آنچنان مستی مباش ای بی‌خرد ** که به عقل آید پشیمانی خورد

آنچنان مستی مباش ای بی‌خرد ** که به عقل آید پشیمانی خورد 710

بلک از آن مستان که چون می می‌خورند ** عقلهای پخته حسرت می‌برند

ای گرفته همچو گربه موش پیر ** گر از آن می شیرگیری شیر گیر

ای بخورده از خیالی جام هیچ ** همچو مستان حقایق بر مپیچ

می‌فتی این سو و آن سو مست‌وار ** ای تو این سو نیستت زان سو گذار

گر بدان سو راه یابی بعد از آن ** گه بدین سو گه بدان سو سر فشان 715

جمله این سویی از آن سو کپ مزن ** چون نداری مرگ هرزه جان مکن

آن خضرجان کز اجل نهراسد او ** شاید ار مخلوق را نشناسد او

کام از ذوق توهم خوش کنی ** در دمی در خیک خود پرش کنی

پس به یک سوزن تهی گردی ز باد ** این چنین فربه تن عاقل مباد

کوزه‌ها سازی ز برف اندر شتا ** کی کند چون آب بیند آن وفا 720

افتادن شغال در خم رنگ و رنگین شدن و دعوی طاوسی کردن میان شغالان

آن شغالی رفت اندر خم رنگ ** اندر آن خم کرد یک ساعت درنگ

پس بر آمد پوستش رنگین شده ** که منم طاووس علیین شده

پشم رنگین رونق خوش یافته ** آفتاب آن رنگها بر تافته

دید خود را سبز و سرخ و فور و زرد ** خویشتن را بر شغالان عرضه کرد

جمله گفتند ای شغالک حال چیست ** که ترا در سر نشاطی ملتویست 725

از نشاط از ما کرانه کرده‌ای ** این تکبر از کجا آورده‌ای

یک شغالی پیش او شد کای فلان ** شید کردی یا شدی از خوش‌دلان

شید کردی تا به منبر بر جهی ** تا ز لاف این خلق را حسرت دهی

بس بکوشیدی ندیدی گرمیی ** پس ز شید آورده‌ای بی‌شرمیی

گرمی آن اولیا و انبیاست ** باز بی‌شرمی پناه هر دغاست 730

که التفات خلق سوی خود کشند ** که خوشیم و از درون بس ناخوشند

چرب کردن مرد لافی لب و سبلت خود را هر بامداد به پوست دنبه و بیرون آمدن میان حریفان کی من چنین خورده‌ام و چنان

پوست دنبه یافت شخصی مستهان ** هر صباحی چرب کردی سبلتان

در میان منعمان رفتی که من ** لوت چربی خورده‌ام در انجمن

دست بر سبلت نهادی در نوید ** رمز یعنی سوی سبلت بنگرید

کین گواه صدق گفتار منست ** وین نشان چرب و شیرین خوردنست 735

اشکمش گفتی جواب بی‌طنین ** که اباد الله کید الکاذبین

لاف تو ما را بر آتش بر نهاد ** کان سبال چرب تو بر کنده باد

گر نبودی لاف زشتت ای گدا ** یک کریمی رحم افکندی به ما

ور نمودی عیب و کژ کم باختی ** یک طبیبی داروی او ساختی

گفت حق که کژ مجنبان گوش و دم ** ینفعن الصادقین صدقهم 740

گفت اندر کژ مخسپ ای محتلم ** آنچ داری وا نما و فاستقم

ور نگویی عیب خود باری خمش ** از نمایش وز دغل خود را مکش

گر تو نقدی یافتی مگشا دهان ** هست در ره سنگهای امتحان

سنگهای امتحان را نیز پیش ** امتحانها هست در احوال خویش

گفت یزدان از ولادت تا بحین ** یفتنون کل عام مرتین 745

امتحان در امتحانست ای پدر ** هین به کمتر امتحان خود را مخر

آمن بودن بلعم باعور کی امتحانها کرد حضرت او را و از آنها روی سپید آمده بود

بلعم باعور و ابلیس لعین ** ز امتحان آخرین گشته مهین

او بدعوی میل دولت می‌کند ** معده‌اش نفرین سبلت می‌کند

کانچ پنهان می‌کند پیدایش کن ** سوخت ما را ای خدا رسواش کن

جمله اجزای تنش خصم ویند ** کز بهاری لافد ایشان در دیند 750

لاف وا داد کرمها می‌کند ** شاخ رحمت را ز بن بر می‌کند

راستی پیش آر یا خاموش کن ** وانگهان رحمت ببین و نوش کن

آن شکم خصم سبال او شده ** دست پنهان در دعا اندر زده

کای خدا رسوا کن این لاف لام ** تا بجنبد سوی ما رحم کرام

مستجاب آمد دعای آن شکم ** شورش حاجت بزد بیرون علم 755

گفت حق گر فاسقی و اهل صنم ** چون مرا خوانی اجابتها کنم

تو دعا را سخت گیر و می‌شخول ** عاقبت برهاندت از دست غول

چون شکم خود را به حضرت در سپرد ** گربه آمد پوست آن دنبه ببرد

از پس گربه دویدند او گریخت ** کودک از ترس عتابش رنگ ریخت