ور نجوید پر بماند زیر خاک ** ناامید از رفتن راه سماک‏

ور نجوید پر بماند زیر خاک ** ناامید از رفتن راه سماک‏ 2435

علم گفتاری که آن بی‏جان بود ** عاشق روی خریداران بود

گر چه باشد وقت بحث علم زفت ** چون خریدارش نباشد مرد و رفت‏

مشتری من خدای است او مرا ** می‏کشد بالا که الله اشتری‏

خونبهای من جمال ذو الجلال ** خونبهای خود خورم کسب حلال‏

این خریداران مفلس را بهل ** چه خریداری کند یک مشت گل‏ 2440

گل مخور گل را مخر گل را مجو ** ز انکه گل خوار است دایم زرد رو

دل بخور تا دایما باشی جوان ** از تجلی چهره‏ات چون ارغوان‏

یا رب این بخشش نه حد کار ماست ** لطف تو لطف خفی را خود سزاست‏

دست گیر از دست ما ما را بخر ** پرده را بردار و پرده‏ی ما مدر

باز خر ما را از این نفس پلید ** کاردش تا استخوان ما رسید 2445

از چو ما بی‏چارگان این بند سخت ** کی گشاید ای شه بی‏تاج و تخت‏

این چنین قفل گران را ای ودود ** کی تواند جز که فضل تو گشود

ما ز خود سوی که گردانیم سر ** چون تویی از ما به ما نزدیکتر

این دعا هم بخشش و تعلیم تست ** گر نه در گلخن گلستان از چه رست‏

در میان خون و روده فهم و عقل ** جز ز اکرام تو نتوان کرد نقل‏ 2450

از دو پاره‏ی پیه این نور روان ** موج نورش می‏زند بر آسمان‏

گوشت پاره که زبان آمد از او ** می‏رود سیلاب حکمت همچو جو

سوی سوراخی که نامش گوشهاست ** تا بباغ جان که میوه‏اش هوشهاست‏

شاه راه باغ جانها شرع اوست ** باغ و بستانهای عالم فرع اوست‏

اصل و سرچشمه‏ی خوشی آن است آن ** زود تجری تحتها الأنهار خوان‏ 2455

تتمه‌ای نصیحت رسول صلی الله علیه و آله بیمار را

گفت پیغمبر مر آن بیمار را ** چون عیادت کرد یار زار را

که مگر نوعی دعایی کرده‏ای ** از جهالت زهربایی خورده‏ای‏

یاد آور چه دعا می‏گفته‏ای ** چون ز مکر نفس می‏آشفته‏ای‏

گفت یادم نیست الا همتی ** دار با من یادم آید ساعتی‏

از حضور نور بخش مصطفا ** پیش خاطر آمد او را آن دعا 2460

همت پیغمبر روشن‏کده ** پیش خاطر آمدش آن گم شده‏

تافت ز آن روزن که از دل تا دل است ** روشنی که فرق حق و باطل است‏

گفت اینک یادم آمد ای رسول ** آن دعا که گفته‏ام من بو الفضول‏

چون گرفتار گنه می‏آمدم ** غرقه دست اندر حشایش می‏زدم‏

از تو تهدید و وعیدی می‏رسید ** مجرمان را از عذاب بس شدید 2465

مضطرب می‏گشتم و چاره نبود ** بند محکم بود و قفل ناگشود

نی مقام صبر و نه راه گریز ** نی امید توبه نه جای ستیز

من چو هاروت و چو ماروت از حزن ** آه می‏کردم که ای خلاق من‏

از خطر هاروت و ماروت آشکار ** چاه بابل را بکردند اختیار

تا عذاب آخرت اینجا کشند ** گربزند و عاقل و ساحروش‏اند 2470

نیک کردند و بجای خویش بود ** سهلتر باشد ز آتش رنج دود

حد ندارد وصف رنج آن جهان ** سهل باشد رنج دنیا پیش آن‏

ای خنک آن کاو جهادی می‏کند ** بر بدن زجری و دادی می‏کند

تا ز رنج آن جهانی وارهد ** بر خود این رنج عبادت می‏نهد

من همی‏گفتم که یا رب آن عذاب ** هم در این عالم بران بر من شتاب‏ 2475

تا در آن عالم فراغت باشدم ** در چنین درخواست حلقه می‏زدم‏

این چنین رنجوریی پیدام شد ** جان من از رنج بی‏آرام شد

مانده‏ام از ذکر و از اوراد خود ** بی‏خبر گشتم ز خویش و نیک و بد

گر نمی‏دیدم کنون من روی تو ** ای خجسته وی مبارک بوی تو

می‏شدم از دست من یک بارگی ** کردیم شاهانه این غم خوارگی‏ 2480

گفت هی‏هی این دعا دیگر مکن ** بر مکن تو خویش را از بیخ و بن‏

تو چه طاقت داری ای مور نژند ** که نهد بر تو چنان کوه بلند

گفت توبه کردم ای سلطان که من ** از سر جلدی نه لافم هیچ فن‏

این جهان تیه است و تو موسی و ما ** از گنه در تیه مانده مبتلا