محسنان مردند و احسانها بماند ** ای خنک آن را که این مرکب براند

ظالمان مردند و ماند آن ظلمها ** وای جانی کو کند مکر و دها

گفت پیغامبر خنک آن را که او ** شد ز دنیا ماند ازو فعل نکو

مرد محسن لیک احسانش نمرد ** نزد یزدان دین و احسان نیست خرد

وای آنکو مرد و عصیانش نمود ** تا نپنداری به مرگ او جان ببرد 1205

این رها کن زانک شاعر بر گذر ** وام‌دارست و قوی محتاج زر

برد شاعر شعر سوی شهریار ** بر امید بخشش و احسان پار

نازنین شعری پر از در درست ** بر امید و بوی اکرام نخست

شاه هم بر خوی خود گفتش هزار ** چون چنین بد عادت آن شهریار

لیک این بار آن وزیر پر ز جود ** بر براق عز ز دنیا رفته بود 1210

بر مقام او وزیر نو رئیس ** گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس

گفت ای شه خرجها داریم ما ** شاعری را نبود این بخشش جزا

من به ربع عشر این ای مغتنم ** مرد شاعر را خوش و راضی کنم

خلق گفتندش که او از پیش‌دست ** ده هزاران زین دلاور برده است

بعد شکر کلک خایی چون کند ** بعد سلطانی گدایی چون کند 1215

گفت بفشارم ورا اندر فشار ** تا شود زار و نزار از انتظار

آنگه ار خاکش دهم از راه من ** در رباید هم‌چو گلبرگ از چمن

این به من بگذار که استادم درین ** گر تقاضاگر بود هر آتشین

از ثریا گر بپرد تا ثری ** نرم گردد چون ببیند او مرا

گفت سلطانش برو فرمان تراست ** لیک شادش کن که نیکوگوی ماست 1220

گفت او را و دو صد اومیدلیس ** تو به من بگذار این بر من نویس

پس فکندش صاحب اندر انتظار ** شد زمستان و دی و آمد بهار

شاعر اندر انتظارش پیر شد ** پس زبون این غم و تدبیر شد

گفت اگر زر نه که دشنامم دهی ** تا رهد جانم ترا باشم رهی

انتظارم کشت باری گو برو ** تا رهد این جان مسکین از گرو 1225

بعد از آنش داد ربع عشر آن ** ماند شاعر اندر اندیشه‌ی گران

کانچنان نقد و چنان بسیار بود ** این که دیر اشکفت دسته‌ی خار بود

پس بگفتندش که آن دستور راد ** رفت از دنیا خدا مزدت دهاد

که مضاعف زو همی‌شد آن عطا ** کم همی‌افتاد بخشش را خطا

این زمان او رفت و احسان را ببرد ** او نمرد الحق بلی احسان بمرد 1230

رفت از ما صاحب راد و رشید ** صاحب سلاخ درویشان رسید

رو بگیر این را و زینجا شب گریز ** تا نگیرد با تو این صاحب‌ستیز

ما به صد حیلت ازو این هدیه را ** بستدیم ای بی‌خبر از جهد ما

رو بایشان کرد و گفت ای مشفقان ** از کجا آمد بگویید این عوان

چیست نام این وزیر جامه‌کن ** قوم گفتندش که نامش هم حسن 1235

گفت یا رب نام آن و نام این ** چون یکی آمد دریغ ای رب دین

آن حسن نامی که از یک کلک او ** صد وزیر و صاحب آید جودخو

این حسن کز ریش زشت این حسن ** می‌توان بافید ای جان صد رسن

بر چنین صاحب چو شه اصغا کند ** شاه و ملکش را ابد رسوا کند

مانستن بدرایی این وزیر دون در افساد مروت شاه به وزیر فرعون یعنی هامان در افساد قابلیت فرعون

چند آن فرعون می‌شد نرم و رام ** چون شنیدی او ز موسی آن کلام 1240

آن کلامی که بدادی سنگ شیر ** از خوشی آن کلام بی‌نظیر

چون بهامان که وزیرش بود او ** مشورت کردی که کینش بود خو

پس بگفتی تا کنون بودی خدیو ** بنده گردی ژنده‌پوشی را بریو

هم‌چو سنگ منجنیقی آمدی ** آن سخن بر شیشه خانه‌ی او زدی

هر چه صد روز آن کلیم خوش‌خطاب ** ساختی در یک‌دم او کردی خراب 1245

عقل تو دستور و مغلوب هواست ** در وجودت ره‌زن راه خداست

ناصحی ربانیی پندت دهد ** آن سخن را او به فن طرحی نهد

کین نه بر جایست هین از جا مشو ** نیست چندان با خود آ شیدا مشو

وای آن شه که وزیرش این بود ** جای هر دو دوزخ پر کین بود

شاد آن شاهی که او را دست‌گیر ** باشد اندر کار چون آصف وزیر 1250