هرنبی زان دوست دارد کوه را ** تا مثنا بشنود نام ترا

آن که پست مثال سنگ لاخ ** موش را شاید نه ما را در مناخ

من بگویم او نگردد یار من ** بی صدا ماند دم گفتار من

با زمین آن به که هموارش کنی ** نیست همدم با قدم یارش کنی

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را ** حشر گردانم بر آرم از ثری 1355

بهر کنعانی دل تو نشکنم ** لیکت از احوال آگه می‌کنم

گفت نه نه راضیم که تو مرا ** هم کنی غرقه اگر باید ترا

هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم ** حکم تو جانست چون جان می‌کشم

ننگرم کس را وگر هم بنگرم ** او بهانه باشد و تو منظرم

عاشق صنع توم در شکر و صبر ** عاشق مصنوع کی باشم چو گبر 1360

عاشق صنع خدا با فر بود ** عاشق مصنوع او کافر بود

توفیق میان این دو حدیث کی الرضا بالکفر کفر و حدیث دیگر من لم یرض بقضایی فلیطلب ربا سوای

دی سالی کرد سایل مر مرا ** زانک عاشق بود او بر ماجرا

گفت نکته‌ی الرضا بالکفر کفر ** این پیمبر گفت و گفت اوست مهر

باز فرمود او که اندر هر قضا ** مر مسلمان را رضا باید رضا

نه قضای حق بود کفر و نفاق ** گر بدین راضی شوم باشد شقاق 1365

ور نیم راضی بود آن هم زیان ** پس چه چاره باشدم اندر میان

گفتمش این کفر مقضی نه قضاست ** هست آثار قضا این کفر راست

پس قضا را خواجه از مقضی بدان ** تا شکالت دفع گردد در زمان

راضیم در کفر زان رو که قضاست ** نه ازین رو که نزاع و خبث ماست

کفر از روی قضا خود کفر نیست ** حق را کافر مخوان اینجا مه‌ایست 1370

کفر جهلست و قضای کفر علم ** هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم

زشتی خط زشتی نقاش نیست ** بلک از وی زشت را بنمودنیست

قوت نقاش باشد آنک او ** هم تواند زشت کردن هم نکو

گر کشانم بحث این را من بساز ** تا سال و تا جواب آید دراز

ذوق نکته‌ی عشق از من می‌رود ** نقش خدمت نقش دیگر می‌شود 1375

مثل در بیان آنک حیرت مانع بحث و فکرتست

آن یکی مرد دومو آمد شتاب ** پیش یک آیینه دار مستطاب

گفت از ریشم سپیدی کن جدا ** که عروس نو گزیدم ای فتی

ریش او ببرید و کل پیشش نهاد ** گفت تو بگزین مرا کاری فتاد

این سال وآن جوابست آن گزین ** که سر اینها ندارد درد دین

آن یکی زد سیلیی مر زید را ** حمله کرد او هم برای کید را 1380

گفت سیلی‌زن سالت می‌کنم ** پس جوابم گوی وانگه می‌زنم

بر قفای تو زدم آمد طراق ** یک سالی دارم اینجا در وفاق

این طراق از دست من بودست یا ** از قفاگاه تو ای فخر کیا

گفت از درد این فراغت نیستم ** که درین فکر و تفکر بیستم

تو که بی‌دردی همی اندیش این ** نیست صاحب‌درد را این فکر هین 1385

حکایت

در صحابه کم بدی حافظ کسی ** گرچه شوقی بود جانشان را بسی

زانک چون مغزش در آگند و رسید ** پوستها شد بس رقیق و واکفید

قشر جوز و فستق و بادام هم ** مغز چون آگندشان شد پوست کم

مغز علم افزود کم شد پوستش ** زانک عاشق را بسوزد دوستش

وصف مطلوبی چو ضد طالبیست ** وحی و برق نور سوزنده‌ی نبیست 1390

چون تجلی کرد اوصاف قدیم ** پس بسوزد وصف حادث را گلیم

ربع قرآن هر که را محفوظ بود ** جل فینا از صحابه می‌شنود

جمع صورت با چنین معنی ژرف ** نیست ممکن جز ز سلطانی شگرف

در چنین مستی مراعات ادب ** خود نباشد ور بود باشد عجب

اندر استغنا مراعات نیاز ** جمع ضدینست چون گرد و دراز 1395

خود عصا معشوق عمیان می‌بود ** کور خود صندوق قرآن می‌بود

گفت کوران خود صنادیقند پر ** از حروف مصحف و ذکر و نذر

باز صندوقی پر از قرآن به است ** زانک صندوقی بود خالی بدست

باز صندوقی که خالی شد ز بار ** به ز صندوقی که پر موشست و مار

حاصل اندر وصل چون افتاد مرد ** گشت دلاله به پیش مرد سرد 1400