هر یکی از درد غیری غافل اند ** جز کسانی که نبیه و کامل‌اند

آنچ کوسه داند از خانه‌ی کسان ** بلمه از خانه خودش کی داند آن

آنچ صاحب‌دل بداند حال تو ** تو ز حال خود ندانی ای عمو 3565

بیان آنک هرچه غفلت و غم و کاهلی و تاریکیست همه از تنست کی ارضی است و سفلی

غفلت از تن بود چون تن روح شد ** بیند او اسرار را بی هیچ بد

چون زمین برخاست از جو فلک ** نه شب و نه سایه باشد نه دلک

هر کجا سایه‌ست و شب یا سایگه ** از زمین باشد نه از افلاک و مه

دود پیوسته هم از هیزم بود ** نه ز آتشهای مستنجم بود

وهم افتد در خطا و در غلط ** عقل باشد در اصابتها فقط 3570

هر گرانی و کسل خود از تنست ** جان ز خفت جمله در پریدنست

روی سرخ از غلبه خونها بود ** روی زرد از جنبش صفرا بود

رو سپید از قوت بلغم بود ** باشد از سودا که رو ادهم بود

در حقیقت خالق آثار اوست ** لیک جز علت نبیند اهل پوست

مغز کو از پوستها آواره نیست ** از طبیب و علت او را چاره نیست 3575

چون دوم بار آدمی‌زاده بزاد ** پای خود بر فرق علتها نهاد

علت اولی نباشد دین او ** علت جزوی ندارد کین او

می‌پرد چون آفتاب اندر افق ** با عروس صدق و صورت چون تتق

بلک بیرون از افق وز چرخها ** بی مکان باشد چو ارواح و نهی

بل عقول ماست سایه‌های او ** می‌فتد چون سایه‌ها در پای او 3580

مجتهد هر گه که باشد نص‌شناس ** اندر آن صورت نیندیشد قیاس

چون نیابد نص اندر صورتی ** از قیاس آنجا نماید عبرتی

تشبیه نص با قیاس

نص وحی روح قدسی دان یقین ** وان قیاس عقل جزوی تحت این

عقل از جان گشت با ادراک و فر ** روح او را کی شود زیر نظر

لیک جان در عقل تاثیری کند ** زان اثر آن عقل تدبیری کند 3585

نوح‌وار ار صدقی زد در تو روح ** کو یم و کشتی و کو طوفان نوح

عقل اثر را روح پندارد ولیک ** نور خور از قرص خور دورست نیک

زان به قرصی سالکی خرسند شد ** تا ز نورش سوی قرص افکند شد

زانک این نوری که اندر سافل است ** نیست دایم روز و شب او آفل است

وانک اندر قرص دارد باش و جا ** غرقه‌ی آن نور باشد دایما 3590

نه سحابش ره زند خود نه غروب ** وا رهید او از فراق سینه کوب

این‌چنین کس اصلش از افلاک بود ** یا مبدل گشت گر از خاک بود

زانک خاکی را نباشد تاب آن ** که زند بر وی شعاعش جاودان

گر زند بر خاک دایم تاب خور ** آنچنان سوزد که ناید زو ثمر

دایم اندر آب کار ماهی است ** مار را با او کجا همراهی است 3595

لیک در که مارهای پر فن‌اند ** اندرین یم ماهییها می‌کنند

مکرشان گر خلق را شیدا کند ** هم ز دریا تاسه‌شان رسوا کند

واندرین یم ماهیان پر فن‌اند ** مار را از سحر ماهی می‌کنند

ماهیان قعر دریای جلال ** بحرشان آموخته سحر حلال

بس محال از تاب ایشان حال شد ** نحس آنجا رفت و نیکوفال شد 3600

تا قیامت گر بگویم زین کلام ** صد قیامت بگذرد وین ناتمام

آداب المستمعین والمریدین عند فیض الحکمة من لسان الشیخ

بر ملولان این مکرر کردنست ** نزد من عمر مکرر بردنست

شمع از برق مکرر بر شود ** خاک از تاب مکرر زر شود

گر هزاران طالب‌اند و یک ملول ** از رسالت باز می‌ماند رسول

این رسولان ضمیر رازگو ** مستمع خواهند اسرافیل‌خو 3605

نخوتی دارند و کبری چون شهان ** چاکری خواهند از اهل جهان

تا ادبهاشان بجاگه ناوری ** از رسالتشان چگونه بر خوری

کی رسانند آن امانت را بتو ** تا نباشی پیششان راکع دوتو

هر ادبشان کی همی‌آید پسند ** کامدند ایشان ز ایوان بلند

نه گدایانند کز هر خدمتی ** از تو دارند ای مزور منتی 3610

لیک با بی‌رغبتیها ای ضمیر ** صدقه‌ی سلطان بیفشان وا مگیر

اسپ خود را ای رسول آسمان ** در ملولان منگر و اندر جهان