چیز دیگر ماند اما گفتنش ** با تو روح القدس گوید بی منش

نه تو گویی هم بگوش خویشتن ** نه من ونه غیرمن ای هم تو من

همچو آن وقتی که خواب اندر روی ** تو ز پیش خود به پیش خود شوی 1300

بشنوی از خویش و پنداری فلان ** با تو اندر خواب گفتست آن نهان

تو یکی تو نیستی ای خوش رفیق ** بلک گردونی ودریای عمیق

آن تو زفتت که آن نهصدتوست ** قلزمست وغرقه گاه صد توست

خود چه جای حد بیداریست و خواب ** دم مزن والله اعلم بالصواب

دم مزن تا بشنوی از دم ز نان ** آنچ نامد در زبان و در بیان 1305

دم مزن تا بشنوی زان آفتاب ** آنچ نامد درکتاب و در خطاب

دم مزن تا دم زند بهر تو روح ** آشنا بگذار در کشتی نوح

همچو کنعان کشنا می‌کرد او ** که نخواهم کشتی نوح عدو

هی بیا در کشتی بابا نشین ** تا نگردی غرق طوفان ای مهین

گفت نه من آشنا آموختم ** من بجز شمع تو شمع افروختم 1310

هین مکن کین موج طوفان بلاست ** دست و پا و آشنا امروز لاست

باد قهرست و بلای شمع کش ** جز که شمع حق نمی‌پاید خمش

گفت نه رفتم برآن کوه بلند ** عاصمست آن که مرا از هر گزند

هین مکن که کوه کاهست این زمان ** جز حبیب خویش را ندهد امان

گفت من کی پند تو بشنوده‌ام ** که طمع کردی که من زین دوده‌ام 1315

خوش نیامد گفت تو هرگز مرا ** من بری‌ام از تو در هر دو سرا

هین مکن بابا که روز ناز نیست ** مر خدا را خویش وانباز نیست

تا کنون کردی واین دم نازکیست ** اندرین درگاه گیرا ناز کیست

لم یلد لم یولدست او از قدم ** نه پدر دارد نه فرزند و نه عم

ناز فرزندان کجا خواهد کشید ** ناز بابایان کجا خواهد شنید 1320

نیستم مولود پیراکم بناز ** نیستم والد جوانا کم گراز

نیستم شوهر نیم من شهوتی ** ناز را بگذار اینجا ای ستی

جز خضوع و بندگی و اضطرار ** اندرین حضرت ندارد اعتبار

گفت بابا سالها این گفته‌ای ** باز می‌گویی بجهل آشفته‌ای

چند ازینها گفته‌ای با هرکسی ** تا جواب سرد بشنودی بسی 1325

این دم سرد تو در گوشم نرفت ** خاصه اکنون که شدم دانا و زفت

گفت بابا چه زیان دارد اگر ** بشنوی یکبار تو پند پدر

همچنین می‌گفت او پند لطیف ** همچنان می‌گفت او دفع عنیف

نه پدر از نصح کنعان سیر شد ** نه دمی در گوش آن ادبیر شد

اندرین گفتن بدند و موج تیز ** بر سر کنعان زد وشد ریز ریز 1330

نوح گفت ای پادشاه بردبار ** مر مرا خر مرد و سیلت برد بار

وعده کردی مر مرا تو بارها ** که بیابد اهلت از طوفان رها

دل نهادم بر امیدت من سلیم ** پس چرا بربود سیل از من گلیم

گفت او از اهل و خویشانت نبود ** خود ندیدی تو سپیدی او کبود

چونک دندان تو کرمش در فتاد ** نیست دندان بر کنش ای اوستاد 1335

تا که باقی تن نگردد زار ازو ** گرچه بود آن تو شو بیزار ازو

گفت بیزارم ز غیر ذات تو ** غیر نبود آنک او شد مات تو

تو همی دانی که چونم با تو من ** بیست چندانم که با باران چمن

زنده از تو شاد از تو عایلی ** مغتذی بی واسطه و بی حایلی

متصل نه منفصل نه ای کمال ** بلک بی چون و چگونه و اعتلال 1340

ماهیانیم و تو دریای حیات ** زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات

تو نگنجی در کنار فکرتی ** نی به معلولی قرین چون علتی

پیش ازین طوفان و بعد این مرا ** تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن ** ای سخن‌بخش نو و آن کهن

نه که عاشق روز و شب گوید سخن ** گاه با اطلال و گاهی با دمن 1345

روی با اطلال کرده ظاهرا ** او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

شکر طوفان را کنون بگماشتی ** واسطه‌ی اطلال را بر داشتی