالها ** چیست آن خس مهر جاه و مالها

مال خس باشد چو هست ای بی‏ثبات ** در گلویت مانع آب حیات‏

گر برد مالت عدوی پر فنی ** ره زنی را برده باشد ره زنی‏

دزدیدن مارگیر ماری را از مارگیری دیگر

دزدکی از مارگیری مار برد ** ز ابلهی آن را غنیمت می‏شمرد 135

وارهید آن مارگیر از زخم مار ** مار کشت آن دزد او را زار زار

مارگیرش دید پس بشناختش ** گفت از جان مار من پرداختش‏

در دعا می‏خواستی جانم از او ** کش بیابم مار بستانم از او

شکر حق را کان دعا مردود شد ** من زیان پنداشتم آن سود شد

بس دعاها کان زیان است و هلاک ** وز کرم می‏نشنود یزدان پاک‏ 140

التماس کردن همراه عیسی علیه السلام زنده کردن استخوانها را از او

گشت با عیسی یکی ابله رفیق ** استخوانها دید در حفره‏ی عمیق‏

گفت ای همراه آن نام سنی ** که بدان تو مرده را زنده کنی

مر مرا آموز تا احسان کنم ** استخوانها را بدان با جان کنم

گفت خامش کن که آن کار تو نیست ** لایق انفاس و گفتار تو نیست‏

کان نفس خواهد ز باران پاک‏تر ** وز فرشته در روش دراک‏تر 145

عمرها بایست تا دم پاک شد ** تا امین مخزن افلاک شد

خود گرفتی این عصا در دست راست ** دست را دستان موسی از کجاست‏

گفت اگر من نیستم اسرار خوان ** هم تو بر خوان نام را بر استخوان‏

گفت عیسی یا رب این اسرار چیست ** میل این ابله در این بیگار چیست‏

چون غم خود نیست این بیمار را ** چون غم جان نیست این مردار را 150

مرده‏ی خود را رها کرده ست او ** مرده‏ی بیگانه را جوید رفو

گفت حق ادبارگر ادبار جوست ** خار روییده جزای کشت اوست‏

آن که تخم خار کارد در جهان ** هان و هان او را مجو در گلستان‏

گر گلی گیرد به کف خاری شود ** ور سوی یاری رود ماری شود

کیمیای زهر و مار است آن شقی ** بر خلاف کیمیای متقی‏ 155

اندرز کردن صوفی خادم را در تیمار داشت بهیمه و لاحول گفتن خادم

صوفیی می‏گشت در دور افق ** تا شبی در خانقاهی شد قنق‏

یک بهیمه داشت در آخر ببست ** او به صدر صفه با یاران نشست‏

پس مراقب گشت با یاران خویش ** دفتری باشد حضور یار بیش‏

دفتر صوفی سواد حرف نیست ** جز دل اسپید همچون برف نیست‏

زاد دانشمند آثار قلم ** زاد صوفی چیست آثار قدم‏ 160

همچو صیادی سوی اشکار شد ** گام آهو دید بر آثار شد

چند گاهش گام آهو در خور است ** بعد از آن خود ناف آهو رهبر است‏

چون که شکر گام کرد و ره برید ** لاجرم ز آن گام در کامی رسید

رفتن یک منزلی بر بوی ناف ** بهتر از صد منزل گام و طواف‏

آن دلی کاو مطلع مهتابهاست ** بهر عارف فتحت ابوابهاست‏ 165

با تو دیوار است و با ایشان در است ** با تو سنگ و با عزیزان گوهر است‏

آن چه تو در آینه بینی عیان ** پیر اندر خشت بیند بیش از آن‏

پیر ایشان‏اند کاین عالم نبود ** جان ایشان بود در دریای جود

پیش از این تن عمرها بگذاشتند ** پیشتر از کشت بر برداشتند

پیشتر از نقش جان پذرفته‏اند ** پیشتر از بحر درها سفته‏اند 170

مشورت می‏رفت در ایجاد خلق ** جانشان در بحر قدرت تا به حلق‏

چون ملایک مانع آن می‏شدند ** بر ملایک خفیه خنبک می‏زدند

مطلع بر نقش هر که هست شد ** پیش از آن کاین نفس کل پا بست شد

پیشتر ز افلاک کیوان دیده‏اند ** پیشتر از دانه‏ها نان دیده‏اند

بی‏دماغ و دل پر از فکرت بدند ** بی‏سپاه و جنگ بر نصرت زدند 175

آن عیان نسبت به ایشان فکرت است ** ور نه خود نسبت به دوران رویت است‏