رو به هستی داشت فرعون عنود ** لاجرم از کارگاهش کور بود

لاجرم می‏خواست تبدیل قدر ** تا قضا را باز گرداند ز در 765

خود قضا بر سبلت آن حیله‏مند ** زیر لب می‏کرد هر دم ریش‏خند

صد هزاران طفل کشت او بی‏گناه ** تا بگردد حکم و تقدیر اله‏

تا که موسای نبی ناید برون ** کرد در گردن هزاران ظلم و خون‏

آن همه خون کرد و موسی زاده شد ** و ز برای قهر او آماده شد

گر بدیدی کارگاه لا یزال ** دست و پایش خشک گشتی ز احتیال‏ 770

اندرون خانه‏اش موسی معاف ** و ز برون می‏کشت طفلان را گزاف‏

همچو صاحب نفس کاو تن پرورد ** بر دگر کس ظن حقدی می‏برد

کاین عدو و آن حسود و دشمن است ** خود حسود و دشمن او آن تن است‏

او چو موسی و تنش فرعون او ** او به بیرون می‏دود که کو عدو

نفسش اندر خانه‏ی تن نازنین ** بر دگر کس دست می‏خاید به کین‏ 775

ملامت کردن مردم شخصی را که مادرش را کشت به تهمت

آن یکی از خشم مادر را بکشت ** هم به زخم خنجر و هم زخم مشت‏

آن یکی گفتش که از بد گوهری ** یاد ناوردی تو حق مادری‏

هی تو مادر را چرا کشتی بگو ** او چه کرد آخر بگو ای زشت خو

گفت کاری کرد کان عار وی است ** کشتمش کان خاک ستار وی است‏

گفت آن کس را بکش ای محتشم ** گفت پس هر روز مردی را کشم‏ 780

کشتم او را رستم از خونهای خلق ** نای او برم به است از نای خلق‏

نفس تست آن مادر بد خاصیت ** که فساد اوست در هر ناحیت‏

هین بکش او را که بهر آن دنی ** هر دمی قصد عزیزی می‏کنی‏

از وی این دنیای خوش بر تست تنگ ** از پی او با حق و با خلق جنگ‏

نفس کشتی باز رستی ز اعتذار ** کس ترا دشمن نماند در دیار 785

گر شکال آرد کسی بر گفت ما ** از برای انبیا و اولیا

کانبیا را نه که نفس کشته بود ** پس چراشان دشمنان بود و حسود

گوش کن تو ای طلب‏کار صواب ** بشنو این اشکال و شبهت را جواب‏

دشمن خود بوده‏اند آن منکران ** زخم بر خود می‏زدند ایشان چنان‏

دشمن آن باشد که قصد جان کند ** دشمن آن نبود که خود جان می‏کند 790

نیست خفاشک عدوی آفتاب ** او عدوی خویش آمد در حجاب‏

تابش خورشید او را می‏کشد ** رنج او خورشید هرگز کی کشد

دشمن آن باشد کز او آید عذاب ** مانع آید لعل را از آفتاب‏

مانع خویشند جمله‏ی کافران ** از شعاع جوهر پیغمبران‏

کی حجاب چشم آن فردند خلق ** چشم خود را کور و کژ کردند خلق‏ 795

چون غلام هندویی کاو کین کشد ** از ستیزه‏ی خواجه خود را می‏کشد

سر نگون می‏افتد از بام سرا ** تا زیانی کرده باشد خواجه را

گر شود بیمار دشمن با طبیب ** ور کند کودک عداوت با ادیب‏

در حقیقت ره زن جان خودند ** راه عقل و جان خود را خود زدند

گازری گر خشم گیرد ز آفتاب ** ماهیی گر خشم می‏گیرد ز آب‏ 800

تو یکی بنگر که را دارد زیان ** عاقبت که بود سیاه اختر از آن‏

گر ترا حق آفریند زشت رو ** هان مشو هم زشت رو هم زشت خو

ور برد کفشت مرو در سنگلاخ ** ور دو شاخ استت مشو تو چار شاخ‏

تو حسودی کز فلان من کمترم ** می‏فزاید کمتری در اخترم‏

خود حسد نقصان و عیبی دیگر است ** بلکه از جمله کمیها بدتر است‏ 805

آن بلیس از ننگ و عار کمتری ** خویش را افکند در صد ابتری‏

از حسد می‏خواست تا بالا بود ** خود چه بالا بلکه خون‏پالا بود

آن ابو جهل از محمد ننگ داشت ** وز حسد خود را به بالا می‏فراشت‏

بو الحکم نامش بد و بو جهل شد ** ای بسا اهل از حسد نااهل شد

من ندیدم در جهان جست و جو ** هیچ اهلیت به از خوی نکو 810

انبیا را واسطه ز آن کرد حق ** تا پدید آید حسدها در قلق‏

ز انکه کس را از خدا عاری نبود ** حاسد حق هیچ دیاری نبود

آن کسی کش مثل خود پنداشتی ** ز آن سبب با او حسد برداشتی‏