هم در آن دم حال بر خواجه بگشت ** تا دلش شوریده و آوردند طشت

شورش مرگست نه هیضه‌ی طعام ** قی چه سودت دارد ای بدبخت خام

چار کس بردند تا سوی وثاق ** ساق می‌مالید او بر پشت ساق 3380

پند موسی نشنوی شوخی کنی ** خویشتن بر تیغ پولادی زنی

شرم ناید تیغ را از جان تو ** آن تست این ای برادر آن تو

دعاکردن موسی آن شخص را تا بایمان رود از دنیا

موسی آمد در مناجات آن سحر ** کای خدا ایمان ازو مستان مبر

پادشاهی کن برو بخشا که او ** سهو کرد و خیره‌رویی و غلو

گفتمش این علم نه درخورد تست ** دفع پندارید گفتم را و سست 3385

دست را بر اژدها آنکس زند ** که عصا را دستش اژدرها کند

سر غیب آن را سزد آموختن ** که ز گفتن لب تواند دوختن

درخور دریا نشد جز مرغ آب ** فهم کن والله اعلم بالصواب

او به دریا رفت و مرغ‌آبی نبود ** گشت غرقه دست گیرش ای ودود

اجابت کردن حق تعالی دعای موسی را علیه السلام

گفت بخشیدم بدو ایمان نعم ** ور تو خواهی این زمان زنده‌ش کنم 3390

بلک جمله مردگان خاک را ** این زمان زنده کنم بهر ترا

گفت موسی این جهان مردنست ** آن جهان انگیز کانجا روشنست

این فناجا چون جهان بود نیست ** بازگشت عاریت بس سود نیست

رحمتی افشان بر ایشان هم کنون ** در نهان‌خانه‌ی لدینا محضرون

تابدانی که زیان جسم و مال ** سود جان باشد رهاند از وبال 3395

پس ریاضت را به جان شو مشتری ** چون سپردی تن به خدمت جان بری

ور ریاضت آیدت بی اختیار ** سر بنه شکرانه ده ای کامیار

چون حقت داد آن ریاضت شکر کن ** تو نکردی او کشیدت ز امر کن

حکایت آن زنی کی فرزندش نمی‌زیست بنالید جواب آمد کی آن عوض ریاضت تست و به جای جهاد مجاهدانست ترا

آن زنی هر سال زاییدی پسر ** بیش از شش مه نبودی عمرور

یاسه مه یا چار مه گشتی تباه ** ناله کرد آن زن که افغان ای اله 3400

نه مهم بارست و سه ماهم فرح ** نعمتم زوتر رو از قوس قزح

پیش مردان خدا کردی نفیر ** زین شکایت آن زن از درد نذیر

بیست فرزند این‌چنین در گور رفت ** آتشی در جانشان افتاد تفت

تا شبی بنمود او را جنتی ** باقیی سبزی خوشی بی ضنتی

باغ گفتم نعمت بی‌کیف را ** کاصل نعمتهاست و مجمع باغها 3405

ورنه لا عین رات چه جای باغ ** گفت نور غیب را یزدان چراغ

مثل نبود آن مثال آن بود ** تا برد بوی آنک او حیران بود

حاصل آن زن دید آن را مست شد ** زان تجلی آن ضعیف از دست شد

دید در قصری نبشته نام خویش ** آن خود دانستش آن محبوب‌کیش

بعد از آن گفتند کین نعمت وراست ** کو بجان بازی بجز صادق نخاست 3410

خدمت بسیار می‌بایست کرد ** مر ترا تا بر خوری زین چاشت‌خورد

چون تو کاهل بودی اندر التجا ** آن مصیبتها عوض دادت خدا

گفت یا رب تا به صد سال و فزون ** این چنینم ده بریز از من تو خون

اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش ** دید در وی جمله فرزندان خویش

گفت از من کم شد از تو گم نشد ** بی دو چشم غیب کس مردم نشد 3415

تو نکردی فصد و از بینی دوید ** خون افزون تا ز تب جانت رهید

مغز هر میوه بهست از پوستش ** پوست دان تن را و مغز آن دوستش

مغز نغزی دارد آخر آدمی ** یکدمی آن را طلب گر زان دمی

در آمدن حمزه رضی الله عنه در جنگ بی زره

اندر آخر حمزه چون در صف شدی ** بی زره سرمست در غزو آمدی

سینه باز و تن برهنه پیش پیش ** در فکندی در صف شمشیر خویش 3420

خلق پرسیدند کای عم رسول ** ای هزبر صف‌شکن شاه فحول

نه تو لا تلقوا بایدیکم الی ** تهلکه خواندی ز پیغام خدا

پس چرا تو خویش را در تهلکه ** می در اندازی چنین در معرکه

چون جوان بودی و زفت و سخت‌زه ** تو نمی‌رفتی سوی صف بی زره

چون شدی پیر و ضعیف و منحنی ** پرده‌های لا ابالی می‌زنی 3425

لا ابالی‌وار با تیغ و سنان ** می‌نمایی دار و گیر و امتحان

تیغ حرمت می‌ندارد پیر را ** کی بود تمییز تیغ و تیر را