من چو خورشیدم درون نور غرق ** می‌ندانم کرد خویش از نور فرق

رفتنم سوی نماز و آن خلا ** بهر تعلیمست ره مر خلق را

کژ نهم تا راست گردد این جهان ** حرب خدعه این بود ای پهلوان 2410

نیست دستوری و گر نه ریختی ** گرد از دریای راز انگیختی

همچنین داود می‌گفت این نسق ** خواست گشتن عقل خلقان محترق

پس گریبانش کشید از پس یکی ** که ندارم در یکیی‌اش شکی

با خود آمد گفت را کوتاه کرد ** لب ببست و عزم خلوتگاه کرد

در خلوت رفتن داود تا آنچ حقست پیدا شود

در فرو بست و برفت آنگه شتاب ** سوی محراب و دعای مستجاب 2415

حق نمودش آنچ بنمودش تمام ** گشت واقف بر سزای انتقام

روز دیگر جمله خصمان آمدند ** پیش داود پیمبر صف زدند

همچنان آن ماجراها باز رفت ** زود زد آن مدعی تشنیع زفت

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی از سر گاو برخیز و تشنیع صاحب گاو بر داود علیه السلام

گفت داودش خمش کن رو بهل ** این مسلمان را ز گاوت کن بحل

چون خدا پوشید بر تو ای جوان ** رو خمش کن حق ستاری بدان 2420

گفت وا ویلی چه حکمست این چه داد ** از پی من شرع نو خواهی نهاد

رفته است آوازه‌ی عدلت چنان ** که معطر شد زمین و آسمان

بر سگان کور این استم نرفت ** زین تعدی سنگ و که بشکافت تفت

همچنین تشنیع می‌زد برملا ** کالصلا هنگام ظلمست الصلا

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی جمله مال خود را به وی ده

بعد از آن داود گفتش کای عنود ** جمله مال خویش او را بخش زود 2425

ورنه کارت سخت گردد گفتمت ** تا نگردد ظاهر از وی استمت

خاک بر سر کرد و جامه بر درید ** که بهر دم می‌کنی ظلمی مزید

یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند ** باز داودش به پیش خویش خواند

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور ** ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه ** ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه 2430

رو که فرزندان تو با جفت تو ** بندگان او شدند افزون مگو

سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست ** می‌دوید از جهل خود بالا و پست

خلق هم اندر ملامت آمدند ** کز ضمیر کار او غافل بدند

ظالم از مظلوم کی داند کسی ** کو بود سخره‌ی هوا همچون خسی

ظالم از مظلوم آنکس پی برد ** کو سر نفس ظلوم خود برد 2435

ورنه آن ظالم که نفس است از درون ** خصم هر مظلوم باشد از جنون

سگ هماره حمله بر مسکین کند ** تا تواند زخم بر مسکین زند

شرم شیران راست نه سگ را بدان ** که نگیرد صید از همسایگان

عامه‌ی مظلوم‌کش ظالم‌پرست ** از کمین سگشان سوی داود جست

روی در داود کردند آن فریق ** کای نبی مجتبی بر ما شفیق 2440

این نشاید از تو کین ظلمیست فاش ** قهر کردی بی‌گناهی را بلاش

عزم کردن داود علیه السلام به خواندن خلق بدان صحرا کی راز آشکارا کند و حجتها را همه قطع کند

گفت ای یاران زمان آن رسید ** کان سر مکتوم او گردد پدید

جمله برخیزید تا بیرون رویم ** تا بر آن سر نهان واقف شویم

در فلان صحرا درختی هست زفت ** شاخهااش انبه و بسیار و چفت

سخت راسخ خیمه‌گاه و میخ او ** بوی خون می‌آیدم از بیخ او 2445

خون شدست اندر بن آن خوش درخت ** خواجه راکشتست این منحوس‌بخت

تا کنون حلم خدا پوشید آن ** آخر از ناشکری آن قلتبان

که عیال خواجه را روزی ندید ** نه بنوروز و نه موسمهای عید

بی‌نوایان را به یک لقمه نجست ** یاد ناورد او ز حقهای نخست

تا کنون از بهر یک گاو این لعین ** می‌زند فرزند او را در زمین 2450

او بخود برداشت پرده از گناه ** ورنه می‌پوشید جرمش را اله

کافر و فاسق درین دور گزند ** پرده خود را بخود بر می‌درند

ظلم مستورست در اسرار جان ** می‌نهد ظالم بپیش مردمان

که ببینیدم که دارم شاخها ** گاو دوزخ را ببینید از ملا

گواهی دادن دست و پا و زبان بر سر ظالم هم در دنیا

پس همینجا دست و پایت در گزند ** بر ضمیر تو گواهی می‌دهند 2455

چون موکل می‌شود برتو ضمیر ** که بگو تو اعتقادت وا مگیر

خاصه در هنگام خشم و گفت و گو ** می‌کند ظاهر سرت را مو بمو