آنک گستاخ آمدند اندر زمین ** استخوان و کله‌هاشان را ببین

چون به گورستان روی ای مرتضا ** استخوانشان را بپرس از ما مضی

تا بظاهر بینی آن مستان کور ** چون فرو رفتند در چاه غرور 275

چشم اگر داری تو کورانه میا ** ور نداری چشم دست آور عصا

آن عصای حزم و استدلال را ** چون نداری دید می‌کن پیشوا

ور عصای حزم و استدلال نیست ** بی عصاکش بر سر هر ره مه‌ایست

گام زان سان نه که نابینا نهد ** تا که پا از چاه و از سگ وا رهد

لرز لرزان و بترس و احتیاط ** می‌نهد پا تا نیفتد در خباط 280

ای ز دودی جسته در ناری شده ** لقمه جسته لقمه‌ی ماری شده

قصه‌ی اهل سبا و طاغی کردن نعمت ایشان را و در رسیدن شومی طغیان و کفران در ایشان و بیان فضیلت شکر و وفا

تو نخواندی قصه‌ی اهل سبا ** یا بخواندی و ندیدی جز صدا

از صدا آن کوه خود آگاه نیست ** سوی معنی هوش که را راه نیست

او همی بانگی کند بی گوش و هوش ** چون خمش کردی تو او هم شد خموش

داد حق اهل سبا را بس فراغ ** صد هزاران قصر و ایوانها و باغ 285

شکر آن نگزاردند آن بد رگان ** در وفا بودند کمتر از سگان

مر سگی را لقمه‌ی نانی ز در ** چون رسد بر در همی‌بندد کمر

پاسبان و حارس در می‌شود ** گرچه بر وی جور و سختی می‌رود

هم بر آن در باشدش باش و قرار ** کفر دارد کرد غیری اختیار

ور سگی آید غریبی روز و شب ** آن سگانش می‌کنند آن دم ادب 290

که برو آنجا که اول منزلست ** حق آن نعمت گروگان دلست

می‌گزندش که برو بر جای خویش ** حق آن نعمت فرو مگذار بیش

از در دل و اهل دل آب حیات ** چند نوشیدی و وا شد چشمهات

بس غذای سکر و وجد و بی‌خودی ** از در اهل دلان بر جان زدی

باز این در را رها کردی ز حرص ** گرد هر دکان همی‌گردی ز حرص 295

بر در آن منعمان چرب‌دیگ ** می‌دوی بهر ثرید مردریگ

چربش اینجا دان که جان فربه شود ** کار نااومید اینجا به شود

جمع آمدن اهل آفت هر صباحی بر در صومعه‌ی عیسی علیه السلام جهت طلب شفا به دعای او

صومعه‌ی عیسیست خوان اهل دل ** هان و هان ای مبتلا این در مهل

جمع گشتندی ز هر اطراف خلق ** از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق

بر در آن صومعه‌ی عیسی صباح ** تا بدم اوشان رهاند از جناح 300

او چو فارغ گشتی از اوراد خویش ** چاشتگه بیرون شدی آن خوب‌کیش

جوق جوقی مبتلا دیدی نزار ** شسته بر در در امید و انتظار

گفتی ای اصحاب آفت از خدا ** حاجت این جملگانتان شد روا

هین روان گردید بی رنج و عنا ** سوی غفاری و اکرام خدا

جملگان چون اشتران بسته‌پای ** که گشایی زانوی ایشان برای 305

خوش دوان و شادمانه سوی خان ** از دعای او شدندی پا دوان

آزمودی تو بسی آفات خویش ** یافتی صحت ازین شاهان کیش

چند آن لنگی تو رهوار شد ** چند جانت بی غم و آزار شد

ای مغفل رشته‌ای بر پای بند ** تا ز خود هم گم نگردی ای لوند

ناسپاسی و فراموشی تو ** یاد ناورد آن عسل‌نوشی تو 310

لاجرم آن راه بر تو بسته شد ** چون دل اهل دل از تو خسته شد

زودشان در یاب و استغفار کن ** همچو ابری گریه‌های زار کن

تا گلستانشان سوی تو بشکفد ** میوه‌های پخته بر خود وا کفد

هم بر آن در گرد کم از سگ مباش ** با سگ کهف ار شدستی خواجه‌تاش

چون سگان هم مر سگان را ناصح‌اند ** که دل اندر خانه‌ی اول ببند 315

آن در اول که خوردی استخوان ** سخت گیر و حق گزار آن را ممان

می‌گزندش تا ز ادب آنجا رود ** وز مقام اولین مفلح شود

می‌گزندش کای سگ طاغی برو ** با ولی نعمتت یاغی مشو

بر همان در همچو حلقه بسته باش ** پاسبان و چابک و برجسته باش

صورت نقض وفای ما مباش ** بی‌وفایی را مکن بیهوده فاش 320

مر سگان را چون وفا آمد شعار ** رو سگان را ننگ و بدنامی میار

بی‌وفایی چون سگان را عار بود ** بی‌وفایی چون روا داری نمود