وقت کشت آمد زهی پر سود کشت ** این بگفت و گریه کرد و گرم گشت

بر جهید از جا و گفتا بخ لک ** آفتابی تاجر گشتت ای کلک 2600

عیب کل را خود بپوشاند کلاه ** خاصه چون باشد کله خورشید و ماه

هم در آن مجلس که بشنیدی تو این ** چون نگفتی آری و صد آفرین

این سخن در گوش خورشید ار شدی ** سرنگون بر بوی این زیر آمدی

هیچ می‌دانی چه وعده‌ست و چه داد ** می‌کند ابلیس را حق افتقاد

چون بدین لطف آن کریمت باز خواند ** ای عجب چون زهره‌ات بر جای ماند 2605

زهره‌ات ندرید تا زان زهره‌ات ** بودی اندر هر دو عالم بهره‌ات

زهره‌ای کز بهره‌ی حق بر درد ** چون شهیدان از دو عالم بر خورد

غافلی هم حکمتست و این عمی ** تا بماند لیک تا این حد چرا

غافلی هم حکمتست و نعمتست ** تا نپرد زود سرمایه ز دست

لیک نی چندانک ناسوری شود ** زهر جان و عقل رنجوری شود 2610

خود کی یابد این چنین بازار را ** که به یک گل می‌خری گلزار را

دانه‌ای را صد درختستان عوض ** حبه‌ای را آمدت صد کان عوض

کان لله دادن آن حبه است ** تا که کان‌الله له آید به دست

زآنک این هوی ضعیف بی‌قرار ** هست شد زان هوی رب پایدار

هوی فانی چونک خود فا او سپرد ** گشت باقی دایم و هرگز نمرد 2615

هم‌چو قطره‌ی خایف از باد و ز خاک ** که فنا گردد بدین هر دو هلاک

چون به اصل خود که دریا بود جست ** از تف خورشید و باد و خاک رست

ظاهرش گم گشت در دریا و لیک ** ذات او معصوم و پا بر جا و نیک

هین بده ای قطره خود را بی‌ندم ** تا بیابی در بهای قطره یم

هین بده ای قطره خود را این شرف ** در کف دریا شو آمن از تلف 2620

خود کرا آید چنین دولت به دست ** قطره‌ای را بحری تقاضاگر شدست

الله الله زود بفروش و بخر ** قطره‌ای ده بحر پر گوهر ببر

الله الله هیچ تاخیری مکن ** که ز بحر لطف آمد این سخن

لطف اندر لطف این گم می‌شود ** که اسفلی بر چرخ هفتم می‌شود

هین که یک بازی فتادت بوالعجب ** هیچ طالب این نیابد در طلب 2625

گفت با هامان بگویم ای ستیر ** شاه را لازم بود رای وزیر

گفت با هامان مگو این راز را ** کور کمپیری چه داند باز را

قصه‌ی باز پادشاه و کمپیر زن

باز اسپیدی به کمپیری دهی ** او ببرد ناخنش بهر بهی

ناخنی که اصل کارست و شکار ** کور کمپیری ببرد کوروار

که کجا بودست مادر که ترا ** ناخنان زین سان درازست ای کیا 2630

ناخن و منقار و پرش را برید ** وقت مهر این می‌کند زال پلید

چونک تتماجش دهد او کم خورد ** خشم گیرد مهرها را بر درد

که چنین تتماج پختم بهر تو ** تو تکبر می‌نمایی و عتو

تو سزایی در همان رنج و بلا ** نعمت و اقبال کی سازد ترا

آن تتماجش دهد کین را بگیر ** گر نمی‌خواهی که نوشی زان فطیر 2635

آب تتماجش نگیرد طبع باز ** زال بترنجد شود خشمش دراز

از غضب شربای سوزان بر سرش ** زن فرو ریزد شود کل مغفرش

اشک از آن چشمش فرو ریزد ز سوز ** یاد آرد لطف شاه دل‌فروز

زان دو چشم نازنین با دلال ** که ز چهره‌ی شاد دارد صد کمال

چشم مازاغش شده پر زخم زاغ ** چشم نیک از چشم بد با درد و داغ 2640

چشم دریا بسطتی کز بسط او ** هر دو عالم می‌نماید تار مو

گر هزاران چرخ در چشمش رود ** هم‌چو چشمه پیش قلزم گم شود

چشم بگذشته ازین محسوسها ** یافته از غیب‌بینی بوسها

خود نمی‌یابم یکی گوشی که من ** نکته‌ای گویم از آن چشم حسن

می‌چکید آن آب محمود جلیل ** می‌ربودی قطره‌اش را جبرئیل 2645

تا بمالد در پر و منقال خویش ** گر دهد دستوریش آن خوب کیش

باز گوید خشم کمپیر ار فروخت ** فر و نور و علم و صبرم را نسوخت

باز جانم باز صد صورت تند ** زخم بر ناقه نه بر صالح زند