چونک ما زادیم ظلم آن روز مرد ** پس بعهد ما کی ظلمی پیش برد

چونک ما زادیم ظلم آن روز مرد ** پس بعهد ما کی ظلمی پیش برد 4635

چون بر آمد نور ظلمت نیست شد ** ظلم را ظلمت بود اصل و عضد

نک شیاطین کسب و خدمت می‌کنند ** دیگران بسته باصفادند و بند

اصل ظلم ظالمان از دیو بود ** دیو در بندست استم چون نمود

ملک زان دادست ما را کن فکان ** تا ننالد خلق سوی آسمان

تا به بالا بر نیاید دودها ** تا نگردد مضطرب چرخ و سها 4640

تا نلرزد عرش از ناله یتیم ** تا نگردد از ستم جانی سقیم

زان نهادیم از ممالک مذهبی ** تا نیاید بر فلکها یا ربی

منگر ای مظلوم سوی آسمان ** کاسمانی شاه داری در زمان

گفت پشه داد من از دست باد ** کو دو دست ظلم بر ما بر گشاد

ما ز ظلم او به تنگی اندریم ** با لب بسته ازو خون می‌خوریم 4645

امرکردن سلیمان علیه السلام پشه‌ی متظلم را به احضار خصم به دیوان حکم

پس سلیمان گفت ای زیبادوی ** امر حق باید که از جان بشنوی

حق به من گفتست هان ای دادور ** مشنو از خصمی تو بی خصمی دگر

تانیاید هر دو خصم اندر حضور ** حق نیاید پیش حاکم در ظهور

خصم تنها گر بر آرد صد نفیر ** هان و هان بی خصم قول او مگیر

من نیارم رو ز فرمان تافتن ** خصم خود را رو بیاور سوی من 4650

گفت قول تست برهان و درست ** خصم من بادست و او در حکم تست

بانگ زد آن شه که ای باد صبا ** پشه افغان کرد از ظلمت بیا

هین مقابل شو تو و خصم و بگو ** پاسخ خصم و بکن دفع عدو

باد چون بشنید آمد تیز تیز ** پشه بگرفت آن زمان راه گریز

پس سلیمان گفت ای پشه کجا ** باش تا بر هر دو رانم من قضا 4655

گفت ای شه مرگ من از بود اوست ** خود سیاه این روز من از دود اوست

او چو آمد من کجا یابم قرار ** کو بر آرد از نهاد من دمار

همچنین جویای درگاه خدا ** چون خدا آمد شود جوینده لا

گرچه آن وصلت بقا اندر بقاست ** لیک ز اول آن بقا اندر فناست

سایه‌هایی که بود جویای نور ** نیست گردد چون کند نورش ظهور 4660

عقل کی ماند چو باشد سرده او ** کل شیء هالک الا وجهه

هالک آید پیش وجهش هست و نیست ** هستی اندر نیستی خود طرفه‌ایست

اندرین محضر خردها شد ز دست ** چون قلم اینجا رسیده شد شکست

نواختن معشوق عاشق بیهوش را تا به هوش باز آید

می‌کشید از بیهشی‌اش در بیان ** اندک اندک از کرم صدر جهان

بانگ زد در گوش او شه کای گدا ** زر نثار آوردمت دامن گشا 4665

جان تو کاندر فراقم می‌طپید ** چونک زنهارش رسیدم چون رمید

ای بدیده در فراقم گرم و سرد ** با خود آ از بی‌خودی و باز گرد

مرغ خانه اشتری را بی خرد ** رسم مهمانش به خانه می‌برد

چون به خانه مرغ اشتر پا نهاد ** خانه ویران گشت و سقف اندر فتاد

خانه‌ی مرغست هوش و عقل ما ** هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا 4670

ناقه چون سر کرد در آب و گلش ** نه گل آنجا ماند نه جان و دلش

کرد فضل عشق انسان را فضول ** زین فزون‌جویی ظلومست و جهول

جاهلست و اندرین مشکل شکار ** می‌کشد خرگوش شیری در کنار

کی کنار اندر کشیدی شیر را ** گر بدانستی و دیدی شیر را

ظالمست او بر خود و بر جان خود ** ظلم بین کز عدلها گو می‌برد 4675

جهل او مر علمها را اوستاد ** ظلم او مر عدلها را شد رشاد

دست او بگرفت کین رفته دمش ** آنگهی آید که من دم بخشمش

چون به من زنده شود این مرده‌تن ** جان من باشد که رو آرد به من

من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست ** جز همان جان کاصل او از کوی اوست 4680

در دمم قصاب‌وار این دوست را ** تا هلد آن مغز نغزش پوست را

گفت ای جان رمیده از بلا ** وصل ما را در گشادیم الصلا

ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ** ای ز هست ما هماره هستی‌ات

با تو بی لب این زمان من نو بنو ** رازهای کهنه گویم می‌شنو