نک نشان پای دزد قلتبان ** در پی او رو بدین نقش و نشان‏

گفت ای ابله چه می‏گویی مرا ** من گرفته بودم آخر مر و را 2805

دزد را از بانگ تو بگذاشتم ** من تو خر را آدمی پنداشتم‏

این چه ژاژست و چه هرزه ای فلان ** من حقیقت یافتم چه بود نشان‏

گفت من از حق نشانت می‏دهم ** این نشان است از حقیقت آگهم‏

گفت طراری تو یا خود ابلهی ** بلکه تو دزدی و زین حال آگهی‏

خصم خود را می‏کشیدم من کشان ** تو رهانیدی و را کاینک نشان‏ 2810

تو جهت گو من برونم از جهات ** در وصال آیات کو یا بینات‏

صنع بیند مرد محجوب از صفات ** در صفات آن است کاو گم کرد ذات‏

واصلان چون غرق ذاتند ای پسر ** کی کنند اندر صفات او نظر

چون که اندر قعر جو باشد سرت ** کی به رنگ آب افتد منظرت‏

ور به رنگ آب باز آیی ز قعر ** پس پلاسی بستدی دادی تو شعر 2815

طاعت عامه گناه خاصگان ** وصلت عامه حجاب خاص دان‏

مر وزیری را کند شه محتسب ** شه عدوی او بود نبود محب‏

هم گناهی کرده باشد آن وزیر ** بی‏سبب نبود تغیر ناگزیر

آن که ز اول محتسب بد خود و را ** بخت و روزی آن بده ست از ابتدا

لیک آن کاول وزیر شه بده ست ** محتسب کردن سبب فعل بد است‏ 2820

چون ترا شه ز آستانه پیش خواند ** باز سوی آستانه باز راند

تو یقین می‏دان که جرمی کرده‏ای ** جبر را از جهل پیش آورده‏ای‏

که مرا روزی و قسمت این بده ست ** پس چرا دی بودت آن دولت به دست‏

قسمت خود خود بریدی تو ز جهل ** قسمت خود را فزاید مرد اهل‏

قصه‏ی منافقان و مسجد ضرار ساختن ایشان‏

یک مثال دیگر اندر کژروی ** شاید ار از نقل قرآن بشنوی‏ 2825

این چنین کژ بازیی در جفت و طاق ** با نبی می‏باختند اهل نفاق‏

کز برای عز دین احمدی ** مسجدی سازیم و بود آن مرتدی‏

این چنین کژ بازیی می‏باختند ** مسجدی جز مسجد او ساختند

فرش و سقف و قبه‏اش آراسته ** لیک تفریق جماعت خواسته‏

نزد پیغمبر به لابه آمدند ** همچو اشتر پیش او زانو زدند 2830

کای رسول حق برای محسنی ** سوی آن مسجد قدم رنجه کنی‏

تا مبارک گردد از اقدام تو ** تا قیامت تازه باد ایام تو

مسجد روز گل است و روز ابر ** مسجد روز ضرورت وقت فقر

تا غریبی یابد آن جا خیر و جا ** تا فراوان گردد این خدمت‏سرا

تا شعار دین شود بسیار و پر ** ز انکه با یاران شود خوش کار مر 2835

ساعتی آن جایگه تشریف ده ** تزکیه‏ی ما کن ز ما تعریف ده‏

مسجد و اصحاب مسجد را نواز ** تو مهی ما شب دمی با ما بساز

تا شود شب از جمالت همچو روز ** ای جمالت آفتاب جان فروز

ای دریغا کان سخن از دل بدی ** تا مراد آن نفر حاصل شدی‏

لطف کاید بی‏دل و جان در زبان ** همچو سبزه‏ی تون بود ای دوستان‏ 2840

هم ز دورش بنگر و اندر گذر ** خوردن و بو را نشاید ای پسر

سوی لطف بی‏وفایان هین مرو ** کان پل ویران بود نیکو شنو

گر قدم را جاهلی بر وی زند ** بشکند پل و آن قدم را بشکند

هر کجا لشکر شکسته می‏شود ** او دو سه سست مخنث می‏بود

در صف آید با سلاح او مردوار ** دل بر او بنهند کاینک یار غار 2845

رو بگرداند چو بیند زخمها ** رفتن او بشکند پشت ترا

این دراز است و فراوان می‏شود ** و آن چه مقصود است پنهان می‏شود

فریفتن منافقان پیغامبر را تا به مسجد ضرارش برند

بر رسول حق فسون‏ها خواندند ** رخش دستان و حیل می‏راندند

آن رسول مهربان رحم کیش ** جز تبسم جز بلی ناورد پیش‏

شکرهای آن جماعت یاد کرد ** در اجابت قاصدان را شاد کرد 2850

می‏نمود آن مکر ایشان پیش او ** یک به یک ز آن سان که اندر شیر مو

موی را نادیده می‏کرد آن لطیف ** شیر را شاباش می‏گفت آن ظریف‏

صد هزاران موی مکر و دمدمه ** چشم خوابانید آن دم ز ان همه‏