آن اسیران اجل را عام داد ** نام امیران اجل اندر بلاد

صدر خوانندش که در صف نعال ** جان او پستست یعنی جاه و مال

شاه چون با زاهدی خویشی گزید ** این خبر در گوش خاتونان رسید

اختیار کردن پادشاه دختر درویش زاهدی را از جهت پسر و اعتراض کردن اهل حرم و ننگ داشتن ایشان از پیوندی درویش

مادر شه‌زاده گفت از نقص عقل ** شرط کفویت بود در عقل نقل

تو ز شح و بخل خواهی وز دها ** تا ببندی پور ما را بر گدا 3130

گفت صالح را گدا گفتن خطاست ** کو غنی القلب از داد خداست

در قناعت می‌گریزد از تقی ** نه از لیمی و کسل هم‌چون گدا

قلتی کان از قناعت وز تقاست ** آن ز فقر و قلت دونان جداست

حبه‌ای آن گر بیابد سر نهد ** وین ز گنج زر به همت می‌جهد

شه که او از حرص قصد هر حرام ** می‌کند او را گدا گوید همام 3135

گفت کو شهر و قلاع او را جهاز ** یا نثار گوهر و دینار ریز

گفت رو هر که غم دین برگزید ** باقی غمها خدا از وی برید

غالب آمد شاه و دادش دختری ** از نژاد صالحی خوش جوهری

در ملاحت خود نظیر خود نداشت ** چهره‌اش تابان‌تر از خورشید چاشت

حسن دختر این خصالش آنچنان ** کز نکویی می‌نگنجد در بیان 3140

صید دین کن تا رسد اندر تبع ** حسن و مال و جاه و بخت منتفع

آخرت قطار اشتر دان به ملک ** در تبع دنیاش هم‌چون پشم و پشک

پشم بگزینی شتر نبود ترا ** ور بود اشتر چه قیمت پشم را

چون بر آمد این نکاح آن شاه را ** با نژاد صالحان بی مرا

از قضا کمپیرکی جادو که بود ** عاشق شه‌زاده‌ی با حسن و جود 3145

جادوی کردش عجوزه‌ی کابلی ** کی برد زان رشک سحر بابلی

شه بچه شد عاشق کمپیر زشت ** تا عروس و آن عروسی را بهشت

یک سیه دیوی و کابولی زنی ** گشت به شه‌زاده ناگه ره‌زنی

آن نودساله عجوزی گنده کس ** نه خرد هشت آن ملک را و نه نس

تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر 3150

صحبت کمپیر او را می‌درود ** تا ز کاهش نیم‌جانی مانده بود

دیگران از ضعف وی با درد سر ** او ز سکر سحر از خود بی‌خبر

این جهان بر شاه چون زندان شده ** وین پسر بر گریه‌شان خندان شده

شاه بس بیچاره شد در برد و مات ** روز و شب می‌کرد قربان و زکات

زانک هر چاره که می‌کرد آن پدر ** عشق کمپیرک همی‌شد بیشتر 3155

پس یقین گشتش که مطلق آن سریست ** چاره او را بعد از این لابه گریست

سجده می‌کرد او که هم فرمان تراست ** غیر حق بر ملک حق فرمان کراست

لیک این مسکین همی‌سوزد چو عود ** دست گیرش ای رحیم و ای ودود

تا ز یا رب یا رب و افغان شاه ** ساحری استاد پیش آمد ز راه

مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی

او شنیده بود از دور این خبر ** که اسیر پیرزن گشت آن پسر 3160

کان عجوزه بود اندر جادوی ** بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

دست بر بالای دستست ای فتی ** در فن و در زور تا ذات خدا

منتهای دستها دست خداست ** بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

هم ازو گیرند مایه ابرها ** هم بدو باشد نهایت سیل را

گفت شاهش کین پسر از دست رفت ** گفت اینک آمدم درمان زفت 3165

نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

چون کف موسی به امر کردگار ** نک برآرم من ز سحر او دمار

که مرا این علم آمد زان طرف ** نه ز شاگردی سحر مستخف

آمدم تا بر گشایم سحر او ** تا نماند شاه‌زاده زردرو

سوی گورستان برو وقت سحور ** پهلوی دیوار هست اسپید گور 3170

سوی قبله باز کاو آنجای را ** تا ببینی قدرت و صنع خدا

بس درازست این حکایت تو ملول ** زبده را گویم رها کردم فضول

آن گره‌های گران را بر گشاد ** پس ز محنت پور شه را راه داد

آن پسر با خویش آمد شد دوان ** سوی تخت شاه با صد امتحان

سجده کرد و بر زمین می‌زد ذقن ** در بغل کرده پسر تیغ و کفن 3175