سهم آن مار سیاه زشت زفت ** چون بدید آن دردها از وی برفت‏

سهم آن مار سیاه زشت زفت ** چون بدید آن دردها از وی برفت‏ 1895

گفت خود تو جبرییل رحمتی ** یا خدایی که ولی نعمتی‏

ای مبارک ساعتی که دیدی‏ام ** مرده بودم جان نو بخشیدی‏ام‏

تو مرا جویان مثال مادران ** من گریزان از تو مانند خران‏

خر گریزد از خداوند از خری ** صاحبش در پی ز نیکو گوهری‏

نه از پی سود و زیان می‏جویدش ** لیک تا در گرگش ندرد یا ددش‏ 1900

ای خنک آن را که بیند روی تو ** یا در افتد ناگهان در کوی تو

ای روان پاک بستوده ترا ** چند گفتم ژاژ و بی‏هوده ترا

ای خداوند و شهنشاه و امیر ** من نگفتم جهل من گفت آن مگیر

شمه‏ای زین حال اگر دانستمی ** گفتن بی‏هوده کی تانستمی‏

بس ثنایت گفتمی ای خوش خصال ** گر مرا یک رمز می‏گفتی ز حال‏ 1905

لیک خامش کرده می‏آشوفتی ** خامشانه بر سرم می‏کوفتی‏

شد سرم کالیوه عقل از سر بجست ** خاصه این سر را که مغزش کمتر است‏

عفو کن ای خوب روی خوب کار ** آن چه گفتم از جنون اندر گذار

گفت اگر من گفتمی رمزی از آن ** زهره‏ی تو آب گشتی آن زمان‏

گر ترا من گفتمی اوصاف مار ** ترس از جانت بر آوردی دمار 1910

مصطفی فرمود اگر گویم به راست ** شرح آن دشمن که در جان شماست‏

زهره‏های پر دلان هم بر درد ** نه رود ره نه غم کاری خورد

نه دلش را تاب ماند در نیاز ** نه تنش را قوت روزه و نماز

همچو موشی پیش گربه لا شود ** همچو بره پیش گرگ از جا رود

اندر او نه حیله ماند نه روش ** پس کنم ناگفته تان من پرورش‏ 1915

همچو بو بکر ربابی تن زنم ** دست چون داود در آهن زنم‏

تا محال از دست من حالی شود ** مرغ پر برکنده را بالی شود

چون ید الله فوق أیدیهم بود ** دست ما را دست خود فرمود احد

پس مرا دست دراز آمد یقین ** بر گذشته ز آسمان هفتمین‏

دست من بنمود بر گردون هنر ** مقریا بر خوان که انشق القمر 1920

این صفت هم بهر ضعف عقلهاست ** با ضعیفان شرح قدرت کی رواست‏

خود بدانی چون بر آری سر ز خواب ** ختم شد و الله أعلم بالصواب‏

مر ترا نه قوت خوردن بدی ** نه ره و پروای قی کردن بدی‏

می‏شنیدم فحش و خر می‏راندم ** رب یسر زیر لب می‏خواندم‏

از سبب گفتن مرا دستور نه ** ترک تو گفتن مرا مقدور نه‏ 1925

هر زمان می‏گفتم از درد درون ** اهد قومی إنهم لا یعلمون‏

سجده‏ها می‏کرد آن رسته ز رنج ** کای سعادت ای مرا اقبال و گنج‏

از خدا یابی جزاها ای شریف ** قوت شکرت ندارد این ضعیف‏

شکر حق گوید ترا ای پیشوا ** آن لب و چانه ندارم و آن نوا

دشمنی عاقلان زین‏سان بود ** زهر ایشان ابتهاج جان بود 1930

دوستی ابله بود رنج و ضلال ** این حکایت بشنو از بهر مثال‏

اعتماد کردن بر تملق و وفای خرس‏

اژدهایی خرس را در می‏کشید ** شیر مردی رفت و فریادش رسید

شیر مردانند در عالم مدد ** آن زمان کافغان مظلومان رسد

بانگ مظلومان ز هر جا بشنوند ** آن طرف چون رحمت حق می‏دوند

آن ستونهای خللهای جهان ** آن طبیبان مرضهای نهان‏ 1935

محض مهر و داوری و رحمتند ** همچو حق بی‏علت و بی‏رشوتند

این چه یاری می‏کنی یک بارگیش ** گوید از بهر غم و بی‏چارگیش‏

مهربانی شد شکار شیر مرد ** در جهان دارو نجوید غیر درد

هر کجا دردی دوا آن جا رود ** هر کجا پستی است آب آن جا دود

آب رحمت بایدت رو پست شو ** و آن گهان خور خمر رحمت مست شو 1940

رحمت اندر رحمت آمد تا به سر ** بر یکی رحمت فرومای ای پسر

چرخ را در زیر پا آر ای شجاع ** بشنو از فوق فلک بانگ سماع‏

پنبه‏ی وسواس بیرون کن ز گوش ** تا به گوشت آید از گردون خروش‏

پاک کن دو چشم را از موی عیب ** تا ببینی باغ و سروستان غیب‏