پس سلیمان گفت ای پشه کجا ** باش تا بر هر دو رانم من قضا

پس سلیمان گفت ای پشه کجا ** باش تا بر هر دو رانم من قضا 4655

گفت ای شه مرگ من از بود اوست ** خود سیاه این روز من از دود اوست

او چو آمد من کجا یابم قرار ** کو بر آرد از نهاد من دمار

همچنین جویای درگاه خدا ** چون خدا آمد شود جوینده لا

گرچه آن وصلت بقا اندر بقاست ** لیک ز اول آن بقا اندر فناست

سایه‌هایی که بود جویای نور ** نیست گردد چون کند نورش ظهور 4660

عقل کی ماند چو باشد سرده او ** کل شیء هالک الا وجهه

هالک آید پیش وجهش هست و نیست ** هستی اندر نیستی خود طرفه‌ایست

اندرین محضر خردها شد ز دست ** چون قلم اینجا رسیده شد شکست

نواختن معشوق عاشق بیهوش را تا به هوش باز آید

می‌کشید از بیهشی‌اش در بیان ** اندک اندک از کرم صدر جهان

بانگ زد در گوش او شه کای گدا ** زر نثار آوردمت دامن گشا 4665

جان تو کاندر فراقم می‌طپید ** چونک زنهارش رسیدم چون رمید

ای بدیده در فراقم گرم و سرد ** با خود آ از بی‌خودی و باز گرد

مرغ خانه اشتری را بی خرد ** رسم مهمانش به خانه می‌برد

چون به خانه مرغ اشتر پا نهاد ** خانه ویران گشت و سقف اندر فتاد

خانه‌ی مرغست هوش و عقل ما ** هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا 4670

ناقه چون سر کرد در آب و گلش ** نه گل آنجا ماند نه جان و دلش

کرد فضل عشق انسان را فضول ** زین فزون‌جویی ظلومست و جهول

جاهلست و اندرین مشکل شکار ** می‌کشد خرگوش شیری در کنار

کی کنار اندر کشیدی شیر را ** گر بدانستی و دیدی شیر را

ظالمست او بر خود و بر جان خود ** ظلم بین کز عدلها گو می‌برد 4675

جهل او مر علمها را اوستاد ** ظلم او مر عدلها را شد رشاد

دست او بگرفت کین رفته دمش ** آنگهی آید که من دم بخشمش

چون به من زنده شود این مرده‌تن ** جان من باشد که رو آرد به من

من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست ** جز همان جان کاصل او از کوی اوست 4680

در دمم قصاب‌وار این دوست را ** تا هلد آن مغز نغزش پوست را

گفت ای جان رمیده از بلا ** وصل ما را در گشادیم الصلا

ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ** ای ز هست ما هماره هستی‌ات

با تو بی لب این زمان من نو بنو ** رازهای کهنه گویم می‌شنو

زانک آن لبها ازین دم می‌رمد ** بر لب جوی نهان بر می‌دمد 4685

گوش بی‌گوشی درین دم بر گشا ** بهر راز یفعل الله ما یشا

چون صلای وصل بشنیدن گرفت ** اندک اندک مرده جنبیدن گرفت

نه کم از خاکست کز عشوه‌ی صبا ** سبز پوشد سر بر آرد از فنا

کم ز آب نطفه نبود کز خطاب ** یوسفان زایند رخ چون آفتاب

کم ز بادی نیست شد از امر کن ** در رحم طاوس و مرغ خوش‌سخن 4690

کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد ** ناقه‌ای کان ناقه ناقه زاد زاد

زین همه بگذر نه آن مایه‌ی عدم ** عالمی زاد و بزاید دم بدم

بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد

با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق

گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف

ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق 4695

اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم

گرچه می‌دانی بصفوت حال من ** بنده‌پرور گوش کن اقوال من

صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست

ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود