آتش که اول ز آهن می‌جهد ** او قدم بس سست بیرون می‌نهد

دایه‌اش پنبه‌ست اول لیک اخیر ** می‌رساند شعله‌ها او تا اثیر 1875

مرد اول بسته‌ی خواب و خورست ** آخر الامر از ملایک برترست

در پناه پنبه و کبریتها ** شعله و نورش برآیدت بر سها

عالم تاریک روشن می‌کند ** کنده‌ی آهن به سوزن می‌کند

گرچه آتش نیز هم جسمانی است ** نه ز روحست و نه از روحانی است

جسم را نبود از آن عز بهره‌ای ** جسم پیش بحر جان چون قطره‌ای 1880

جسم از جان روزافزون می‌شود ** چون رود جان جسم بین چون می‌شود

حد جسمت یک دو گز خود بیش نیست ** جان تو تا آسمان جولان‌کنیست

تا به بغداد و سمرقند ای همام ** روح را اندر تصور نیم گام

دو درم سنگست پیه چشمتان ** نور روحش تا عنان آسمان

نور بی این چشم می‌بیند به خواب ** چشم بی‌این نور چه بود جز خراب 1885

جان ز ریش و سبلت تن فارغست ** لیک تن بی‌جان بود مردار و پست

بارنامه‌ی روح حیوانیست این ** پیشتر رو روح انسانی ببین

بگذر از انسان هم و از قال و قیل ** تا لب دریای جان جبرئیل

بعد از آنت جان احمد لب گزد ** جبرئیل از بیم تو واپس خزد

گوید ار آیم به قدر یک کمان ** من به سوی تو بسوزم در زمان 1890

آشفتن آن غلام از نارسیدن جواب رقعه از قبل پادشاه

این بیابان خود ندارد پا و سر ** بی‌جواب نامه خستست آن پسر

کای عجب چونم نداد آن شه جواب ** با خیانت کرد رقعه‌بر ز تاب

رقعه پنهان کرد و ننمود آن به شاه ** کو منافق بود و آبی زیر کاه

رقعه‌ی دیگر نویسم ز آزمون ** دیگری جویم رسول ذو فنون

بر امیر و مطبخی و نامه‌بر ** عیب بنهاده ز جهل آن بی‌خبر 1895

هیچ گرد خود نمی‌گردد که من ** کژروی کردم چو اندر دین شمن

کژ وزیدن باد بر سلیمان علیه‌السلام به سبب زلت او

باد بر تخت سلیمان رفت کژ ** پس سلیمان گفت بادا کژ مغژ

باد هم گفت ای سیلمان کژ مرو ** ور روی کژ از کژم خشمین مشو

این ترازو بهر این بنهاد حق ** تا رود انصاف ما را در سبق

از ترازو کم کنی من کم کنم ** تا تو با من روشنی من روشنم 1900

هم‌چنین تاج سلیمان میل کرد ** روز روشن را برو چون لیل کرد

گفت تا جا کژ مشو بر فرق من ** آفتابا کم مشو از شرق من

راست می‌کرد او به دست آن تاج را ** باز کژ می‌شد برو تاج ای فتی

هشت بارش راست کرد و گشت کژ ** گفت تاجا چیست آخر کژ مغژ

گفت اگر صد ره کنی تو راست من ** کژ شوم چون کژ روی ای متمن 1905

پس سلیمان اندرونه راست کرد ** دل بر آن شهوت که بودش کرد سرد

بعد از آن تاجش همان دم راست شد ** آنچنان که تاج را می‌خواست شد

بعد از آنش کژ همی کرد او به قصد ** تاج او می‌گشت تارک‌جو به قصد

هشت کرت کژ بکرد آن مهترش ** راست می‌شد تاج بر فرق سرش

تاج ناطق گشت کای شه ناز کن ** چون فشاندی پر ز گل پرواز کن 1910

نیست دستوری کزین من بگذرم ** پرده‌های غیب این برهم درم

بر دهانم نه تو دست خود ببند ** مر دهانم را ز گفت ناپسند

پس ترا هر غم که پیش آید ز درد ** بر کسی تهمت منه بر خویش گرد

ظن مبر بر دیگری ای دوستکام ** آن مکن که می‌سگالید آن غلام

گاه جنگش با رسول و مطبخی ** گاه خشمش با شهنشاه سخی 1915

هم‌چو فرعونی که موسی هشته بود ** طفلکان خلق را سر می‌ربود

آن عدو در خانه‌ی آن کور دل ** او شده اطفال را گردن گسل

تو هم از بیرون بدی با دیگران ** واندرون خوش گشته با نفس گران

خود عدوت اوست قندش می‌دهی ** وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

هم‌چو فرعونی تو کور و کوردل ** با عدو خوش بی‌گناهان را مذل 1920

چند فرعونا کشی بی‌جرم را ** می‌نوازی مر تن پر غرم را

عقل او بر عقل شاهان می‌فزود ** حکم حق بی‌عقل و کورش کرده بود

مهر حق بر چشم و بر گوش خرد ** گر فلاطونست حیوانش کند