کور را هر گام باشد ترس چاه ** با هزاران ترس می‌آید براه

مرد بینا دید عرض راه را ** پس بداند او مغاک و چاه را 1740

پا و زانواش نلرزد هر دمی ** رو ترش کی دارد او از هر غمی

خیز فرعونا که ما آن نیستیم ** که بهر بانگی و غولی بیستیم

خرقه‌ی ما را بدر دوزنده هست ** ورنه ما را خود برهنه‌تر به است

بی لباس این خوب را اندر کنار ** خوش در آریم ای عدو نابکار

خوشتر از تجرید از تن وز مزاج ** نیست ای فرعون بی الهام گیج 1745

حکایت استر پیش شتر کی من بسیار در رو می‌افتم و تو نمی‌افتی الا به نادر

گفت استر با شتر کای خوش رفیق ** در فراز و شیب و در راه دقیق

تو نه آیی در سر و خوش می‌روی ** من همی‌آیم بسر در چون غوی

من همی‌افتم برو در هر دمی ** خواه در خشکی و خواه اندر نمی

این سبب را باز گو با من که چیست ** تا بدانم من که چون باید بزیست

گفت چشم من ز تو روشن‌ترست ** بعد از آن هم از بلندی ناظرست 1750

چون برآیم بر سرکوه بلند ** آخر عقبه ببینم هوشمند

پس همه پستی و بالایی راه ** دیده‌ام را وا نماید هم اله

هر قدم من از سر بینش نهم ** از عثار و اوفتادن وا رهم

تو ببینی پیش خود یک دو سه گام ** دانه بینی و نبینی رنج دام

یستوی الاعمی لدیکم والبصیر ** فی المقام و النزول والمسیر 1755

چون جنین را در شکم حق جان دهد ** جذب اجزا در مزاج او نهد

از خورش او جذب اجزا می‌کند ** تار و پود جسم خود را می‌تند

تا چهل سالش بجذب جزوها ** حق حریصش کرده باشد در نما

جذب اجزا روح را تعلیم کرد ** چون نداند جذب اجزا شاه فرد

جامع این ذره‌ها خورشید بود ** بی غذا اجزات را داند ربود 1760

آن زمانی که در آیی تو ز خواب ** هوش و حس رفته را خواند شتاب

تا بدانی کان ازو غایب نشد ** باز آید چون بفرماید که عد

اجتماع اجزای خر عزیر علیه السلام بعد از پوسیدن باذن الله و درهم مرکب شدن پیش چشم عزیر علیه السلام

هین عزیرا در نگر اندر خرت ** که بپوسیدست و ریزیده برت

پیش تو گرد آوریم اجزاش را ** آن سر و دم و دو گوش و پاش را

دست نه و جزو برهم می‌نهد ** پاره‌ها را اجتماعی می‌دهد 1765

در نگر در صنعت پاره‌زنی ** کو همی‌دوزد کهن بی سوزنی

ریسمان و سوزنی نه وقت خرز ** آنچنان دوزد که پیدا نیست درز

چشم بگشا حشر را پیدا ببین ** تا نماند شبهه‌ات در یوم دین

تا ببینی جامعی‌ام را تمام ** تا نلرزی وقت مردن ز اهتمام

همچنانک وقت خفتن آمنی ** از فوات جمله حسهای تنی 1770

بر حواس خود نلرزی وقت خواب ** گرچه می‌گردد پریشان و خراب

جزع ناکردن شیخی بر مرگ فرزندان خود

بود شیخی رهنمایی پیش ازین ** آسمانی شمع بر روی زمین

چون پیمبر درمیان امتان ** در گشای روضه‌ی دار الجنان

گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش ** چون نبی باشد میان قوم خویش

یک صباحی گفتش اهل بیت او ** سخت‌دل چونی بگو ای نیک‌خو 1775

ماز مرگ و هجر فرزندان تو ** نوحه می‌داریم با پشت دوتو

تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا ** یا که رحمت نیست در دل ای کیا

چون ترا رحمی نباشد در درون ** پس چه اومیدست‌مان از تو کنون

ما به ا اومید تویم ای پیشوا ** که بسنگذاری تو مارا در فنا

چون بیارایند روز حشر تخت ** خود شفیع ما توی آن روز سخت 1780

درچنان روز و شب بی‌زینهار ** ما به اکرام تویم اومیدوار

دست ما و دامن تست آن زمان ** که نماند هیچ مجرم را امان

گفت پیغامبر که روز رستخیز ** کی گذارم مجرمان را اشک‌ریز

من شفیع عاصیان باشم بجان ** تا رهانمشان ز اشکنجه‌ی گران

عاصیان واهل کبایر را بجهد ** وا رهانم از عتاب نقض عهد 1785

صالحان امتم خود فارغ‌اند ** از شفاعتهای من روز گزند

بلک ایشان را شفاعتها بود ** گفتشان چون حکم نافذ می‌رود

هیچ وازر وزر غیری بر نداشت ** من نیم وازر خدایم بر فراشت