داند و پوشد بامر ذوالجلال ** که نباشد کشف راز حق حلال

داند و پوشد بامر ذوالجلال ** که نباشد کشف راز حق حلال 1670

این سخن پایان ندارد آن فقیر ** از مجاعت شد زبون و تن اسیر

مضطرب شدن فقیر نذر کرده بکندن امرود از درخت و گوشمال حق رسیدن بی مهلت

پنج روز آن باد امرودی نریخت ** ز آتش جوعش صبوری می‌گریخت

بر سر شاخی مرودی چند دید ** باز صبری کرد و خود را وا کشید

باد آمد شاخ را سر زیر کرد ** طبع را بر خوردن آن چیر کرد

جوع و ضعف و قوت جذب و قضا ** کرد زاهد را ز نذرش بی‌وفا 1675

چونک از امرودبن میوه سکست ** گشت اندر نذر وعهد خویش سست

هم درآن دم گوشمال حق رسید ** چشم او بگشاد و گوش او کشید

متهم کردن آن شیخ را با دزدان وبریدن دستش را

بیست از دزدان بدند آنجا و بیش ** بخش می‌کردند مسروقات خویش

شحنه را غماز آگه کرده بود ** مردم شحنه بر افتادند زود

هم بدان‌جا پای چپ و دست راست ** جمله را ببرید و غوغایی بخاست 1680

دست زاهد هم بریده شد غلط ** پاش را می‌خواست هم کردن سقط

در زمان آمد سواری بس گزین ** بانگ بر زد بر عوان کای سگ ببین

این فلان شیخست از ابدال خدا ** دست او را تو چرا کردی جدا

آن عوان بدرید جامه تیز رفت ** پیش شحنه داد آگاهیش تفت

شحنه آمد پا برهنه عذرخواه ** که ندانستم خدا بر من گواه 1685

هین بحل کن مر مرا زین کار زشت ** ای کریم و سرور اهل بهشت

گفت می‌دانم سبب این نیش را ** می‌شناسم من گناه خویش را

من شکستم حرمت ایمان او ** پس یمینم برد دادستان او

من شکستم عهد و دانستم بدست ** تا رسید آن شومی جرات بدست

دست ما و پای ما و مغز و پوست ** باد ای والی فدای حکم دوست 1690

قسم من بود این ترا کردم حلال ** تو ندانستی ترا نبود وبال

و آنک او دانست او فرمان‌رواست ** با خدا سامان پیچیدن کجاست

ای بسا مرغی پریده دانه‌جو ** که بریده حلق او هم حلق او

ای بسا مرغی ز معده وز مغص ** بر کنار بام محبوس قفص

ای بسا ماهی در آب دوردست ** گشته از حرص گلو ماخوذ شست 1695

ای بسا مستور در پرده بده ** شومی فرج و گلو رسوا شده

ای بسا قاضی حبر نیک‌خو ** از گلو و رشوتی او زردرو

بلک در هاروت و ماروت آن شراب ** از عروج چرخشان شد سد باب

با یزید از بهر این کرد احتراز ** دید در خود کاهلی اندر نماز

از سبب اندیشه کرد آن ذو لباب ** دید علت خوردن بسیار از آب 1700

گفت تا سالی نخواهم خورد آب ** آنچنان کرد و خدایش داد تاب

این کمینه جهد او بد بهر دین ** گشت او سلطان و قطب العارفین

چون بریده شد برای حلق دست ** مرد زاهد را در شکوی ببست

شیخ اقطع گشت نامش پیش خلق ** کرد معروفش بدین آفات حلق

کرامات شیخ اقطع و زنبیل بافتن او بدو دست

در عریش او را یکی زایر بیافت ** کو بهر دو دست می زنبیل بافت 1705

گفت او را ای عدو جان خویش ** در عریشم آمده سر کرده پیش

این چراکردی شتاب اندر سباق ** گفت از افراط مهر و اشتیاق

پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا ** لیک مخفی دار این را ای کیا

تا نمیرم من مگو این با کسی ** نه قرینی نه حبیبی نه خسی

بعد از آن قومی دگر از روزنش ** مطلع گشتند بر بافیدنش 1710

گفت حکمت را تو دانی کردگار ** من کنم پنهان تو کردی آشکار

آمد الهامش که یکچندی بدند ** که درین غم بر تو منکر می‌شدند

که مگر سالوس بود او در طریق ** که خدا رسواش کرد اندر فریق

من نخواهم کان رمه کافر شوند ** در ضلالت در گمان بد روند

این کرامت را بکردیم آشکار ** که دهیمت دست اندر وقت کار 1715

تا که آن بیچارگان بد گمان ** رد نگردند از جناب آسمان

من ترا بی این کرامتها ز پیش ** خود تسلی دادمی از ذات خویش

این کرامت بهر ایشان دادمت ** وین چراغ از بهر آن بنهادمت

تو از آن بگذشته‌ای کز مرگ تن ** ترسی وز تفریق اجزای بدن