همچنانک خلق عام اندر جهان ** زان جهان ابدال می‌گویندشان

کین جهان چاهیست بس تاریک و تنگ ** هست بیرون عالمی بی بو و رنگ

هیچ در گوش کسی زیشان نرفت ** کین طمع آمد حجاب ژرف و زفت 65

گوش را بندد طمع از استماع ** چشم را بندد غرض از اطلاع

همچنانک آن جنین را طمع خون ** کان غذای اوست در اوطان دون

از حدیث این جهان محجوب کرد ** غیر خون او می‌نداند چاشت خورد

قصه‌ی خورندگان پیل‌بچه از حرص و ترک نصیحت ناصح

آن شنیدی تو که در هندوستان ** دید دانایی گروهی دوستان

گرسنه مانده شده بی‌برگ و عور ** می‌رسیدند از سفر از راه دور 70

مهر داناییش جوشید و بگفت ** خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت

گفت دانم کز تجوع وز خلا ** جمع آمد رنجتان زین کربلا

لیک الله الله ای قوم جلیل ** تا نباشد خوردتان فرزند پیل

پیل هست این سو که اکنون می‌روید ** پیل‌زاده مشکرید و بشنوید

پیل‌بچگانند اندر راهتان ** صید ایشان هست بس دلخواهتان 75

بس ضعیف‌اند و لطیف و بس سمین ** لیک مادر هست طالب در کمین

از پی فرزند صد فرسنگ راه ** او بگردد در حنین و آه آه

آتش و دود آید از خرطوم او ** الحذر زان کودک مرحوم او

اولیا اطفال حق‌اند ای پسر ** غایبی و حاضری بس با خبر

غایبی مندیش از نقصانشان ** کو کشد کین از برای جانشان 80

گفت اطفال من‌اند این اولیا ** در غریبی فرد از کار و کیا

از برای امتحان خوار و یتیم ** لیک اندر سر منم یار و ندیم

پشت‌دار جمله عصمتهای من ** گوییا هستند خود اجزای من

هان و هان این دلق‌پوشان من‌اند ** صد هزار اندر هزار و یک تن‌اند

ورنه کی کردی به یک چوبی هنر ** موسیی فرعون را زیر و زبر 85

ورنه کی کردی به یک نفرین بد ** نوح شرق و غرب را غرقاب خود

بر نکندی یک دعای لوط راد ** جمله شهرستانشان را بی مراد

گشت شهرستان چون فردوسشان ** دجله‌ی آب سیه رو بین نشان

سوی شامست این نشان و این خبر ** در ره قدسش ببینی در گذر

صد هزاران ز انبیای حق‌پرست ** خود بهر قرنی سیاستها بدست 90

گر بگویم وین بیان افزون شود ** خود جگر چه بود که کهها خون شود

خون شود کهها و باز آن بفسرد ** تو نبینی خون شدن کوری و رد

طرفه کوری دوربین تیزچشم ** لیک از اشتر نبیند غیر پشم

مو بمو بیند ز صرفه حرص انس ** رقص بی مقصود دارد همچو خرس

رقص آنجا کن که خود را بشکنی ** پنبه را از ریش شهوت بر کنی 95

رقص و جولان بر سر میدان کنند ** رقص اندر خون خود مردان کنند

چون رهند از دست خود دستی زنند ** چون جهند از نقص خود رقصی کنند

مطربانشان از درون دف می‌زنند ** بحرها در شورشان کف می‌زنند

تو نبینی لیک بهر گوششان ** برگها بر شاخها هم کف‌زنان

تو نبینی برگها را کف زدن ** گوش دل باید نه این گوش بدن 100

گوش سر بر بند از هزل و دروغ ** تا ببینی شهر جان با فروغ

سر کشد گوش محمد در سخن ** کش بگوید در نبی حق هو اذن

سر به سر گوشست و چشم است این نبی ** تازه زو ما مرضعست او ما صبی

این سخن پایان ندارد باز ران ** سوی اهل پیل و بر آغاز ران

بقیه‌ی قصه‌ی متعرضان پیل‌بچگان

هر دهان را پیل بویی می‌کند ** گرد معده‌ی هر بشر بر می‌تند 105

تا کجا یابد کباب پور خویش ** تا نماید انتقام و زور خویش

گوشتهای بندگان حق خوری ** غیبت ایشان کنی کیفر بری

هان که بویای دهانتان خالقست ** کی برد جان غیر آن کو صادقست

وای آن افسوسیی کش بوی‌گیر ** باشد اندر گور منکر یا نکیر

نه دهان دزدیدن امکان زان مهان ** نه دهان خوش کردن از دارودهان 110

آب و روغن نیست مر روپوش را ** راه حیلت نیست عقل و هوش را

چند کوبد زخمهای گرزشان ** بر سر هر ژاژخا و مرزشان