صد هزاران خلق نانها می‌خورند ** زور می‌یابند و جان می‌پرورند

تو بدان نادر کجا افتاده‌ای ** گر نه محرومی و ابله زاده‌ای 4795

این جهان پر آفتاب و نور ماه ** او بهشته سر فرو برده به چاه

که اگر حقست پس کو روشنی ** سر ز چه بردار و بنگر ای دنی

جمله عالم شرق و غرب آن نور یافت ** تا تو در چاهی نخواهد بر تو تافت

چه رها کن رو به ایوان و کروم ** کم ستیز اینجا بدان کاللج شوم

هین مگو کاینک فلانی کشت کرد ** در فلان سالی ملخ کشتش بخورد 4800

پس چرا کارم که اینجا خوف هست ** من چرا افشانم این گندم ز دست

و آنک او نگذاشت کشت و کار را ** پر کند کوری تو انبار را

چون دری می‌کوفت او از سلوتی ** عاقبت در یافت روزی خلوتی

جست از بیم عسس شب او به باغ ** یار خود را یافت چون شمع و چراغ

گفت سازنده‌ی سبب را آن نفس ** ای خدا تو رحمتی کن بر عسس 4805

ناشناسا تو سببها کرده‌ای ** از در دوزخ بهشتم برده‌ای

بهر آن کردی سبب این کار را ** تا ندارم خوار من یک خار را

در شکست پای بخشد حق پری ** هم ز قعر چاه بگشاید دری

تو مبین که بر درختی یا به چاه ** تو مرا بین که منم مفتاح راه

گر تو خواهی باقی این گفت و گو ** ای اخی در دفتر چارم بجو 4810