گام در صحرای دل باید نهاد ** زانک در صحرای گل نبود گشاد

ایمن آبادست دل ای دوستان ** چشمه‌ها و گلستان در گلستان 515

عج الی القلب و سر یا ساریه ** فیه اشجار و عین جاریه

ده مرو ده مرد را احمق کند ** عقل را بی نور و بی رونق کند

قول پیغامبر شنو ای مجتبی ** گور عقل آمد وطن در روستا

هر که را در رستا بود روزی و شام ** تا بماهی عقل او نبود تمام

تا بماهی احمقی با او بود ** از حشیش ده جز اینها چه درود 520

وانک ماهی باشد اندر روستا ** روزگاری باشدش جهل و عمی

ده چه باشد شیخ واصل ناشده ** دست در تقلید و حجت در زده

پیش شهر عقل کلی این حواس ** چون خران چشم‌بسته در خراس

این رها کن صورت افسانه گیر ** هل تو دردانه تو گندم‌دانه گیر

گر بدر ره نیست هین بر می‌ستان ** گر بدان ره نیستت این سو بران 525

ظاهرش گیر ار چه ظاهر کژ پرد ** عاقبت ظاهر سوی باطن برد

اول هر آدمی خود صورتست ** بعد از آن جان کو جمال سیرتست

اول هر میوه جز صورت کیست ** بعد از آن لذت که معنی ویست

اولا خرگاه سازند و خرند ** ترک را زان پس به مهمان آورند

صورتت خرگاه دان معنیت ترک ** معنیت ملاح دان صورت چو فلک 530

بهر حق این را رها کن یک نفس ** تا خر خواجه بجنباند جرس

رفتن خواجه و قومش به سوی ده

خواجه و بچگان جهازی ساختند ** بر ستوران جانب ده تاختند

شادمانه سوی صحرا راندند ** سافروا کی تغنموا بر خواندند

کز سفرها ماه کیخسرو شود ** بی سفرها ماه کی خسرو شود

از سفر بیدق شود فرزین راد ** وز سفر یابید یوسف صد مراد 535

روز روی از آفتابی سوختند ** شب ز اختر راه می‌آموختند

خوب گشته پیش ایشان راه زشت ** از نشاط ده شده ره چون بهشت

تلخ از شیرین‌لبان خوش می‌شود ** خار از گلزار دلکش می‌شود

حنظل از معشوق خرما می‌شود ** خانه از همخانه صحرا می‌شود

ای بسا از نازنینان خارکش ** بر امید گل‌عذار ماه‌وش 540

ای بسا حمال گشته پشت‌ریش ** از برای دلبر مه‌روی خویش

کرده آهنگر جمال خود سیاه ** تا که شب آید ببوسد روی ماه

خواجه تا شب بر دکانی چار میخ ** زانک سروی در دلش کردست بیخ

تاجری دریا و خشکی می‌رود ** آن بمهر خانه‌شینی می‌دود

هر که را با مرده سودایی بود ** بر امید زنده‌سیمایی بود 545

آن دروگر روی آورده به چوب ** بر امید خدمت مه‌روی خوب

بر امید زنده‌ای کن اجتهاد ** کو نگردد بعد روزی دو جماد

مونسی مگزین خسی را از خسی ** عاریت باشد درو آن مونسی

انس تو با مادر و بابا کجاست ** گر بجز حق مونسانت را وفاست

انس تو با دایه و لالا چه شد ** گر کسی شاید بغیر حق عضد 550

انس تو با شیر و با پستان نماند ** نفرت تو از دبیرستان نماند

آن شعاعی بود بر دیوارشان ** جانب خورشید وا رفت آن نشان

بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع ** تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع

عشق تو بر هر چه آن موجود بود ** آن ز وصف حق زر اندود بود

چون زری با اصل رفت و مس بماند ** طبع سیر آمد طلاق او براند 555

از زر اندود صفاتش پا بکش ** از جهالت قلب را کم گوی خوش

کان خوشی در قلبها عاریتست ** زیر زینت مایه‌ی بی زینتست

زر ز روی قلب در کان می‌رود ** سوی آن کان رو تو هم کان می‌رود

نور از دیوار تا خور می‌رود ** تو بدان خور رو که در خور می‌رود

زین سپس پستان تو آب از آسمان ** چون ندیدی تو وفا در ناودان 560

معدن دنبه نباشد دام گرگ ** کی شناسد معدن آن گرگ سترگ

زر گمان بردند بسته در گره ** می‌شتابیدند مغروران به ده

همچنین خندان و رقصان می‌شدند ** سوی آن دولاب چرخی می‌زدند