صبر کرد و بود چندی در حرج ** کشف شد کالصبر مفتاح الفرج

صبرکردن لقمان چون دید کی داود حلقه‌ها می‌ساخت از سال کردن با این نیت کی صبر از سال موجب فرج باشد

رفت لقمان سوی داود صفا ** دید کو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها

جمله را با همدگر در می‌فکند ** ز آهن پولاد آن شاه بلند

صنعت زراد او کم دیده بود ** درعجب می‌ماند وسواسش فزود

کین چه شاید بود وا پرسم ازو ** که چه می‌سازی ز حلقه تو بتو 1845

باز با خود گفت صبر اولیترست ** صبر تا مقصود زوتر رهبرست

چون نپرسی زودتر کشفت شود ** مرغ صبر از جمله پران‌تر بود

ور بپرسی دیرتر حاصل شود ** سهل از بی صبریت مشکل شود

چونک لقمان تن بزد هم در زمان ** شد تمام از صنعت داود آن

پس زره سازید و در پوشید او ** پیش لقمان کریم صبرخو 1850

گفت این نیکو لباسست ای فتی ** درمصاف و جنگ دفع زخم را

گفت لقمان صبر هم نیکو دمیست ** که پناه و دافع هر جا غمیست

صبر را با حق قرین کرد ای فلان ** آخر والعصر را آگه بخوان

صد هزاران کیمیا حق آفرید ** کیمیایی همچو صبر آدم ندید

بقیه‌ی حکایت نابینا و مصحف

مرد مهمان صبرکرد و ناگهان ** کشف گشتش حال مشکل در زمان 1855

نیم‌شب آواز قرآن را شنید ** جست از خواب آن عجایب را بدید

که ز مصحف کور می‌خواندی درست ** گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

گفت آیا ای عجب با چشم کور ** چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای ** دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

اصبعت در سیر پیدا می‌کند ** که نظر بر حرف داری مستند 1860

گفت ای گشته ز جهل تن جدا ** این عجب می‌داری از صنع خدا

من ز حق در خواستم کای مستعان ** بر قرائت من حریصم همچو جان

نیستم حافظ مرا نوری بده ** در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

حسن ظنست و امیدی خوش ترا ** که ترا گوید بهر دم برتر آ

هر زمان که قصد خواندن باشدت ** یا ز مصحفها قرائت بایدت

من در آن دم وا دهم چشم ترا ** تا فرو خوانی معظم جوهرا

همچنان کرد و هر آنگاهی که من ** وا گشایم مصحف اندر خواندن

آن خبیری که نشد غافل ز کار ** آن گرامی پادشاه و کردگار 1870

باز بخشد بینشم آن شاه فرد ** در زمان همچون چراغ شب‌نورد

زین سبب نبود ولی را اعتراض ** هرچه بستاند فرستد اعتیاض

گر بسوزد باغت انگورت دهد ** در میان ماتمی سورت دهد

آن شل بی‌دست را دستی دهد ** کان غمها را دل مستی دهد

لا نسلم و اعتراض از ما برفت ** چون عوض می‌آید از مفقود زفت 1875

چونک بی آتش مرا گرمی رسد ** راضیم گر آتشش ما را کشد

بی چراغی چون دهد او روشنی ** گر چراغت شد چه افغان می‌کنی

صفت بعضی اولیا کی راضی‌اند باحکام و لابه نکنند کی این حکم را بگردان

بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان ** که ندارند اعتراضی در جهان

ز اولیا اهل دعا خود دیگرند ** که همی‌دوزند و گاهی می‌درند

قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا ** که دهانشان بسته باشد از دعا 1880

از رضا که هست رام آن کرام ** جستن دفع قضاشان شد حرام

در قضا ذوقی همی‌بینند خاص ** کفرشان آید طلب کردن خلاص

حسن ظنی بر دل ایشان گشود ** که نپوشند از عمی جامه‌ی کبود

سال کردن بهلول آن درویش را

گفت بهلول آن یکی درویش را ** چونی ای درویش واقف کن مرا

گفت چون باشد کسی که جاودان ** بر مراد او رود کار جهان 1885

سیل و جوها بر مراد او روند ** اختران زان سان که خواهد آن شوند

زندگی و مرگ سرهنگان او ** بر مراد او روانه کو بکو

هر کجا خواهد فرستد تعزیت ** هر کجا خواهد ببخشد تهنیت

سالکان راه هم بر گام او ** ماندگان از راه هم در دام او

هیچ دندانی نخندد در جهان ** بی رضا و امر آن فرمان‌روان 1890