از شکافی که ندارد هیچ وهم ** صاحب خانه و ندارد هیچ سهم

از نبی بر خوان که دیو و قوم او ** می‌برند از حال انسی خفیه بو 1780

از رهی که انس از آن آگاه نیست ** زانک زین محسوس و زین اشباه نیست

در میان ناقدان زرقی متن ** با محک ای قلب دون لافی مزن

مر محک را ره بود در نقد و قلب ** که خدایش کرد امیر جسم و قلب

چون شیاطین با غلیظیهای خویش ** واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

مسلکی دارند دزدیده درون ** ما ز دزدیهای ایشان سرنگون 1785

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند ** صاحب نقب و شکاف روزنند

پس چرا جان‌های روشن در جهان ** بی‌خبر باشند از حال نهان

در سرایت کمتر از دیوان شدند ** روحها که خیمه بر گردون زدند

دیو دزدانه سوی گردون رود ** از شهاب محرق او مطعون شود

سرنگون از چرخ زیر افتد چنان ** که شقی در جنگ از زخم سنان 1790

آن ز رشک روحهای دل‌پسند ** از فلکشان سرنگون می‌افکنند

تو اگر شلی و لنگ و کور و کر ** این گمان بر روحهای مه مبر

شرم دار و لاف کم زن جان مکن ** که بسی جاسوس هست آن سوی تن

دریافتن طبیبان الهی امراض دین و دل را در سیمای مرید و بیگانه و لحن گفتار او و رنگ چشم او و بی این همه نیز از راه دل کی انهم جواسیس القلوب فجالسوهم بالصدق

این طبیبان بدن دانش‌ورند ** بر سقام تو ز تو واقف‌ترند

تا ز قاروره همی‌بینند حال ** که ندانی تو از آن رو اعتلال 1795

هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم ** بو برند از تو بهر گونه سقم

پس طبیبان الهی در جهان ** چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

هم ز نبضت هم ز چشمت هم ز رنگ ** صد سقم بینند در تو بی‌درنگ

این طبیبان نوآموزند خود ** که بدین آیاتشان حاجت بود

کاملان از دور نامت بشنوند ** تا به قعر باد و بودت در دوند 1800

بلک پیش از زادن تو سالها ** دیده باشندت ترا با حالها

مژده دادن ابویزید از زادن ابوالحسن خرقانی قدس الله روحهما پیش از سالها و نشان صورت او سیرت او یک به یک و نوشتن تاریخ‌نویسان آن در جهت رصد

آن شنیدی داستان بایزید ** که ز حال بوالحسن پیشین چه دید

روزی آن سلطان تقوی می‌گذشت ** با مریدان جانب صحرا و دشت

بوی خوش آمد مر او را ناگهان ** در سواد ری ز سوی خارقان

هم بدانجا ناله‌ی مشتاق کرد ** بوی را از باد استنشاق کرد 1805

بوی خوش را عاشقانه می‌کشید ** جان او از باد باده می‌چشید

کوزه‌ای کو از یخابه پر بود ** چون عرق بر ظاهرش پیدا شود

آن ز سردی هوا آبی شدست ** از درون کوزه نم بیرون نجست

باد بوی‌آور مر او را آب گشت ** آب هم او را شراب ناب گشت

چون درو آثار مستی شد پدید ** یک مرید او را از آن دم بر رسید 1810

پس بپرسیدش که این احوال خوش ** که برونست از حجاب پنج و شش

گاه سرخ و گاه زرد و گه سپید ** می‌شود رویت چه حالست و نوید

می‌کشی بوی و به ظاهر نیست گل ** بی‌شک از غیبست و از گلزار کل

ای تو کام جان هر خودکامه‌ای ** هر دم از غیبت پیام و نامه‌ای

هر دمی یعقوب‌وار از یوسفی ** می‌رسد اندر مشام تو شفا 1815

قطره‌ای بر ریز بر ما زان سبو ** شمه‌ای زان گلستان با ما بگو

خو نداریم ای جمال مهتری ** که لب ما خشک و تو تنها خوری

ای فلک‌پیمای چست چست‌خیز ** زانچ خوردی جرعه‌ای بر ما بریز

میر مجلس نیست در دوران دگر ** جز تو ای شه در حریفان در نگر

کی توان نوشید این می زیردست ** می یقین مر مرد را رسواگرست 1820

بوی را پوشیده و مکنون کند ** چشم مست خویشتن را چون کند

خود نه آن بویست این که اندر جهان ** صد هزاران پرده‌اش دارد نهان

پر شد از تیزی او صحرا و دشت ** دشت چه کز نه فلک هم در گذشت

این سر خم را به کهگل در مگیر ** کین برهنه نیست خود پوشش‌پذیر

لطف کن ای رازدان رازگو ** آنچ بازت صید کردش بازگو 1825

گفت بوی بوالعجب آمد به من ** هم‌چنانک مر نبی را از یمن

که محمد گفت بر دست صبا ** از یمن می‌آیدم بوی خدا

بوی رامین می‌رسد از جان ویس ** بوی یزدان می‌رسد هم از اویس