رقص و جولان بر سر میدان کنند ** رقص اندر خون خود مردان کنند

چون رهند از دست خود دستی زنند ** چون جهند از نقص خود رقصی کنند

مطربانشان از درون دف می‌زنند ** بحرها در شورشان کف می‌زنند

تو نبینی لیک بهر گوششان ** برگها بر شاخها هم کف‌زنان

تو نبینی برگها را کف زدن ** گوش دل باید نه این گوش بدن 100

گوش سر بر بند از هزل و دروغ ** تا ببینی شهر جان با فروغ

سر کشد گوش محمد در سخن ** کش بگوید در نبی حق هو اذن

سر به سر گوشست و چشم است این نبی ** تازه زو ما مرضعست او ما صبی

این سخن پایان ندارد باز ران ** سوی اهل پیل و بر آغاز ران

بقیه‌ی قصه‌ی متعرضان پیل‌بچگان

هر دهان را پیل بویی می‌کند ** گرد معده‌ی هر بشر بر می‌تند 105

تا کجا یابد کباب پور خویش ** تا نماید انتقام و زور خویش

گوشتهای بندگان حق خوری ** غیبت ایشان کنی کیفر بری

هان که بویای دهانتان خالقست ** کی برد جان غیر آن کو صادقست

وای آن افسوسیی کش بوی‌گیر ** باشد اندر گور منکر یا نکیر

نه دهان دزدیدن امکان زان مهان ** نه دهان خوش کردن از دارودهان 110

آب و روغن نیست مر روپوش را ** راه حیلت نیست عقل و هوش را

چند کوبد زخمهای گرزشان ** بر سر هر ژاژخا و مرزشان

گرز عزرائیل را بنگر اثر ** گر نبینی چوب و آهن در صور

هم بصورت می‌نماید گه گهی ** زان همان رنجور باشد آگهی

گوید آن رنجور ای یاران من ** چیست این شمشیر بر ساران من 115

ما نمی‌بینیم باشد این خیال ** چه خیالست این که این هست ارتحال

چه خیالست این که این چرخ نگون ** از نهیب این خیالی شد کنون

گرزها و تیغها محسوس شد ** پیش بیمار و سرش منکوس شد

او همی‌بیند که آن از بهر اوست ** چشم دشمن بسته زان و چشم دوست

حرص دنیا رفت و چشمش تیز شد ** چشم او روشن گه خون‌ریز شد 120

مرغ بی‌هنگام شد آن چشم او ** از نتیجه‌ی کبر او و خشم او

سر بریدن واجب آید مرغ را ** کو بغیر وقت جنباند درا

هر زمان نزعیست جزو جانت را ** بنگر اندر نزع جان ایمانت را

عمر تو مانند همیان زرست ** روز و شب مانند دینار اشمرست

می‌شمارد می‌دهد زر بی وقوف ** تا که خالی گردد و آید خسوف 125

گر ز که بستانی و ننهی بجای ** اندر آید کوه زان دادن ز پای

پس بنه بر جای هر دم را عوض ** تا ز واسجد واقترب یابی غرض

در تمامی کارها چندین مکوش ** جز به کاری که بود در دین مکوش

عاقبت تو رفت خواهی ناتمام ** کارهاات ابتر و نان تو خام

وان عمارت کردن گور و لحد ** نه به سنگست و به چوب و نه لبد 130

بلک خود را در صفا گوری کنی ** در منی او کنی دفن منی

خاک او گردی و مدفون غمش ** تا دمت یابد مددها از دمش

گورخانه و قبه‌ها و کنگره ** نبود از اصحاب معنی آن سره

بنگر اکنون زنده اطلس‌پوش را ** هیچ اطلس دست گیرد هوش را

در عذاب منکرست آن جان او ** گزدم غم دل دل غمدان او 135

از برون بر ظاهرش نقش و نگار ** وز درون ز اندیشه‌ها او زار زار

و آن یکی بینی در آن دلق کهن ** چون نبات اندیشه و شکر سخن

بازگشتن به حکایت پیل

گفت ناصح بشنوید این پند من ** تا دل و جانتان نگردد ممتحن

با گیاه و برگها قانع شوید ** در شکار پیل‌بچگان کم روید

من برون کردم ز گردن وام نصح ** جز سعادت کی بود انجام نصح 140

من به تبلیغ رسالت آمدم ** تا رهانم مر شما را از ندم

هین مبادا که طمع رهتان زند ** طمع برگ از بیخهاتان بر کند

این بگفت و خیربادی کرد و رفت ** گشت قحط و جوعشان در راه زفت

ناگهان دیدند سوی جاده‌ای ** پور پیلی فربهی نو زاده‌ای

اندر افتادند چون گرگان مست ** پاک خوردندش فرو شستند دست 145