پس ستون این جهان خود غفلتست ** چیست دولت کین دوادو با لتست

پس ستون این جهان خود غفلتست ** چیست دولت کین دوادو با لتست 1330

اولش دو دو به آخر لت بخور ** جز درین ویرانه نبود مرگ خر

تو به جد کاری که بگرفتی به دست ** عیبش این دم بر تو پوشیده شدست

زان همی تانی بدادن تن به کار ** که بپوشید از تو عیبش کردگار

همچنین هر فکر که گرمی در آن ** عیب آن فکرت شدست از تو نهان

بر تو گر پیدا شدی زو عیب و شین ** زو رمیدی جانت بعد المشرقین 1335

حال که آخر زو پشیمان می‌شوی ** گر بود این حال اول کی دوی

پس بپوشید اول آن بر جان ما ** تا کنیم آن کار بر وفق قضا

چون قضا آورد حکم خود پدید ** چشم وا شد تا پشیمانی رسید

این پشیمانی قضای دیگرست ** این پشیمانی بهل حق را پرست

ور کنی عادت پشیمان خور شوی ** زین پشیمانی پشیمان‌تر شوی 1340

نیم عمرت در پریشانی رود ** نیم دیگر در پشیمانی رود

ترک این فکر و پریشانی بگو ** حال و یار و کار نیکوتر بجو

ور نداری کار نیکوتر به دست ** پس پشیمانیت بر فوت چه است

گر همی دانی ره نیکو پرست ** ور ندانی چون بدانی کین به دست

بد ندانی تا ندانی نیک را ** ضد را از ضد توان دید ای فتی 1345

چون ز ترک فکر این عاجز شدی ** از گناه آنگاه هم عاجز بدی

چون بدی عاجز پشیمانی ز چیست ** عاجزی را باز جو کز جذب کیست

عاجزی بی‌قادری اندر جهان ** کس ندیدست و نباشد این بدان

همچنین هر آرزو که می‌بری ** تو ز عیب آن حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو ** خود رمیدی جان تو زان جست و جو 1350

گر نمودی عیب آن کار او ترا ** کس نبردی کش کشان آن سو ترا

وان دگر کار کز آن هستی نفور ** زان بود که عیبش آمد در ظهور

ای خدای رازدان خوش‌سخن ** عیب کار بد ز ما پنهان مکن

عیب کار نیک را منما به ما ** تا نگردیم از روش سرد و هبا

هم بر آن عادت سلیمان سنی ** رفت در مسجد میان روشنی 1355

قاعده‌ی هر روز را می‌جست شاه ** که ببیند مسجد اندر نو گیاه

دل ببیند سر بدان چشم صفی ** آن حشایش که شد از عامه خفی

قصه‌ی صوفی کی در میان گلستان سر به زانو مراقب بود یارانش گفتند سر برآور تفرج کن بر گلستان و ریاحین و مرغان و آثار رحمةالله تعالی

صوفیی در باغ از بهر گشاد ** صوفیانه روی بر زانو نهاد

پس فرو رفت او به خود اندر نغول ** شد ملول از صورت خوابش فضول

که چه خسپی آخر اندر رز نگر ** این درختان بین و آثار و خضر 1360

امر حق بشنو که گفتست انظروا ** سوی این آثار رحمت آر رو

گفت آثارش دلست ای بوالهوس ** آن برون آثار آثارست و بس

باغها و سبزه‌ها در عین جان ** بر برون عکسش چو در آب روان

آن خیال باغ باشد اندر آب ** که کند از لطف آب آن اضطراب

باغها و میوه‌ها اندر دلست ** عکس لطف آن برین آب و گلست 1365

گر نبودی عکس آن سرو سرور ** پس نخواندی ایزدش دار الغرور

این غرور آنست یعنی این خیال ** هست از عکس دل و جان رجال

جمله مغروران برین عکس آمده ** بر گمانی کین بود جنت‌کده

می‌گریزند از اصول باغها ** بر خیالی می‌کنند آن لاغها

چونک خواب غفلت آیدشان به سر ** راست بینند و چه سودست آن نظر 1370

بس به گورستان غریو افتاد و آه ** تا قیامت زین غلط وا حسرتاه

ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد ** یعنی او از اصل این رز بوی برد

قصه‌ی رستن خروب در گوشه‌ی مسجد اقصی و غمگین شدن سلیمان علیه‌السلام از آن چون به سخن آمد با او و خاصیت و نام خود بگفت

پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای ** نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای

دید بس نادر گیاهی سبز و تر ** می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

پس سلامش کرد در حال آن حشیش ** او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش 1375

گفت نامت چیست برگو بی‌دهان ** گفت خروبست ای شاه جهان

گفت اندر تو چه خاصیت بود ** گفت من رستم مکان ویران شود

من که خروبم خراب منزلم ** هادم بنیاد این آب و گلم

پس سلیمان آن زمان دانست زود ** که اجل آمد سفر خواهد نمود