مرگ اسپ و استر و مرگ غلام ** بد قضا گردان این مغرور خام

از زیان مال و درد آن گریخت ** مال افزون کرد و خون خویش ریخت

این ریاضتهای درویشان چراست ** کان بلا بر تن بقای جانهاست

تا بقای خود نیابد سالکی ** چون کند تن را سقیم و هالکی 3350

دست کی جنبد به ایثار و عمل ** تا نبیند داده را جانش بدل

آنک بدهد بی امید سودها ** آن خدایست آن خدایست آن خدا

یا ولی حق که خوی حق گرفت ** نور گشت و تابش مطلق گرفت

کو غنی است و جز او جمله فقیر ** کی فقیری بی عوض گوید که گیر

تا نبیند کودکی که سیب هست ** او پیاز گنده را ندهد ز دست 3355

این همه بازار بهر این غرض ** بر دکانها شسته بر بوی عوض

صد متاع خوب عرضه می‌کنند ** واندرون دل عوضها می‌تنند

یک سلامی نشنوی ای مرد دین ** که نگیرد آخرت آن آستین

بی طمع نشنیده‌ام از خاص و عام ** من سلامی ای برادر والسلام

جز سلام حق هین آن را بجو ** خانه خانه جا بجا و کو بکو 3360

از دهان آدمی خوش‌مشام ** هم پیام حق شنودم هم سلام

وین سلام باقیان بر بوی آن ** من همی‌نوشم به دل خوشتر ز جان

زان سلام او سلام حق شدست ** کتش اندر دودمان خود زدست

مرده است از خود شده زنده برب ** زان بود اسرار حقش در دو لب

مردن تن در ریاضت زندگیست ** رنج این تن روح را پایندگیست 3365

گوش بنهاده بد آن مرد خبیث ** می‌شنود او از خروسش آن حدیث

دویدن آن شخص به سوی موسی به زنهار چون از خروس خبر مرگ خود شنید

چون شنید اینها دوان شد تیز و تفت ** بر در موسی کلیم الله رفت

رو همی‌مالید در خاک او ز بیم ** که مرا فریاد رس زین ای کلیم

گفت رو بفروش خود را و بره ** چونک استا گشته‌ای بر جه ز چه

بر مسلمانان زیان انداز تو ** کیسه و همیانها را کن دوتو 3370

من درون خشت دیدم این قضا ** که در آیینه عیان شد مر ترا

عاقل اول بیند آخر را بدل ** اندر آخر بیند از دانش مقل

باز زاری کرد کای نیکوخصال ** مر مرا در سر مزن در رو ممال

از من آن آمد که بودم ناسزا ** ناسزایم را تو ده حسن الجزا

گفت تیری جست از شست ای پسر ** نیست سنت کید آن واپس به سر 3375

لیک در خواهم ز نیکوداوری ** تا که ایمان آن زمان با خود بری

چونک ایمان برده باشی زنده‌ای ** چونک با ایمان روی پاینده‌ای

هم در آن دم حال بر خواجه بگشت ** تا دلش شوریده و آوردند طشت

شورش مرگست نه هیضه‌ی طعام ** قی چه سودت دارد ای بدبخت خام

چار کس بردند تا سوی وثاق ** ساق می‌مالید او بر پشت ساق 3380

پند موسی نشنوی شوخی کنی ** خویشتن بر تیغ پولادی زنی

شرم ناید تیغ را از جان تو ** آن تست این ای برادر آن تو

دعاکردن موسی آن شخص را تا بایمان رود از دنیا

موسی آمد در مناجات آن سحر ** کای خدا ایمان ازو مستان مبر

پادشاهی کن برو بخشا که او ** سهو کرد و خیره‌رویی و غلو

گفتمش این علم نه درخورد تست ** دفع پندارید گفتم را و سست 3385

دست را بر اژدها آنکس زند ** که عصا را دستش اژدرها کند

سر غیب آن را سزد آموختن ** که ز گفتن لب تواند دوختن

درخور دریا نشد جز مرغ آب ** فهم کن والله اعلم بالصواب

او به دریا رفت و مرغ‌آبی نبود ** گشت غرقه دست گیرش ای ودود

اجابت کردن حق تعالی دعای موسی را علیه السلام

گفت بخشیدم بدو ایمان نعم ** ور تو خواهی این زمان زنده‌ش کنم 3390

بلک جمله مردگان خاک را ** این زمان زنده کنم بهر ترا

گفت موسی این جهان مردنست ** آن جهان انگیز کانجا روشنست

این فناجا چون جهان بود نیست ** بازگشت عاریت بس سود نیست

رحمتی افشان بر ایشان هم کنون ** در نهان‌خانه‌ی لدینا محضرون

تابدانی که زیان جسم و مال ** سود جان باشد رهاند از وبال 3395

پس ریاضت را به جان شو مشتری ** چون سپردی تن به خدمت جان بری