دست بر بالای دستست ای فتی ** در فن و در زور تا ذات خدا

منتهای دستها دست خداست ** بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

هم ازو گیرند مایه ابرها ** هم بدو باشد نهایت سیل را

گفت شاهش کین پسر از دست رفت ** گفت اینک آمدم درمان زفت 3165

نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

چون کف موسی به امر کردگار ** نک برآرم من ز سحر او دمار

که مرا این علم آمد زان طرف ** نه ز شاگردی سحر مستخف

آمدم تا بر گشایم سحر او ** تا نماند شاه‌زاده زردرو

سوی گورستان برو وقت سحور ** پهلوی دیوار هست اسپید گور 3170

سوی قبله باز کاو آنجای را ** تا ببینی قدرت و صنع خدا

بس درازست این حکایت تو ملول ** زبده را گویم رها کردم فضول

آن گره‌های گران را بر گشاد ** پس ز محنت پور شه را راه داد

آن پسر با خویش آمد شد دوان ** سوی تخت شاه با صد امتحان

سجده کرد و بر زمین می‌زد ذقن ** در بغل کرده پسر تیغ و کفن 3175

شاه آیین بست و اهل شهر شاد ** وآن عروس ناامید بی‌مراد

عالم از سر زنده گشت و پر فروز ** ای عجب آن روز روز امروز روز

یک عروسی کرد شاه او را چنان ** که جلاب قند بد پیش سگان

جادوی کمپیر از غصه بمرد ** روی و خوی زشت فا مالک سپرد

شاه‌زاده در تعجب مانده بود ** کز من او عقل و نظر چون در ربود 3180

نو عروسی دید هم‌چون ماه حسن ** که همی زد بر ملیحان راه حسن

گشت بیهوش و برو اندر فتاد ** تا سه روز از جسم وی گم شد فاد

سه شبان روز او ز خود بیهوش گشت ** تا که خلق از غشی او پر جوش گشت

از گلاب و از علاج آمد به خود ** اندک اندک فهم گشتش نیک و بد

بعد سالی گفت شاهش در سخن ** کای پسر یاد آر از آن یار کهن 3185

یاد آور زان ضجیع و زان فراش ** تا بدین حد بی‌وفا و مر مباش

گفت رو من یافتم دار السرور ** وا رهیدم از چه دار الغرور

هم‌چنان باشد چو مومن راه یافت ** سوی نور حق ز ظلمت روی تافت

در بیان آنک شه‌زاده آدمی بچه است خلیفه‌ی خداست پدرش آدم صفی خلیفه‌ی حق مسجود ملایک و آن کمپیر کابلی دنیاست کی آدمی‌بچه را از پدر ببرید به سحر و انبیا و اولیا آن طبیب تدارک کننده

ای برادر دانک شه‌زاده توی ** در جهان کهنه زاده از نوی

کابلی جادو این دنیاست کو ** کرد مردان را اسیر رنگ و بو 3190

چون در افکندت دریغ آلوده روذ ** دم به دم می‌خوان و می‌دم قل اعوذ

تا رهی زین جادوی و زین قلق ** استعاذت خواه از رب الفلق

زان نبی دنیات را سحاره خواند ** کو به افسون خلق را در چه نشاند

هین فسون گرم دارد گنده پیر ** کرده شاهان را دم گرمش اسیر

در درون سینه نفاثات اوست ** عقده‌های سحر را اثبات اوست 3195

ساحره‌ی دنیا قوی دانا زنیست ** حل سحر او به پای عامه نیست

ور گشادی عقد او را عقلها ** انبیا را کی فرستادی خدا

هین طلب کن خوش‌دمی عقده‌گشا ** رازدان یفعل الله ما یشا

هم‌چو ماهی بسته است او به شست ** شاه زاده ماند سالی و تو شصت

شصت سال از شست او در محنتی ** نه خوشی نه بر طریق سنتی 3200

فاسقی بدبخت نه دنیات خوب ** نه رهیده از وبال و از ذنوب

نفخ او این عقده‌ها را سخت کرد ** پس طلب کن نفخه‌ی خلاق فرد

تا نفخت فیه من روحی ترا ** وا رهاند زین و گوید برتر آ

جز به نفخ حق نسوزد نفخ سحر ** نفخ قهرست این و آن دم نفح مهر

رحمت او سابقست از قهر او ** سابقی خواهی برو سابق بجو 3205

تا رسی اندر نفوس زوجت ** کای شه مسحور اینک مخرجت

با وجود زال ناید انحلال ** در شبیکه و در بر آن پر دلال

نه بگفتست آن سراج امتان ** این جهان و آن جهان را ضرتان

پس وصال این فراق آن بود ** صحت این تن سقام جان بود

سخت می‌آید فراق این ممر ** پس فراق آن مقر دان سخت‌تر 3210

چون فراق نقش سخت آید ترا ** تا چه سخت آید ز نقاشش جدا