گفت طوفی کن به گردم هفت بار ** وین نکوتر از طواف حج شمار

و آن درمها پیش من نه‏ای جواد ** دان که حج کردی و حاصل شد مراد

عمره کردی عمر باقی یافتی ** صاف گشتی بر صفا بشتافتی‏

حق آن حقی که جانت دیده است ** که مرا بر بیت خود بگزیده است‏

کعبه هر چندی که خانه‏ی بر اوست ** خلقت من نیز خانه‏ی سر اوست‏ 2245

تا بکرد آن کعبه را در وی نرفت ** و اندر این خانه بجز آن حی نرفت‏

چون مرا دیدی خدا را دیده‏ای ** گرد کعبه‏ی صدق بر گردیده‏ای‏

خدمت من طاعت و حمد خداست ** تا نپنداری که حق از من جداست‏

چشم نیکو باز کن در من نگر ** تا ببینی نور حق اندر بشر

بایزید آن نکته‏ها را هوش داشت ** همچو زرین حلقه‏اش در گوش داشت‏ 2250

آمد از وی بایزید اندر مزید ** منتهی در منتها آخر رسید

دانستن پیغامبر صلی الله علیه و آله که سبب رنجوری آن شخص گستاخی بوده است در دعا

چون پیمبر دید آن بیمار را ** خوش نوازش کرد یار غار را

زنده شد او چون پیمبر را بدید ** گوییا آن دم مر او را آفرید

گفت بیماری مرا این بخت داد ** کامد این سلطان بر من بامداد

تا مرا صحت رسید و عاقبت ** از قدوم این شه بی‏حاشیت‏ 2255

ای خجسته رنج و بیماری و تب ** ای مبارک درد و بیداری شب‏

نک مرا در پیری از لطف و کرم ** حق چنین رنجوریی داد و سقم‏

درد پشتم داد هم تا من ز خواب ** بر جهم هر نیم شب لا بد شتاب‏

تا نخسبم جمله شب چون گاومیش ** دردها بخشید حق از لطف خویش‏

زین شکست آن رحم شاهان جوش کرد ** دوزخ از تهدید من خاموش کرد 2260

رنج گنج آمد که رحمتها در اوست ** مغز تازه شد چو بخراشید پوست‏

ای برادر موضع تاریک و سرد ** صبر کردن بر غم و سستی و درد

چشمه‏ی حیوان و جام مستی است ** کان بلندیها همه در پستی است‏

آن بهاران مضمر است اندر خزان ** در بهار است آن خزان مگریز از آن‏

همره غم باش و با وحشت بساز ** می‏طلب در مرگ خود عمر دراز 2265

آن چه گوید نفس تو کاینجا بد است ** مشنوش چون کار او ضد آمده ست‏

تو خلافش کن که از پیغمبران ** این چنین آمد وصیت در جهان‏

مشورت در کارها واجب شود ** تا پشیمانی در آخر کم بود

گفت امت مشورت با کی کنیم ** انبیا گفتند با عقل امیم‏

گفت گر کودک در آید یا زنی ** کاو ندارد عقل و رای روشنی‏ 2270

گفت با او مشورت کن و انچه گفت ** تو خلاف آن کن و در راه افت‏

نفس خود را زن شناس از زن بتر ** ز انکه زن جزوی است نفست کل شر

مشورت با نفس خود گر می‏کنی ** هر چه گوید کن خلاف آن دنی‏

گر نماز و روزه می‏فرمایدت ** نفس مکار است مکری زایدت‏

مشورت با نفس خویش اندر فعال ** هر چه گوید عکس آن باشد کمال‏ 2275

بر نیایی با وی و استیز او ** رو بر یاری بگیر آمیز او

عقل قوت گیرد از عقل دگر ** نی شکر کامل شود از نیشکر

من ز مکر نفس دیدم چیزها ** کاو برد از سحر خود تمییزها

وعده‏ها بدهد ترا تازه به دست ** که هزاران بار آنها را شکست‏

عمر اگر صد سال خود مهلت دهد ** اوت هر روزی بهانه‏ی نو نهد 2280

گرم گوید وعده‏های سرد را ** جادویی مردی ببندد مرد را

ای ضیاء الحق حسام الدین بیا ** که نروید بی‏تو از شوره گیا

از فلک آویخته شد پرده‏ای ** از پی نفرین دل آزرده‏ای‏

این قضا را هم قضا داند علاج ** عقل خلقان در قضا گیج است گیج‏

اژدها گشته ست آن مار سیاه ** آن که کرمی بود افتاده به راه‏ 2285

اژدها و مار اندر دست تو ** شد عصا ای جان موسی مست تو

حکم خذها لا تخف دادت خدا ** تا به دستت اژدها گردد عصا

هین ید بیضا نما ای پادشاه ** صبح نو بگشا ز شبهای سیاه‏

دوزخی افروخت در وی دم فسون ** ای دم تو از دم دریا فزون‏

بحر مکار است بنموده کفی ** دوزخ است از مکر بنموده تفی‏ 2290