گفت سبحانا تو پاکی از زیان ** این چه رمز است این بکن یا رب بیان‏

باز فرمودش که در رنجوریم ** چون نپرسیدی تو از روی کرم‏

گفت یا رب نیست نقصانی تو را ** عقل گم شد این سخن را بر گشا 2160

گفت آری بنده خاص گزین ** گشت رنجور او منم نیکو ببین‏

هست معذوریش معذوری من ** هست رنجوریش رنجوری من‏

هر که خواهد همنشینی خدا ** تا نشیند در حضور اولیا

از حضور اولیا گر بسکلی ** تو هلاکی ز آن که جزوی بی‏کلی‏

هر که را دیو از کریمان وابرد ** بی‏کسش یابد سرش را او خورد 2165

یک بدست از جمع رفتن یک زمان ** مکر دیو است بشنو و نیکو بدان‏

تنها کردن باغبان صوفی و فقیه و علوی را از همدیگر

باغبانی چون نظر در باغ کرد ** دید چون دزدان به باغ خود سه مرد

یک فقیه و یک شریف و صوفیی ** هر یکی شوخی بدی لایوفیی‏

گفت با اینها مرا صد حجت است ** لیک جمع‏اند و جماعت قوت است‏

بر نیایم یک تنه با سه نفر ** پس ببرمشان نخست از همدگر 2170

هر یکی را من به سویی افکنم ** چون که تنها شد سبیلش بر کنم‏

حیله کرد و کرد صوفی را به راه ** تا کند یارانش را با او تباه‏

گفت صوفی را برو سوی وثاق ** یک گلیم آور برای این رفاق‏

رفت صوفی گفت خلوت با دو یار ** تو فقیهی وین شریف نامدار

ما به فتوی تو نانی می‏خوریم ** ما به پر دانش تو می‏پریم‏ 2175

وین دگر شه زاده و سلطان ماست ** سید است از خاندان مصطفاست‏

کیست آن صوفی شکم خوار خسیس ** تا بود با چون شما شاهان جلیس‏

چون بیاید مر و را پنبه کنید ** هفته‏ای بر باغ و راغ من زنید

باغ چه بود جان من آن شماست ** ای شما بوده مرا چون چشم راست‏

وسوسه کرد و مر ایشان را فریفت ** آه کز یاران نمی‏باید شکیفت‏ 2180

چون به ره کردند صوفی را و رفت ** خصم شد اندر پیش با چوب زفت‏

گفت ای سگ صوفیی باشد که تیز ** اندر آیی باغ ما تو از ستیز

این جنیدت ره نمود و بایزید ** از کدامین شیخ و پیرت این رسید

کوفت صوفی را چو تنها یافتش ** نیم کشتش کرد و سر بشکافتش‏

گفت صوفی آن من بگذشت لیک ** ای رفیقان پاس خود دارید نیک‏ 2185

مر مرا اغیار دانستید هان ** نیستم اغیارتر زین قلتبان‏

این چه من خوردم شما را خوردنی است ** وین چنین شربت جزای هر دنی است‏

این جهان کوه است و گفت‏وگوی تو ** از صدا هم باز آید سوی تو

چون ز صوفی گشت فارغ باغبان ** یک بهانه کرد ز آن پس جنس آن‏

کای شریف من برو سوی وثاق ** که ز بهر چاشت پختم من رقاق‏ 2190

بر در خانه بگو قیماز را ** تا بیارد آن رقاق و قاز را

چون به ره کردش بگفت ای تیز بین ** تو فقیهی ظاهر است این و یقین‏

او شریفی می‏کند دعوی سرد ** مادر او را که داند تا که کرد

بر زن و بر فعل زن دل می‏نهید ** عقل ناقص و آن گهانی اعتماد

خویشتن را بر علی و بر نبی ** بسته است اندر زمانه بس غبی‏ 2195

هر که باشد از زنا و زانیان ** این برد ظن در حق ربانیان‏

هر که بر گردد سرش از چرخها ** همچو خود گردنده بیند خانه را

آن چه گفت آن باغبان بو الفضول ** حال او بد، دور از اولاد رسول‏

گر نبودی او نتیجه مرتدان ** کی چنین گفتی برای خاندان‏

خواند افسونها شنید آن را فقیه ** در پیش رفت آن ستمکار سفیه‏ 2200

گفت ای خر اندر این باغت که خواند ** دزدی از پیغمبرت میراث ماند

شیر را بچه همی‏ماند بدو ** تو به پیغمبر به چه مانی بگو

با شریف آن کرد مرد ملتجی ** که کند با آل یاسین خارجی‏

تا چه کین دارند دایم دیو و غول ** چون یزید و شمر با آل رسول‏

شد شریف از زخم آن ظالم خراب ** با فقیه او گفت ما جستیم از آب‏ 2205

پای دار اکنون که ماندی فرد و کم ** چون دهل شو زخم می‏خور بر شکم‏

گر شریف و لایق و هم دم نی‏ام ** از چنین ظالم تو را من کم نی‏ام‏