گرچه بیرون‌اند از دور زمان ** با من‌اند و گرد من بازی‌کنان

گرچه بیرون‌اند از دور زمان ** با من‌اند و گرد من بازی‌کنان 1820

گریه از هجران بود یا از فراق ** با عزیزانم وصالست و عناق

خلق اندر خواب می‌بینندشان ** من به بیداری همی‌بینم عیان

زین جهان خود را دمی پنهان کنم ** برگ حس را از درخت افشان کنم

حس اسیر عقل باشد ای فلان ** عقل اسیر روح باشد هم بدان

دست بسته‌ی عقل را جان باز کرد ** کارهای بسته را هم ساز کرد 1825

حسها و اندیشه بر آب صفا ** همچو خس بگرفته روی آب را

دست عقل آن خس به یکسو می‌برد ** آب پیدا می‌شود پیش خرد

خس بس انبه بود بر جو چون حباب ** خس چو یکسو رفت پیدا گشت آب

چونک دست عقل نگشاید خدا ** خس فزاید از هوا بر آب ما

آب را هر دم کند پوشیده او ** آن هوا خندان و گریان عقل تو 1830

چونک تقوی بست دو دست هوا ** حق گشاید هر دو دست عقل را

پس حواس چیره محکوم تو شد ** چون خرد سالار و مخدوم تو شد

حس را بی‌خواب خواب اندر کند ** تا که غیبیها ز جان سر بر زند

هم به بیداری ببینی خوابها ** هم ز گردون بر گشاید بابها

قصه‌ی خواندن شیخ ضریر مصحف را در رو و بینا شدن وقت قرائت

دید در ایام آن شیخ فقیر ** مصحفی در خانه‌ی پیری ضریر 1835

پیش او مهمان شد او وقت تموز ** هر دو زاهد جمع گشته چند روز

گفت اینجا ای عجب مصحف چراست ** چونک نابیناست این درویش راست

اندرین اندیشه تشویشش فزود ** که جز او را نیست اینجا باش و بود

اوست تنها مصحفی آویخته ** من نیم گستاخ یا آمیخته

تا بپرسم نه خمش صبری کنم ** تا به صبری بر مرادی بر زنم 1840

صبر کرد و بود چندی در حرج ** کشف شد کالصبر مفتاح الفرج

صبرکردن لقمان چون دید کی داود حلقه‌ها می‌ساخت از سال کردن با این نیت کی صبر از سال موجب فرج باشد

رفت لقمان سوی داود صفا ** دید کو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها

جمله را با همدگر در می‌فکند ** ز آهن پولاد آن شاه بلند

صنعت زراد او کم دیده بود ** درعجب می‌ماند وسواسش فزود

کین چه شاید بود وا پرسم ازو ** که چه می‌سازی ز حلقه تو بتو 1845

باز با خود گفت صبر اولیترست ** صبر تا مقصود زوتر رهبرست

چون نپرسی زودتر کشفت شود ** مرغ صبر از جمله پران‌تر بود

ور بپرسی دیرتر حاصل شود ** سهل از بی صبریت مشکل شود

چونک لقمان تن بزد هم در زمان ** شد تمام از صنعت داود آن

پس زره سازید و در پوشید او ** پیش لقمان کریم صبرخو 1850

گفت این نیکو لباسست ای فتی ** درمصاف و جنگ دفع زخم را

گفت لقمان صبر هم نیکو دمیست ** که پناه و دافع هر جا غمیست

صبر را با حق قرین کرد ای فلان ** آخر والعصر را آگه بخوان

صد هزاران کیمیا حق آفرید ** کیمیایی همچو صبر آدم ندید

بقیه‌ی حکایت نابینا و مصحف

مرد مهمان صبرکرد و ناگهان ** کشف گشتش حال مشکل در زمان 1855

نیم‌شب آواز قرآن را شنید ** جست از خواب آن عجایب را بدید

که ز مصحف کور می‌خواندی درست ** گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

گفت آیا ای عجب با چشم کور ** چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای ** دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

اصبعت در سیر پیدا می‌کند ** که نظر بر حرف داری مستند 1860

گفت ای گشته ز جهل تن جدا ** این عجب می‌داری از صنع خدا

من ز حق در خواستم کای مستعان ** بر قرائت من حریصم همچو جان

نیستم حافظ مرا نوری بده ** در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

حسن ظنست و امیدی خوش ترا ** که ترا گوید بهر دم برتر آ

هر زمان که قصد خواندن باشدت ** یا ز مصحفها قرائت بایدت

من در آن دم وا دهم چشم ترا ** تا فرو خوانی معظم جوهرا

همچنان کرد و هر آنگاهی که من ** وا گشایم مصحف اندر خواندن