وآن سوم پند دهم من بر درخت ** که ازین سه پند گردی نیکبخت

وآن سوم پند دهم من بر درخت ** که ازین سه پند گردی نیکبخت 2250

آنچ بر دستست اینست آن سخن ** که محالی را ز کس باور مکن

بر کفش چون گفت اول پند زفت ** گشت آزاد و بر آن دیوار رفت

گفت دیگر بر گذشته غم مخور ** چون ز تو بگذشت زان حسرت مبر

بعد از آن گفتش که در جسمم کتیم ** ده درمسنگست یک در یتیم

دولت تو بخت فرزندان تو ** بود آن گوهر به حق جان تو 2255

فوت کردی در که روزی‌ات نبود ** که نباشد مثل آن در در وجود

آنچنان که وقت زادن حامله ** ناله دارد خواجه شد در غلغله

مرغ گفتش نی نصیحت کردمت ** که مبادا بر گذشته‌ی دی غمت

چون گذشت و رفت غم چون می‌خوری ** یا نکردی فهم پندم یا کری

وان دوم پندت بگفتم کز ضلال ** هیچ تو باور مکن قول محال 2260

من نیم خود سه درمسنگ ای اسد ** ده درمسنگ اندرونم چون بود

خواجه باز آمد به خود گفتا که هین ** باز گو آن پند خوب سیومین

گفت آری خوش عمل کردی بدان ** تا بگویم پند ثالث رایگان

پند گفتن با جهول خوابناک ** تخت افکندن بود در شوره خاک

چاک حمق و جهل نپذیرد رفو ** تخم حکمت کم دهش ای پندگو 2265

چاره اندیشیدن آن ماهی نیم‌عاقل و خود را مرده کردن

گفت ماهی دگر وقت بلا ** چونک ماند از سایه‌ی عاقل جدا

کو سوی دریا شد و از غم عتیق ** فوت شد از من چنان نیکو رفیق

لیک زان نندیشم و بر خود زنم ** خویشتن را این زمان مرده کنم

پس برآرم اشکم خود بر زبر ** پشت زیر و می‌روم بر آب بر

می‌روم بر وی چنانک خس رود ** نی بسباحی چنانک کس رود 2270

مرده گردم خویش بسپارم به آب ** مرگ پیش از مرگ امنست از عذاب

مرگ پیش از مرگ امنست ای فتی ** این چنین فرمود ما را مصطفی

گفت موتواکلکم من قبل ان ** یاتی الموت تموتوا بالفتن

هم‌چنان مرد و شکم بالا فکند ** آب می‌بردش نشیب و گه بلند

هر یکی زان قاصدان بس غصه برد ** که دریغا ماهی بهتر بمرد 2275

شاد می‌شد او کز آن گفت دریغ ** پیش رفت این بازیم رستم ز تیغ

پس گرفتش یک صیاد ارجمند ** پس برو تف کرد و بر خاکش فکند

غلط غلطان رفت پنهان اندر آب ** ماند آن احمق همی‌کرد اضطراب

از چپ و از راست می‌جست آن سلیم ** تا بجهد خویش برهاند گلیم

دام افکندند و اندر دام ماند ** احمقی او را در آن آتش نشاند 2280

بر سر آتش به پشت تابه‌ای ** با حماقت گشت او همخوابه‌ایی

او همی جوشید از تف سعیر ** عقل می‌گفتش الم یاتک نذیر

او همی‌گفت از شکنجه وز بلا ** هم‌چو جان کافران قالوا بلی

باز می‌گفت او که گر این بار من ** وا رهم زین محنت گردن‌شکن

من نسازم جز به دریایی وطن ** آبگیری را نسازم من سکن 2285

آب بی‌حد جویم و آمن شوم ** تا ابد در امن و صحت می‌روم

بیان آنک عهد کردن احمق وقت گرفتاری و ندم هیچ وفایی ندارد کی لو ردوالعادوا لما نهوا عنه و انهم لکاذبون صبح کاذب وفا ندارد

عقل می‌گفتش حماقت با توست ** با حماقت عقل را آید شکست

عقل را باشد وفای عهدها ** تو نداری عقل رو ای خربها

عقل را یاد آید از پیمان خود ** پرده‌ی نسیان بدراند خرد

چونک عقلت نیست نسیان میر تست ** دشمن و باطل کن تدبیر تست 2290

از کمی عقل پروانه‌ی خسیس ** یاد نارد ز آتش و سوز و حسیس

چونک پرش سوخت توبه می‌کند ** آز و نسیانش بر آتش می‌زند

ضبط و درک و حافظی و یادداشت ** عقل را باشد که عقل آن را فراشت

چونک گوهر نیست تابش چون بود ** چون مذکر نیست ایابش چون بود

این تمنی هم ز بی‌عقلی اوست ** که نبیند کان حماقت را چه خوست 2295

آن ندامت از نتیجه‌ی رنج بود ** نه ز عقل روشن چون گنج بود

چونک شد رنج آن ندامت شد عدم ** می‌نیرزد خاک آن توبه و ندم

آن ندم از ظلمت غم بست بار ** پس کلام اللیل یمحوه النهار

چون برفت آن ظلمت غم گشت خوش ** هم رود از دل نتیجه و زاده‌اش