آن زنان با طفلکان بیرون شدند ** شادمان تا خیمه‌ی شه آمدند

هر زن نوزاده بیرون شد ز شهر ** سوی میدان غافل از دستان و قهر 945

چون زنان جمله بدو گرد آمدند ** هرچه بود آن نر ز مادر بستدند

سر بریدندش که اینست احتیاط ** تا نروید خصم و نفزاید خباط

بوجود آمدن موسی و آمدن عوانان به خانه‌ی عمران و وحی آمدن به مادر موسی کی موسی را در آتش انداز

خود زن عمران که موسی برده بود ** دامن اندر چید از آن آشوب و دود

آن زنان قابله در خانه‌ها ** بهر جاسوسی فرستاد آن دغا

غمز کردندش که اینجا کودکیست ** نامد او میدان که در وهم و شکیست 950

اندرین کوچه یکی زیبا زنیست ** کودکی دارد ولیکن پرفنیست

پس عوانان آمدند او طفل را ** در تنور انداخت از امر خدا

وحی آمد سوی زن زان با خبر ** که ز اصل آن خلیلست این پسر

عصمت یا نار کونی باردا ** لا تکون النار حرا شاردا

زن بوحی انداخت او را در شرر ** بر تن موسی نکرد آتش اثر 955

پس عوانان بی مراد آن سو شدند ** باز غمازان کز آن واقف بدند

با عوانان ماجرا بر داشتند ** پیش فرعون از برای دانگ چند

کای عوانان باز گردید آن طرف ** نیک نیکو بنگرید اندر غرف

وحی آمدن به مادر موسی کی موسی را در آب افکن

باز وحی آمد که در آبش فکن ** روی در اومید دار و مو مکن

در فکن در نیلش و کن اعتماد ** من ترا با وی رسانم رو سپید 960

این سخن پایان ندارد مکرهاش ** جمله می‌پیچید هم در ساق و پاش

صد هزاران طفل می‌کشت او برون ** موسی اندر صدر خانه در درون

از جنون می‌کشت هر جا بد جنین ** از حیل آن کورچشم دوربین

اژدها بد مکر فرعون عنود ** مکر شاهان جهان را خورده بود

لیک ازو فرعون‌تر آمد پدید ** هم ورا هم مکر او را در کشید 965

اژدها بود و عصا شد اژدها ** این بخورد آن را به توفیق خدا

دست شد بالای دست این تا کجا ** تا بیزدان که الیه المنتهی

کان یکی دریاست بی غور و کران ** جمله دریاها چو سیلی پیش آن

حیله‌ها و چاره‌ها گر اژدهاست ** پیش الا الله آنها جمله لاست

چون رسید اینجا بیانم سر نهاد ** محو شد والله اعلم بالرشاد 970

آنچ در فرعون بود اندر تو هست ** لیک اژدرهات محبوس چهست

ای دریغ این جمله احوال توست ** تو بر آن فرعون بر خواهیش بست

گر ز تو گویند وحشت زایدت ** ور ز دیگر آفسان بنمایدت

چه خرابت می‌کند نفس لعین ** دور می‌اندازدت سخت این قرین

آتشت را هیزم فرعون نیست ** ورنه چون فرعون او شعله‌زنیست 975

حکایت مارگیر کی اژدهای فسرده را مرده پنداشت در ریسمانهاش پیچید و آورد به بغداد

یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی ** تا بری زین راز سرپوشیده بوی

مارگیری رفت سوی کوهسار ** تا بگیرد او به افسونهاش مار

گر گران و گر شتابنده بود ** آنک جویندست یابنده بود

در طلب زن دایما تو هر دو دست ** که طلب در راه نیکو رهبرست

لنگ و لوک و خفته‌شکل و بی‌ادب ** سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب 980

گه بگفت و گه بخاموشی و گه ** بوی کردن گیر هر سو بوی شه

گفت آن یعقوب با اولاد خویش ** جستن یوسف کنید از حد بیش

هر حس خود را درین جستن بجد ** هر طرف رانید شکل مستعد

گفت از روح خدا لا تیاسوا ** همچو گم کرده پسر رو سو بسو

از ره حس دهان پرسان شوید ** گوش را بر چار راه آن نهید 985

هر کجا بوی خوش آید بو برید ** سوی آن سر کاشنای آن سرید

هر کجا لطفی ببینی از کسی ** سوی اصل لطف ره یابی عسی

این همه خوشها ز دریاییست ژرف ** جزو را بگذار و بر کل دار طرف

جنگهای خلق بهر خوبیست ** برگ بی برگی نشان طوبیست

خشمهای خلق بهر آشتیست ** دام راحت دایما بی‌راحتیست 990

هر زدن بهر نوازش را بود ** هر گله از شکر آگه می‌کند

بوی بر از جزو تا کل ای کریم ** بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

جنگها می آشتی آرد درست ** مار گیر از بهر یاری مار جست