حرف حکمت خور که شد نور ستیر ** ای تو نور بی‌حجب را ناپذیر

تا پذیرا گردی ای جان نور را ** تا ببینی بی‌حجب مستور را

چون ستاره سیر بر گردون کنی ** بلک بی گردون سفر بی‌چون کنی

آنچنان کز نیست در هست آمدی ** هین بگو چون آمدی مست آمدی

راههای آمدن یادت نماند ** لیک رمزی بر تو بر خواهیم خواند 1290

هوش را بگذار وانگه هوش‌دار ** گوش را بر بند وانگه گوش دار

نه نگویم زانک خامی تو هنوز ** در بهاری تو ندیدستی تموز

این جهان همچون درختست ای کرام ** ما برو چون میوه‌های نیم‌خام

سخت گیرد خامها مر شاخ را ** زانک در خامی نشاید کاخ را

چون بپخت و گشت شیرین لب‌گزان ** سست گیرد شاخها را بعد از آن 1295

چون از آن اقبال شیرین شد دهان ** سرد شد بر آدمی ملک جهان

سخت‌گیری و تعصب خامی است ** تا جنینی کار خون‌آشامی است

چیز دیگر ماند اما گفتنش ** با تو روح القدس گوید بی منش

نه تو گویی هم بگوش خویشتن ** نه من ونه غیرمن ای هم تو من

همچو آن وقتی که خواب اندر روی ** تو ز پیش خود به پیش خود شوی 1300

بشنوی از خویش و پنداری فلان ** با تو اندر خواب گفتست آن نهان

تو یکی تو نیستی ای خوش رفیق ** بلک گردونی ودریای عمیق

آن تو زفتت که آن نهصدتوست ** قلزمست وغرقه گاه صد توست

خود چه جای حد بیداریست و خواب ** دم مزن والله اعلم بالصواب

دم مزن تا بشنوی از دم ز نان ** آنچ نامد در زبان و در بیان 1305

دم مزن تا بشنوی زان آفتاب ** آنچ نامد درکتاب و در خطاب

دم مزن تا دم زند بهر تو روح ** آشنا بگذار در کشتی نوح

همچو کنعان کشنا می‌کرد او ** که نخواهم کشتی نوح عدو

هی بیا در کشتی بابا نشین ** تا نگردی غرق طوفان ای مهین

گفت نه من آشنا آموختم ** من بجز شمع تو شمع افروختم 1310

هین مکن کین موج طوفان بلاست ** دست و پا و آشنا امروز لاست

باد قهرست و بلای شمع کش ** جز که شمع حق نمی‌پاید خمش

گفت نه رفتم برآن کوه بلند ** عاصمست آن که مرا از هر گزند

هین مکن که کوه کاهست این زمان ** جز حبیب خویش را ندهد امان

گفت من کی پند تو بشنوده‌ام ** که طمع کردی که من زین دوده‌ام 1315

خوش نیامد گفت تو هرگز مرا ** من بری‌ام از تو در هر دو سرا

هین مکن بابا که روز ناز نیست ** مر خدا را خویش وانباز نیست

تا کنون کردی واین دم نازکیست ** اندرین درگاه گیرا ناز کیست

لم یلد لم یولدست او از قدم ** نه پدر دارد نه فرزند و نه عم

ناز فرزندان کجا خواهد کشید ** ناز بابایان کجا خواهد شنید 1320

نیستم مولود پیراکم بناز ** نیستم والد جوانا کم گراز

نیستم شوهر نیم من شهوتی ** ناز را بگذار اینجا ای ستی

جز خضوع و بندگی و اضطرار ** اندرین حضرت ندارد اعتبار

گفت بابا سالها این گفته‌ای ** باز می‌گویی بجهل آشفته‌ای

چند ازینها گفته‌ای با هرکسی ** تا جواب سرد بشنودی بسی 1325

این دم سرد تو در گوشم نرفت ** خاصه اکنون که شدم دانا و زفت

گفت بابا چه زیان دارد اگر ** بشنوی یکبار تو پند پدر

همچنین می‌گفت او پند لطیف ** همچنان می‌گفت او دفع عنیف

نه پدر از نصح کنعان سیر شد ** نه دمی در گوش آن ادبیر شد

اندرین گفتن بدند و موج تیز ** بر سر کنعان زد وشد ریز ریز 1330

نوح گفت ای پادشاه بردبار ** مر مرا خر مرد و سیلت برد بار

وعده کردی مر مرا تو بارها ** که بیابد اهلت از طوفان رها

دل نهادم بر امیدت من سلیم ** پس چرا بربود سیل از من گلیم

گفت او از اهل و خویشانت نبود ** خود ندیدی تو سپیدی او کبود

چونک دندان تو کرمش در فتاد ** نیست دندان بر کنش ای اوستاد 1335