مرد مهمان صبرکرد و ناگهان ** کشف گشتش حال مشکل در زمان

مرد مهمان صبرکرد و ناگهان ** کشف گشتش حال مشکل در زمان 1855

نیم‌شب آواز قرآن را شنید ** جست از خواب آن عجایب را بدید

که ز مصحف کور می‌خواندی درست ** گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

گفت آیا ای عجب با چشم کور ** چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

آنچ می‌خوانی بر آن افتاده‌ای ** دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

اصبعت در سیر پیدا می‌کند ** که نظر بر حرف داری مستند 1860

گفت ای گشته ز جهل تن جدا ** این عجب می‌داری از صنع خدا

من ز حق در خواستم کای مستعان ** بر قرائت من حریصم همچو جان

نیستم حافظ مرا نوری بده ** در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان ** که بگیرم مصحف و خوانم عیان

آمد از حضرت ندا کای مرد کار ** ای بهر رنجی به ما اومیدوار 1865

حسن ظنست و امیدی خوش ترا ** که ترا گوید بهر دم برتر آ

هر زمان که قصد خواندن باشدت ** یا ز مصحفها قرائت بایدت

من در آن دم وا دهم چشم ترا ** تا فرو خوانی معظم جوهرا

همچنان کرد و هر آنگاهی که من ** وا گشایم مصحف اندر خواندن

آن خبیری که نشد غافل ز کار ** آن گرامی پادشاه و کردگار 1870

باز بخشد بینشم آن شاه فرد ** در زمان همچون چراغ شب‌نورد

زین سبب نبود ولی را اعتراض ** هرچه بستاند فرستد اعتیاض

گر بسوزد باغت انگورت دهد ** در میان ماتمی سورت دهد

آن شل بی‌دست را دستی دهد ** کان غمها را دل مستی دهد

لا نسلم و اعتراض از ما برفت ** چون عوض می‌آید از مفقود زفت 1875

چونک بی آتش مرا گرمی رسد ** راضیم گر آتشش ما را کشد

بی چراغی چون دهد او روشنی ** گر چراغت شد چه افغان می‌کنی

صفت بعضی اولیا کی راضی‌اند باحکام و لابه نکنند کی این حکم را بگردان

بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان ** که ندارند اعتراضی در جهان

ز اولیا اهل دعا خود دیگرند ** که همی‌دوزند و گاهی می‌درند

قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا ** که دهانشان بسته باشد از دعا 1880

از رضا که هست رام آن کرام ** جستن دفع قضاشان شد حرام

در قضا ذوقی همی‌بینند خاص ** کفرشان آید طلب کردن خلاص

حسن ظنی بر دل ایشان گشود ** که نپوشند از عمی جامه‌ی کبود

سال کردن بهلول آن درویش را

گفت بهلول آن یکی درویش را ** چونی ای درویش واقف کن مرا

گفت چون باشد کسی که جاودان ** بر مراد او رود کار جهان 1885

سیل و جوها بر مراد او روند ** اختران زان سان که خواهد آن شوند

زندگی و مرگ سرهنگان او ** بر مراد او روانه کو بکو

هر کجا خواهد فرستد تعزیت ** هر کجا خواهد ببخشد تهنیت

سالکان راه هم بر گام او ** ماندگان از راه هم در دام او

هیچ دندانی نخندد در جهان ** بی رضا و امر آن فرمان‌روان 1890

گفت ای شه راست گفتی همچنین ** در فر و سیمای تو پیداست این

این و صد چندینی ای صادق ولیک ** شرح کن این را بیان کن نیک نیک

آنچنانک فاضل و مرد فضول ** چون به گوش او رسد آرد قبول

آنچنانش شرح کن اندر کلام ** که از آن هم بهره یابد عقل عام

ناطق کامل چو خوان‌پاشی بود ** خوانش بر هر گونه‌ی آشی بود 1895

که نماند هیچ مهمان بی نوا ** هر کسی یابد غذای خود جدا

همچو قرآن که بمعنی هفت توست ** خاص را و عام را مطعم دروست

گفت این باری یقین شد پیش عام ** که جهان در امر یزدانست رام

هیچ برگی در نیفتد از درخت ** بی قضا و حکم آن سلطان بخت

از دهان لقمه نشد سوی گلو ** تا نگوید لقمه را حق که ادخلوا 1900

میل و رغبت کان زمام آدمیست ** جنبش آن رام امر آن غنیست

در زمینها و آسمانها ذره‌ای ** پر نجنباند نگردد پره‌ای

جز به فرمان قدیم نافذش ** شرح نتوان کرد و جلدی نیست خوش

کی شمرد برگ درختان را تمام ** بی‌نهایت کی شود در نطق رام