از مشارق وز مغارب بی‌لجاج ** سوی تو آرند سلطانان خراج

پادشاهان لب همی مالند شاد ** بر ستانه‌ی خاک تو این کیقباد

اسپ یاغی چون ببیند اسپ ما ** رو بگرداند گریزد بی عصا

تاکنون معبود و مسجود جهان ** بوده‌ای گردی کمینه‌ی بندگان 2730

در هزار آتش شدن زین خوشترست ** که خداوندی شود بنده‌پرست

نه بکش اول مرا ای شاه چین ** تا نبیند چشم من بر شاه این

خسروا اول مرا گردن بزن ** تا نبیند این مذلت چشم من

خود نبودست و مبادا این چنین ** که زمین گردون شود گردون زمین

بندگان‌مان خواجه‌تاش ما شوند ** بی‌دلان‌مان دلخراش ما شوند 2735

چشم‌روشن دشمنان و دوست کور ** گشت ما را پس گلستان قعر گور

تزییف سخن هامان علیه‌اللعنه

دوست از دشمن همی نشناخت او ** نرد را کورانه کژ می‌باخت او

دشمن تو جز تو نبود این لعین ** بی‌گناهان را مگو دشمن به کین

پیش تو این حالت بد دولتست ** که دوادو اول و آخر لتست

گر ازین دولت نتازی خز خزان ** این بهارت را همی آید خزان 2740

مشرق و مغرب چو تو بس دیده‌اند ** که سر ایشان ز تن ببریده‌اند

مشرق و مغرب که نبود بر قرار ** چون کنند آخر کسی را پایدار

تو بدان فخر آوری کز ترس و بند ** چاپلوست گشت مردم روز چند

هر کرا مردم سجودی می‌کنند ** زهر اندر جان او می‌آکنند

چونک بر گردد ازو آن ساجدش ** داند او کان زهر بود و موبدش 2745

ای خنک آن را که ذلت نفسه ** وای آنک از سرکشی شد چون که او

این تکبر زهر قاتل دان که هست ** از می پر زهر شد آن گیج مست

چون می پر زهر نوشد مدبری ** از طرب یکدم بجنباند سری

بعد یک‌دم زهر بر جانش فتد ** زهر در جانش کند داد و ستد

گر نذاری زهری‌اش را اعتقاد ** کو چه زهر آمد نگر در قوم عاد 2750

چونک شاهی دست یابد بر شهی ** بکشدش یا باز دارد در چهی

ور بیابد خسته‌ی افتاده را ** مرهمش سازد شه و بدهد عطا

گر نه زهرست آن تکبر پس چرا ** کشت شه را بی‌گناه و بی‌خطا

وین دگر را بی ز خدمت چون نواخت ** زین دو جنبش زهر را شاید شناخت

راه‌زن هرگز گدایی را نزد ** گرگ گرگ مرده را هرگز گزد 2755

خضر کشتی را برای آن شکست ** تا تواند کشتی از فجار رست

چون شکسته می‌رهد اشکسته شو ** امن در فقرست اندر فقر رو

آن کهی کو داشت از کان نقد چند ** گشت پاره پاره از زخم کلند

تیغ بهر اوست کو را گردنیست ** سایه که افکندست بر وی زخم نیست

مهتری نفطست و آتش ای غوی ** ای برادر چون بر آذر می‌روی 2760

هر چه او هموار باشد با زمین ** تیرها را کی هدف گردد ببین

سر بر آرد از زمین آنگاه او ** چون هدفها زخم یابد بی رفو

نردبان خالق این ما و منیست ** عاقبت زین نردبان افتادنیست

هر که بالاتر رود ابله‌ترست ** که استخوان او بتر خواهد شکست

این فروعست و اصولش آن بود ** که ترفع شرکت یزدان بود 2765

چون نمردی و نگشتی زنده زو ** یاغیی باشی به شرکت ملک‌جو

چون بدو زنده شدی آن خود ویست ** وحدت محضست آن شرکت کیست

شرح این در آینه‌ی اعمال جو ** که نیابی فهم آن از گفت و گو

گر بگویم آنچ دارم در درون ** بس جگرها گردد اندر حال خون

بس کنم خود زیرکان را این بس است ** بانگ دو کردم اگر در ده کس است 2770

حاصل آن هامان بدان گفتار بد ** این چنین راهی بر آن فرعون زد

لقمه‌ی دولت رسیده تا دهان ** او گلوی او بریده ناگهان

خرمن فرعون را داد او به باد ** هیچ شه را این چنین صاحب مباد

نومید شدن موسی علیه‌السلام از ایمام فرعون به تاثیر کردن سخن هامان در دل فرعون

گفت موسی لطف بنمودیم وجود ** خود خداوندیت را روزی نبود

آن خداوندی که نبود راستین ** مر ورا نه دست دان نه آستین 2775

آن خداوندی که دزدیده بود ** بی دل و بی جان و بی دیده بود