آنکسی را کش خدا حافظ بود ** مرغ و ماهی مر ورا حارس شود

ربودن عقاب موزه‌ی مصطفی علیه السلام و بردن بر هوا و نگون کردن و از موزه مار سیاه فرو افتادن

اندرین بودند کواز صلا ** مصطفی بشنید از سوی علا

خواست آبی و وضو را تازه کرد ** دست و رو را شست او زان آب سرد

هر دو پا شست و به موزه کرد رای ** موزه را بربود یک موزه‌ربای 3240

دست سوی موزه برد آن خوش‌خطاب ** موزه را بربود از دستش عقاب

موزه را اندر هوا برد او چو باد ** پس نگون کرد و از آن ماری فتاد

در فتاد از موزه یک مار سیاه ** زان عنایت شد عقابش نیکخواه

پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود

عکس هر کس را بدان ای جان ببین ** پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین

وجه عبرت گرفتن ازین حکایت و یقین دانستن کی ان مع العسر یسرا

عبرتست آن قصه ای جان مر ترا ** تا که راضی باشی در حکم خدا 3255

تا که زیرک باشی و نیکوگمان ** چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان

دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی

گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

گفت موسی را یکی مرد جوان ** که بیاموزم زبان جانوران

تا بود کز بانگ حیوانات و دد ** عبرتی حاصل کنم در دین خود

چون زبانهای بنی آدم همه ** در پی آبست و نان و دمدمه

بوک حیوانات را دردی دگر ** باشد از تدبیر هنگام گذر

گفت موسی رو گذر کن زین هوس ** کین خطر دارد بسی در پیش و پس 3270

عبرت و بیداری از یزدان طلب ** نه از کتاب و از مقال و حرف و لب

گرم‌تر شد مرد زان منعش که کرد ** گرم‌تر گردد همی از منع مرد

گفت ای موسی چو نور تو بتافت ** هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت

مر مرا محروم کردن زین مراد ** لایق لطفت نباشد ای جواد

این زمان قایم مقام حق توی ** یاس باشد گر مرا مانع شوی 3275

گفت موسی یا رب این مرد سلیم ** سخره کردستش مگر دیو رجیم

گر بیاموزم زیان‌کارش بود ** ور نیاموزم دلش بد می‌شود

گفت ای موسی بیاموزش که ما ** رد نکردیم از کرم هرگز دعا

گفت یا رب او پشیمانی خورد ** دست خاید جامه‌ها را بر درد

نیست قدرت هر کسی را سازوار ** عجز بهتر مایه‌ی پرهیزکار 3280

فقر ازین رو فخر آمد جاودان ** که به تقوی ماند دست نارسان

زان غنا و زان غنی مردود شد ** که ز قدرت صبرها بدرود شد

آدمی را عجز و فقر آمد امان ** از بلای نفس پر حرص و غمان

آن غم آمد ز آرزوهای فضول ** که بدان خو کرده است آن صید غول

آرزوی گل بود گل‌خواره را ** گلشکر نگوارد آن بیچاره را 3285

وحی آمدن از حق تعالی به موسی کی بیاموزش چیزی کی استدعا کند یا بعضی از آن

گفت یزدان تو بده بایست او ** برگشا در اختیار آن دست او