حاصل آن هامان بدان گفتار بد ** این چنین راهی بر آن فرعون زد

لقمه‌ی دولت رسیده تا دهان ** او گلوی او بریده ناگهان

خرمن فرعون را داد او به باد ** هیچ شه را این چنین صاحب مباد

نومید شدن موسی علیه‌السلام از ایمام فرعون به تاثیر کردن سخن هامان در دل فرعون

گفت موسی لطف بنمودیم وجود ** خود خداوندیت را روزی نبود

آن خداوندی که نبود راستین ** مر ورا نه دست دان نه آستین 2775

آن خداوندی که دزدیده بود ** بی دل و بی جان و بی دیده بود

آن خداوندی که دادندت عوام ** باز بستانند از تو هم‌چو وام

ده خداوندی عاریت به حق ** تا خداوندیت بخشد متفق

منازعت امیران عرب با مصطفی علیه‌السلام کی ملک را مقاسمت کن با ما تا نزاعی نباشد و جواب فرمودن مصطفی علیه‌السلام کی من مامورم درین امارت و بحث ایشان از طرفین

آن امیران عرب گرد آمدند ** نزد پیغامبر منازع می‌شدند

که تو میری هر یک از ما هم امیر ** بخش کن این ملک و بخش خود بگیر 2780

هر یکی در بخش خود انصاف‌جو ** تو ز بخش ما دو دست خود بشو

گفت میری مر مرا حق داده است ** سروری و امر مطلق داده است

کین قران احمدست و دور او ** هین بگیرید امر او را اتقوا

قوم گفتندش که ما هم زان قضا ** حاکمیم و داد امیریمان خدا

گفت لیکن مر مرا حق ملک داد ** مر شما را عاریه از بهر زاد 2785

میری من تا قیامت باقیست ** میری عاریتی خواهد شکست

قوم گفتند ای امیر افزون مگو ** چیست حجت بر فزون‌جویی تو

در زمان ابری برآمد ز امر مر ** سیل آمد گشت آن اطراف پر

رو به شهر آورد سیل بس مهیب ** اهل شهر افغان‌کنان جمله رعیب

گفت پیغامبر که وقت امتحان ** آمد اکنون تا گمارد گردد عیان 2790

هر امیری نیزه‌ی خود در فکند ** تا شود در امتحان آن سیل‌بند

پس قضیب انداخت در وی مصطفی ** آن قضیب معجز فرمان روا

نیزه‌ها را هم‌چو خاشاکی ربود ** آب تیز سیل پرجوش عنود

نیزه‌ها گم گشت جمله و آن قضیب ** بر سر آب ایستاده چون رقیب

ز اهتمام آن قضیب آن سیل زفت ** روبگردانید و آن سیلاب رفت 2795

چون بدیدند از وی آن امر عظیم ** پس مقر گشتند آن میران ز بیم

جز سه کس که حقد ایشان چیره بود ** ساحرش گفتند و کاهی از جحود

ملک بر بسته چنان باشد ضعیف ** ملک بر رسته چنین باشد شریف

نیزه‌ها را گر ندیدی با قضیب ** نامشان بین نام او بین این نجیب

نامشان را سیل تیز مرگ برد ** نام او و دولت تیزش نمرد 2800

پنج نوبت می‌زنندش بر دوام ** هم‌چنین هر روز تا روز قیام

گر ترا عقلست کردم لطفها ** ور خری آورده‌ام خر را عصا

آنچنان زین آخرت بیرون کنم ** کز عصا گوش و سرت پر خون کنم

اندرین آخر خران و مردمان ** می‌نیابند از جفای تو امان

نک عصا آورده‌ام بهر ادب ** هر خری را کو نباشد مستحب 2805

اژدهایی می‌شود در قهر تو ** که اژدهایی گشته‌ای در فعل و خو

اژدهای کوهیی تو بی‌امان ** لیک بنگر اژدهای آسمان

این عصا از دوزخ آمد چاشنی ** که هلا بگریز اندر روشنی

ورنه در مانی تو در دندان من ** مخلصت نبود ز در بندان من

این عصایی بود این دم اژدهاست ** تا نگویی دوزخ یزدان کجاست 2810

در بیان آنک شناسای قدرت حق نپرسد کی بهشت و دوزخ کجاست

هر کجا خدا دوزخ کند ** اوج را بر مرغ دام و فخ کند

هم ز دندانت برآید دردها ** تا بگویی دوزخست و اژدها

یا کند آب دهانت را عسل ** که بگویی که بهشتست و حلل

از بن دندان برویاند شکر ** تا بدانی قوت حکم قدر

پس به دندان بی‌گناهان را مگز ** فکر کن از ضربت نامحترز 2815

نیل را بر قبطیان حق خون کند ** سبطیان را از بلا محصون کند

تا بدانی پیش حق تمییز هست ** در میان هوشیار راه و مست

نیل تمییز از خدا آموختست ** که گشاد آن را و این را سخت بست

لطف او عاقل کند مر نیل را ** قهر او ابله کند قابیل را

در جمادات از کرم عقل آفرید ** عقل از عاقل به قهر خود برید 2820